Andasibe - Palmarium (9/16) & Palmarium (10/16): Een oplossing lost niet zomaar op

Op naar het stralende oosten! Aan de kust zijn vaak ook lokale toeristen te vinden. Ze willen graag even opwarmen in de winter. Snap ik wel aangezien de temperatuurverschillen zo groot zijn. Het centrale gedeelte van Madagaskar ligt namelijk op een plateau. Daar is het grotendeels zonnig, maar koelt het enorm snel af. Benieuwd of het oosten me net zo goed gezind is als de rest van Madagaskar tot nu toe. Ik heb duidelijk nog niet mogen klagen. Gelukkig houd ik ook niet van klagen! 

Het zal eens niet, maar de wegen blijven problemen veroorzaken. Sensatie aan de lopende band, dus ik kan er wel van genieten. Op een gezonde manier, voordat je me als een soort verschrikkelijke sneeuwman ziet bulderen bij de gedachte aan iets dat niet helemaal goed gaat. Nu kwamen we op een zonnige dag voorbij het dorpje Antongambato. Ze hebben hier wel de kunst van de lange plaatsnamen uitgevonden... Het was markt dus het er was overal leven te kennen. Maar goed 'voorbij' was wat te voorbarig. We stonden juist vast achter een vrachtwagen. Ook vrachtwagens moesten de slingerweggetjes en slechte wegen hier in de bergen doorstaan. Bizar dat het de dagelijkse gang van zaken is dat ze hier hun weg doorheen banen. Niet alleen zijn de wegen dus al had slecht, ze moeten ook nog een 3,5 km per uur gaan rijden vanwege alle bochten..
Deze keer was een bocht niet de kink in de kabel. Er was een andere kronkel op de weg gevonden. Er kwam een vrachtwagen van beide kanten. Dit gecombineerd met de markt in dit dorpje was niet de succesformule die we zochten. Achteruit was geen optie meer, want het verkeer had zich al ruimschoots achter beide vrachtwagens geschakeld. Een soort polonaise voor gevorderden was het geworden. Zoals je al begrijpt, was de weg niet breed genoeg voor deze twee monsters. Wij stonden pal achter een van de vrachtwagens. Dorick probeerde (volgens mijn beste Malagassisch) aanwijzingen te geven om de vrachtwagens langs elkaar te loodsen. Blijkbaar was een local daar ook mee bezig, want ze botsten nogal een beetje. Dorick en die local dan, de vrachtwagens tot op heden nog niet. Van een ruzie kon je wel spreken, want de blikken naar elkaar waren vrij vijandig. Het leek mij allemaal wat onnodig, maar goed ik was dan ook maar een beschermde diersoort, genaamd Vazar, die de bijrijdersstoel warm hield. Volgens mij was het gezamenlijke doel de vrachtwagens langs elkaar loodsen. Helaas waren dit geen inklapbare of indeukbare bazen, dus ze zouden toch echt langs elkaar moeten. En als de voertuigen niet smaller gemaakt kunnen worden, dan wordt de weg gewoon breder gemaakt of op zijn minst aangepast. Terwijl dit zich afspeelde keek ik waar ik kijken kon, meer was er niet mogelijk. Het viel me op dat er auto's waren waarbij de kentekens gewoon op de nummerplaat getekend waren. Waarom zou je het ook moeilijker maken dan het is?! Terug naar de orde van de dag.. De palen van de marktkramen werden zover mogelijk weggeduwd, alles op de grond moest wijken en blijkbaar was het toch handig dat de vrachtwagen voor ons een stuk naar achter ging om zich vervolgens als een soort gekronkelde slang aan de kant van de weg te staan. 20 minuten later zag ik dan toch de voorkant van de andere vrachtwagen tevoorschijn komen. Het leven op straat ging ondertussen gewoon door alsof er niks aan de hand was. Blijkbaar was dit 'normaal'. Ik had bijna, als een vakantieganger die net geland is met het vliegtuig (ik vind dit altijd nogal opmerkelijk), overvrolijk geapplaudiseerd en gejoeld toen het gelukt was. Ik hield me in.

Bewonderenswaardig blijf ik het vinden dat ze hier overal een oplossing voor vinden. Er gebeuren op de weg dus regelmatig ongelukken. Dit geven de Madagasken aan beide kanten aan door een grote bos met takken neer te leggen. Simpel, maar ontzettend intelligent en efficiënt. Ze denken dus aan iedereen om hen heen en die mentaliteit is door het hele land te voelen. Hoewel ze natuurlijk veelal hun hoofd en rug gebruiken om dingen te tillen, zijn sommige producten wat onhandiger te vervoeren. Toch lukt ook dat. Hupsakee een balk bamboe, 2 enorme trossen bananen eraan en gaan met die banaan! Die bamboe daar loopt overigens iedereen achteloos op te knauwen. Wat zijn we ook weinig gewend in Nederland. Je natuurlijke flosdraad heb je al te pakken, maar ik weet niet of dat mij nou echt trekt. Nou moet ik zeggen dat de 5 minuten in de tandartsstoel ter controle me nou ook niet onwijs veel brengt. Ja een shock als ik zie wat die 5 minuten daadwerkelijk gekost heeft... Bij nader inzien: let's go Panda! Volgend jaar geen aanvullende verzekering, maar een lading bamboe. 

Het begint te regenen, want dat doet het hier ook regelmatig. Dan is het ook wat minder jaloersmakend voor jullie, dus dat lijkt me een prettige nuance. Wel wat onhandig is het dat de ruitenwisser er steeds afvliegt. Toch iets met rubbertjes die eromheen moeten blijven zitten haha. Het metaal schuurt dan over de ruit en ik kan me niet voorstellen dat dat 'soa' is. Dorick vindt de oplossing: gewoon het rubbertje met een touwtje vastzetten. Niks te garage, volg het oerinstinct. Amen!

Dan is er nog iets opmerkelijks wat ik heel mijn reis vergeet te vertellen. Je zult het stukje hierboven dan ook wat beter snappen. Overal in Madagaskar komt het woord 'soa' naar voren. Ja, hier is het minder een taboe. Toen we uiteindelijk langs soa Guesthouse kwamen, was ik ben einde raad. Het versterken van je weerstand is zeker iets belangrijks, maar om het lot nou zo te tarten.. God, ik lijk de GGD wel. 'Geniet met mate, lang leve de liefde'! Ik ben blij dat ik naar de betekenis gevraagd heb. Daar komt ie. Speciaal voor het contrast betekent 'soa' in het Malagassisch 'goed'. Je zou bijna denken dat ik een mopje maak, helaas. Hier spreekt betweter Niels. Dus volgende keer bij de GGD kun je de uitslag altijd positief belichten!

Zo, toen waren we al bij de 7 kilometer lange weg naar Manambato aangekomen. Je gelooft het bijna niet. Jawel, echt. Hoe dan?! Deze weg was te belachelijk voor woorden. Het waren vooral zandhopen naast elkaar en dan gingen we ook nog flink naar beneden. Op een gegeven moment vroeg ik me af hoe de mensen die aan deze weg leefden dat deden. Zonder auto, zonder eigenlijk ook maar enig vervoersmiddel behalve de benenwagen. En dan kom ik daar aan als toerist.. Die deze weg alleen maar een keertje hoeft of te leggen om vanuit Manambato de boot naar Palmarium te nemen. Ik zou bijna omkeren.

Waar ik dacht dat het een boottochtje van een minuut of 20 zou worden, werd het 2 uur. Uiteindelijk kwamen we (een 5-koppig Frans gezin en ik) bij een prachtig strand aan. Na van de boot afgestapt te zijn, werden we heerlijk verwelkomd met een drankje. Een vruchtensapje wel te verstaan met als keuze een toevoeging van lokale rum. Terwijl het Franse gezin dit vriendelijk afsloeg, hield ik me aan mijn motto: Going local! Eenmaal in tropische sferen werd ik naar mijn bungalow gebracht. Palmarium leek een afgelegen eiland, niks is minder waar. Het is gewoon verbonden met het vasteland. Daarnaast is het strand niet aan de azuurblauwe zee, maar aan een azuurblauw meer. Ach, het ik-ga-eindelijk-even-relaxengevoel werd er niet minder om. 

Die avond deed ik mijn laatste georganiseerde avondwandeling. Op zoek naar de lelijkste lemur die je je maar kunt bedenken. Met een select groepje, er waren überhaupt maar heel weinig mensen op Palmarium (HEERLIJK!), vertrokken we weer met de boot. Onder leiding van een gids gingen we een trap op naar een stuk reservaat. Ze hadden kokosnoten in de bomen gehangen om zeker resultaat te krijgen. Jazeker, toen we boven kwamen, was het meteen raak. Hooggeëerd publiek, dames en heren, wij heten jullie welkom bij de Aye-Ayeshow! Een soort vleermuisactige lemur probeerde op alle mogelijke manieren stukken van de kokosnoot af te halen en daar slaagde deze kranig in. Het voelde wat in scène gezet aan en mijn hoofd vulde zich dan ook met circusgeluiden. Na een minuut of 5 stopte ik mijn telefoon, om foto's mee te maken, dan ook weg. Ik heb geleerd te kijken, te ervaren. Deze lemur leek een soort realityster, want iedereen probeerde het beste plekje te bemachtigen. Er waren zelfs mensen die statieven mee hadden genomen. 

Terug bij mijn verblijf genoot ik van een heerlijk avondmaal. De ober kwam me verwelkomen en ik antwoordde in het Malagassisch. Waarop hij in het Malagassisch vroeg wat ik wilde drinken. Ik vond het al knap genoeg dat ik dit in het Frans kon, maar hij kon aannemelijk genoeg niet om mijn onweerstaanbare Malagassische uiterlijk heen. Samen lachten we erom. 

De volgende dag ontbeet ik met een geweldig uitzicht. Bovendien kreeg ik gezelschap van 2 vrienden, twee knalgroene gekko's die over mijn tafel glibberden om te kijken waar er iets te halen viel. Wel waren ze schuw genoeg dat ik gewoon van mijn ontbijt kon genieten. Het enige plan vandaag buiten relaxen was een wandeling onder begeleiding van een gids op Palmarium reserve. Hier was een leefgebied speciaal voor lemurs gecreëerd. Samen met een Amerikaanse vrouw en haar gids werden we rondgeleid. We hadden de grootste lol over van alles en nog wat en ook nu verbaasden we ons erover hoe een gids al deze minuscule beestjes (zelfs een kikker van nog geen centimeter) kon vinden. Mijn lunch verorberde ik onder het gezelschap van Christie en ook die avond aten we samen. Een vrouw van 50, van wie haar 16-jarige tweeling voor een maand in China zat om Chinees te leren. Zij koos ervoor om voor het eerst alleen op reis te gaan. De uren verstreken, want het was hartstikke gezellig. Wat een fijne vrouw en wat mooi om te zien dat mensen er gewoon voor gaan in het leven! 

Ik laat voor het rest van de reis de lemurs met rust. Bovendien geef ik mezelf rust. Na de tweede nacht zou ik de boot richting Tamatave pakken om vanuit daar naar Mahambo te rijden. Toevalligerwijs weer zo'n onwijs fijne weg. Einddoel: dit keer een echt eiland, Île Sainte Marie. Hoewel Palmarium voor rust had moeten zorgen, deed ik zoals gebruikelijk weer veel te actief. Ik kon het ook gewoon niet laten en het was het dubbel en dwars waard! Ik ben moe en jullie als lezers zullen ook wel moe zijn na dit lange verhaal. Kort wil ik jullie toch even bedanken. Ik vind het heerlijk om mijn avonturen te delen, maar zonder publiek geen spanning. De gordijnen gaan nu, net als bij de Aye-Aye, dicht. Zeer snel staat er weer een show op het programma. Komt dat lezen!