Antananarivo (0/16): Een spelletje Levensweg

Steeds als ik de naam uitspreek, twijfel ik of ik genoeg "na's" en "a's" heb gebruikt.. Degene die de naam heeft uitgevonden, dacht vast dat het gebruik van dezelfde klanken in 1 woord makkelijk zou zijn voor mensen met dyslexie. Doe ballon prik ik even kapot, want zelfs het woord dyslexiesignaleringsprotocol is voor deze groep makkelijker.

Maar goed, ik probeer even afstand van school te nemen en stijg graag weer op. 11 uur in een vliegtuig, ik ben het wel gewend. Wel verbaas ik me over de taalvaardigheid van luchtvaartmaatschappijen. De stoelverdeling was 3-4-3. Ik word er altijd gelukkig van als ik aan een zijkant zit. Na 25L op mijn boardingpass te zien, dacht ik dat ik buiten het vliegtuig plaats mocht nemen. Missie geslaagd: zijkant! Toch zonder te onderzoeken bleek dit aan het raam te zijn. Helaas misten er dus maar 2 letters. Waren het er 3 geweest, dan had ik het raadsel al opgelost. G - E - K. Na al mijn spullen bij mijn voeten te hebben gepropt (verder ben ik niet eigenwijs), was het tijd om mijn algoritme in te stellen. Film kijken, slapen, eten, film kijken, slapen, eten. Hoe simpel het ook leek, regelmatig was mijn biologische klok niet op tijd bij de les. Gelukkig waren mijn buren zo vriendelijk om mijn leven te redden door me wakker te maken vóór een maaltijd. Wel werd mijn patroon wat verstoord door de oe's en aa's vanwege aanhoudende turbulentie. Als een klein kind in een achtbaan voelde ik de trillingen in mijn buik. Al met al een prima vlucht. Toen wist ik nog niet dat het circus pas bij aankomst zou beginnen.

Om lekker efficiënt te handelen, vond zowel het personeel van AirFrance als de mensen werkzaam op het vliegveld van Antananarivo het prettig om de immigratiekaart pas op de luchthaven in te vullen.

Weer een ervaring rijker, want nog nooit eerder heb ik 30-45 minuten buiten moeten wachten om überhaupt zo'n papiertje te bemachtigen. Je gelooft het nooit, maar mijn skills als leraar kwamen nu al van pas. Want tja.. een leraar heeft tenminste altijd een pen bij de hand. Die waren ze even vergeten op de luchthaven... Rij 1 check! Rij 2 was om te kijken of ik wel uit een gezond genoeg land kwam. Ik verwachtte dat ik mijn gele boekje nodig had om mijn inentingen te laten zien, maar ik denk dat dat een te vernuftig document was voor deze luchthaven. The Netherlands was goed genoeg en ik mocht op voor de 3e ronde! Het visum :) Drie mensen wilden graag allemaal mijn paspoort vasthouden, de soort verkorte versie van de 3 rijen die ik zojuist had doorlopen. Voor iedereen die straks maar wat graag mijn paspoort vast wil houden: er is NIKS bijzonders aan! Blijkbaar was het noodzaak werk te creëren (Ik ben alleen maar voor!), maar uiteindelijk was ik blij dat ik de laatste in de rij was die mijn paspoort vasthield.

De reis was amper begonnen en toch voelde het alsof ik die al voltooid had. Alleen mijn bagage nog en dan kon ik moegestreden op naar mijn hostel. Toen ik mijn bagage van de band sleepte, viel spontaan mijn slotje van mijn flightcase af. Ik terug om het op te rapen, was het compleet verbogen. Na een uitgebreider onderzoek merkte ik dat ook 1 van de ritssluitingen niet meer bestond. Zou dit een soap worden waarbij ik in de gevangenis plaats zou mogen nemen vanwege illegaal drugsgebruik?! Ga direct naar de gevangenis, ga niet langs start. Verwoed heb ik mijn spullen gecontroleerd, maar verder was er niks eigenaardigs op te merken.. Het spel mocht uiteindelijk toch gespeeld worden. Dat liet ik me intern geen 2x zeggen. He Ho Madagaskar let's go!