Camino! Day 1: Saint-Jean-Pied-de-Port >> Roncesvalles

Wie had het gedacht... Niels die gespannen is voor een reis. Helaas kwam het niet door de reis, maar door de testuitslag die niet kwam. Gelukkig kon ik vlakbij Schiphol op herhaling zeer vroeg in de ochtend (thanks to my fantastic dad).

Hoewel ik wel had gekeken naar andere reisbestemmingen had niks het gehaald bij de camino. Dan toch maar een poging wagen?! Wel sprak ik meteen met mezelf af dat er geen verwachtingen moesten zijn. Werden het 3 dagen? Prima! 1,5 week? Lekker bezig Niels! 4 weken? Doe wat goed voelt!

Eenmaal aangekomen in Biarritz deelde ik een taxi met een 52-jarige vrouw. Hoe tof om nu al de diversiteit van de camino te mogen ervaren. Blijkbaar waren de pechvogels bij elkaar geplaatst, want de bagage van deze vrouw was kwijtgeraakt... Dat werd dan wel heel letterlijk Back to basic....

In Saint-jean-pied-de-port, mijn startpunt (en daar was ik verre van origineel in), kocht ik nog de laatste dingen. Niels zou Niels niet zijn als hij heel goed had nagedacht over zijn spullen, maar toch het een en ander vergeten was. Hopelijk is deze zin in geheimtaal voor mijn moeder.
Het hostel was gevestigd op een centrale plek in Saint-jean-pied-de-port. De gezelligheid was voelbaar en de bedden deden mee met deze gezelligheid. Ik denk niet dat ik ooit iets zo heb horen kraken, maar ach ze moeten al die startende caminolopers verdragen. Ik geef ze het nazien!

De volgende dag (vandaag), zondag 1 augustus stond ik om 05.45 op en tegen 06.30 was mijn startschot van de camino. De aankoop die ik eerst nog betwijfelde, wandelstokken, bleek een gouden vondst. Het werd een op-en-af-etappe aangezien de Pyreneeën in de weg lagen voor mijn dagdoel: Roncesvalles.

Onderweg was het uitzicht geweldig, maar ook de sfeer was onmiskenbaar en het karakteriserende 'Buen camino' is met stip hetgeen wat ik het meest heb kunnen turven als gesprek. Zo ontmoette ik een 63-jarige Fransman die zijn camino vanuit België was begonnen en na Santiago de Compostella ook weer zou omkeren naar Zuid-Frankrijk (bizar!). En een moeder en haar zoon die een aantal etappes met elkaar zouden wandelen. Het is bijzonder om te zien en horen hoe ieder op een eigen manier de tocht invult en bewonderenswaardig dat er hoe oud je ook bent of in welke situatie je ook verkeert, er altijd een weg is.

Waar de etappe vrij soepeltjes verliep en de zon vooral vaak haar glimlach liet zien, kwam op 3 kilometer van de eindstreep het dalende gedeelte.

Ik denk oprecht dat ik Elaine Thompson op de Olympsiche 100 meter had verslagen met het tempo dat ik vooruitvloog. Je kon dit geen afdaling noemen, het was meer een teraardestorting. Waar ik op de rem wilde trappen, gaf mijn knie aan dat ik dit niet moest doen en bewoog (lees: rende) ik me dus mee in de dalende afgrond. Dit wereldrecord bracht me bij het klooster in Roncesvalles, mijn onderkomen deze nacht.