Day 14 Villarmentero de Campos >> Calzadilla de la Cueza: Het stijgt naar je hoofd.

Midden in de nacht schrik ik wakker. Om 02.00 gaat mijn wekker af.... Huh?! Ik had 'm toch op 05.48 gezet? (Voor de echte kenners: 02.00 zou voor mij nooit een optie zijn, want dit is een heel getal hahaha. Geen 5 of 10 minuten voor mij, maar alleen gekke cijfers ertussen). Ik vlieg door de kamer heen naar de telefoon om mijn alarm af te zetten. Eenmaal strompelend aangekomen, realiseer ik me dat het niet mijn telefoon is. Matteo heeft dezelfde telefoon als die ik had. Ik vlieg dus mijn bed weer in en probeer mijn slaap te vatten. Gloria en Matteo zouden zo rond 02.30 de tocht beginnen, omdat het niet te doen warm is overdag. Zo konden ze het rustig aan doen. Ik was erg verbaasd toen ik achter me ook Maria haar spullen in hoorde pakken. De doemdenker in mij steeg op en ik begon middenin de nacht te malen. 1) Maria gaat toch ook midden in de nacht wandelen 2) De opmerking van de avond ervoor van Maria: "Het was gewoon een gesprek tussen drie Italianen." 3) Ik wist de naam van de aankomende accommodatie niet. Dit alles kwam tezamen als een brij en mijn brein en zorgde voor een ontploffing van onzekerheid. Ik heb een uur wakker gelegen, mijn hele trip alvast opnieuw gepland en ben vervolgens weer in slaap gevallen. De 05.48 drukte ik weg, om tenslotte pas om 07.00 te ontwaken. 07.15 werd mijn start, terwijl de 38 graden aanstaande was die dag.

Het zou een complexe dag worden. Eerst 2 korte stukjes, die me 10km van de 27km in totaal zouden brengen. Waarna een stuk van 17,6km zonder ook maar een dorpje ergens in het midden. The challenge was on. In een lekker tempo stapte ik naar Carrión de los Condes. De gedachten bleven als kanonskogels door mijn hoofd razen. Af en toe kwam er een gedachtespinsel wat de ernst van de zaak afzwakte. In pure paniek stuurde ik Matteo een bericht met de vraag of hij voor 3 of 4 had geboekt. 4, but why?! Was zijn antwoord. Ik kon het niet loslaten, maar toch kwam er een soort rust over me heen. Hop hop, doorstappen, lekker in je eigen ritme met je beste vriend 'muziek'.

Eenmaal aangekomen in Carrión de los Condes smachtte ik naar koffie. Op het centrale plein vond ik de perfecte plaats. Een café con leche aanbad ik en ondanks dat het pas 09.00 was, viel mijn oog (eigenlijk mijn hele gezicht) op de cheesecake die op de menukaart prijkte. Tuurlijk Niels, je kunt doen en laten wat je wilt. En daarbij kun je het altijd onder de noemer 'suiker nodig' schuiven! Genoten dat ik heb, het was het dubbel en dwars waard. Ik kocht ook nog maar een cola para llevar (om mee te nemen), want ik gokte niet op een coca colaboom onderweg en zelfs geen verkoopautomaat....

Ik weet niet waarom de zon hier bij 26 graden als 46, maar zelfs ik had het zwaar. Normaal kan de zon me niet fel en sterk genoeg, maar dit vond ik toch net wat overdreven. Ik was een soort uitgeputte koe grazend door een dor grasveld. Gloria stuurde me dat ze zaten te ontbijten bij een foodtruck die halverwege de 17km stond. Toch mijn geluksdag dan maar?! Buiten het feit dat de foodtruck me tegemoet kwam rijden en dus niet meer in dienst was, moest ik natuurlijk enorm tevreden zijn dat ik een foodtruck voorbij had zien rijden in de middle of nowhere.... Ahum....Vervolgens moest ik aan de kant voor een vrachtwagen, want de weg was dus ook niet opperst breed. Ik met al mijn beleefdheid vond dat geen probleem, al zakte ik wel volledig weg in de berm. Daarop heb ik mezelf maar uit staan lachen, want zo hield ik tenminste het plezier er nog in.

Door mijn hoge tempo schoot ik aan pelgrims voorbij. Totdat mijn voeten moesten inhouden, omdat mijn ogen van verbazing niet wisten dat ze bij mijn lichaam hoorde. Voor me liep namelijk een stel hand in hand. Niet dat dat zo gek is, maar ik vraag me toch af hoe dat gevoeld moet hebben bij 32 graden. Misschien probeerden ze op deze manier vocht voor in hun flessen te creëeren omdat hun water op was? Misschien dachten ze zo aan elkaar re smelten? Of misschien begrijp ik het woord liefde nog niet helemaal....

Bij de laatste kleine beklimming dacht ik dat ik Gloria voor me zag lopen. Alleen ik begreep ook wel dat dat onmogelijk was. Ik vertrok om 07.15. Zij vertrokken om 02.30/03.00. Eenmaal aangekomen bij de persoon voor me wilde ik buen camino zeggen, maar aangezien het toch echt Gloria was, was dit wat overbodig. De hereniging was fijn al wist ik dat mijn hoofd het nodig had om in ieder geval mijn gedachten te delen.

Dat kwam later wel, nu waren we bij onze albergue met zwembad. Want met 37/38/39 schoon aan de haak was dat niet eens een luxe te noemen. Waar het water van het zwembad een geweldige verkoeling gaf, was de slaapplek de warmste die ik ooit heb gehad. Ik wist niet dat je ook de mogelijk tot een saunahostel had. We dreven alle vier weg, maar een middagdutje was wel degelijk een belangrijke factor deze dag.

Met Maria deelde ik wat zich had afgespeeld in mijn hoofd en mijn lijf. Dit zonder oordeel, maar met een belerende vinger naar mezelf toe. De situatie was totaal niet hoe ik deze in mijn hoofd gecreëerd had en de liefde voor elkaar werd gedeeld. Ik ben blij dat ik ook deze uitdagingen met mezelf mag aangaan. Dat het oké is als ik mezelf kwetsbaar opstel en eindelijk wel ervoor kies om het in de wereld te brengen en daarmee uit de wereld te helpen. Blijkbaar heb ik dat nodig, dus ik moet leren er voor mezelf te zijn. Dankje dat ik mijn gevoel mocht volgen en door de muur heen ben gebroken om het bespreekbaar te maken. Dankje ook voor de omgeving die ervoor zorgde dat ik dit met een gerust hart kon doen. Dankje Maria.

Treasure of the day: Als er iets is wat ik zou missen op deze trip, dan is het wel een stukje competitief in spelvorm. Nu had ik het enorme geluk dat Gloria me gisteren uitdaagde voor een potje pingpong. Heerlijk even lekker een andere sport doen dan wandelen!! Nu zou ik het liefst mijn hele spellenkast meenemen, maar dan had ik denk ik mijn ondergoed thuis moeten laten.... Toch kreeg ik hulp van geweldige mensen. Als cadeautje voorafgaand aan mijn reis kreeg ik namelijk Regenwormen de reiseditie. Een bijna onzichtbaar doosje met het fantastisch spek Regenwormen alleen dan een marcominimicroscoopversie. Na het eten startten Matteo, Maria, Gloria en ik een potje. Zij kenden het niet en dat maakte het misschien nog wel leuker. Ondanks dat we veel te moe waren om een volledig spelletje te doen, waren ze na 2 rondjes al wel enthousiast en weet ik zeker dat ik ze de komende dagen mag gaan inmaken. De zon schijnt hier in alle opzichten, maar voor regenwormen is altijd plaats. Bovendien is een spelletje echt een verbindende factor (lees: tenzij je een spelletje speelt met Niels, dan kan het nog wel eens de hel worden.....), dus ze zouden een business moeten maken op de camino van deze reisspelletjes! Goh ik kom denk ik niet meer naar Nederland, want ik heb mijn nieuwe bedrijf gevonden.... Adios!