Day 17 Puente Villarente >> La Virgen del Camino: Leid je lijden niet weg van jezelf.

Daar zaten we dan. Met zijn drieën te wachten om te gaan. Maria was al buiten, aan het roken. Maar waar we nou eigenlijk op aan het wachten waren...? Iedereen was ready to go. But we were waiting for the magical thing to happen. Wat dat was, weten we tot nu nog steeds niet. Dat weerhield ons er niet van om op pad te gaan.

Vanwege de aanstaande korte etappe hadden we besloten iets later te vertrekken. Het werd 7 uur en dus was het al licht. Een gewaarwording die me pas 1x eerder was gelukt. Het voordeel hiervan is wel dat dan de cafés voor een koffie tenminste open zijn! Die ongedwongen start van de dag, daar zal ik nog vaak aan terugdenken.

Waar ik ook aan terug ga denken, zijn de momenten in de ochtend dat ik geen last heb van mijn humeur. Wonder boven wonder gebeurt dat me hier toch net wat minder waarbij ik zelfs eerder mijn bed uitgerold kom. Dat recept moest ik maar eens mee het vliegtuig in nemen.

Deze ochtend was het 8 graden, maar zoals gewoonlijk liep ik rond in mijn korte broek en t-shirt, want het voelde bijna als een Nederlandse zomer. Liever mezelf warmlopen in de komende uren, dan dat ik na een uur alle bagage weer af moet gooien om mijn jas uit te doen vanwege mijn extreme gezweet.

Eenmaal heuveltje op kwamen we bij een schattig pleintje. Eerst voelde ik me enorm achtergesteld. Er hingen vlaggenlijnen met Italië, Duitsland, Frankrijk, Spanje en Groot-Brittannië (zo ongeveer de landen waarin ook de toeristische menu's te verkrijgen zijn). Gelukkig mocht ik Neerlands trots uiteindelijk ook spotten. Zelfs 3 vlaggetjes in totaal en dan sloten ze ook nog eens de Italiaanse vlag in. Meer toeval kan een mens niet aan.

Op datzelfde pleintje was een fietser zijn band terug aan het plaatsen. Dit lukte niet helemaal en dus dacht ik, ik vraag om te helpen. Alleen is het ongemakkelijke daarbij dat ik een buskaartje kan regelen, eten kan bestellen en kan zeggen dat ik weinig Spaans spreek. Een gesprek over een fiets die gerepareerd moet worden, lag niet helemaal binnen de mogelijkheden. Nu moet ik eerlijk zeggen dat mijn linkerhanden me niet echt ver zouden brengen bij de hulp die ik wilde bieden, maar ach een beetje mens doet een poging. Gelukkig namen Matteo en een andere Italiaan het stokje over en zo was het binnen een mum van tijd geregeld. Zo zie je maar: ik heb geholpen, maar toch niet geholpen.

De rest van de dag ging gezapig voorbij. We deden nog wel wat sightseeing in León, maar plakten er nog een paar kilometer aan vast. In een dorpje na León stak een oudere dame schuin de straat over toen ze ons als 4 pelgrims over straat zag banjeren. Ze deed iets wat me verbaasde, maar voornamelijk een positieve koude rilling deed bezorgen. Ze sprak een gebedje uit voor ons in de hoop dat we veilig aan zouden komen in het volgende dorpje: La Virgen del Camino. Hoe puur, prachtig en passievol kan zo'n minimoment zijn. Deze willekeurige voorbijganger was zojuist in het hart gesloten van 4 willekeurige pelgrims. Dat in de waan van alledag dit tegenwoordig nog bestaat is een lust voor het hart.

Wat betreft accommodatie was het een minder geslaagde poging. Toen we belden en vroegen voor een reservering voor 4 werd aangegeven dat er alleen kamers voor 3 waren. We vroegen of er iemand op de grond mocht slapen (ik kan overal slapen, dus kom maar op!) en dat werd toegestaan. Nadat we de kamer hadden bekeken en akkoord hadden gegeven (want het was vrij luxe voor peregrinos), besloten we om het eenpersoonsbed en het tweepersoonsbed aan elkaar te schuiven. Zo ontstond er een soort van genoeg slaapruimte voor ons vieren. Ik koos voor de spleet en was benieuwd wat voor nachtrust het me zou brengen. De aanloop naar het slaapfeestje toe was in ieder geval een hilarische, dus de energie die ik aan de slappe lach heb besteed, zou er vast voor zorgen dat ik als een roosje ging slapen.

Treasure of the day:
Vroeg in de morgen liep ik rustig, voetje voor voetje, naast Gloria. Wij kunnen als geen ander zonder ongemak in stilte naast elkaar lopen. Deze keer startten we echter een gesprek. En niet zomaar eentje. Het ging over 'lijden'. Hoe we daar mee omgaan, wanneer dat soort momenten voorbijkomen in ons leven, wat de 'ideale' situatie is, wat de betekenis is voor ons en welke mogelijkheden er zijn om je eigen proces hierin te kunnen bijstellen (of waar er al ontwikkeling heeft plaatsgevonden). Ga er maar aanstaan zo met slaap in de ogen. Het klinkt heel zwaar, maar zo ervoer ik het op dat moment helemaal niet. Het was een gelaagd en intrigerend gesprek vol van reflectie en ruimte voor elkaar. De eerste overeenkomst was al gevonden en daarmee was de toon gezet. Beiden waren we van mening dat het aangaan van lijden en dus de erkenning ervan, zorgt voor de kracht om het 'lijden' aan te kunnen gaan.

In mijn ogen is lijden een proces dat samengaat met het verwerken van emoties. Het is dat punt waarop je zelf even geen controle hebt, maar pijn een signaal afgeeft dat er zich iets in je of om je heen afspeelt wat belangrijk is, maar niet op de manier verloopt zoals je graag zou zien. Daarnaast kan het ook een fysieke status zijn ten aanzien van een ziekte. Natuurlijk is het niet iets wat ik iemand gun, maar ik denk wel dat je door te lijden dingen in perspectief leert te plaatsen en dat je een soort eigen interne kracht ontwikkelt die je helpt om het 'lijden' om te zetten in je eigen proces (jazeker, tot waar de grenzen reiken, want zonder eigen controle is het duidelijk een onhoudbare situatie). Het was een bijzonder gesprek en hierna was het tijd om even in mezelf te keren door middel van muziek.

Het nummer Missed connection van Adam Barnes kwam op en ook nu legde muziek een link met een eerdere herinnering. Hoewel het nummer over een liefdesrelatie ging, zag ik de ziekteperiode van mijn opa aan mijn moeders kant terug. Hij raakte door zijn ziekte opgesloten in zichzelf en het werd zelfs te moeilijk om nog te communiceren. Mijn lijf laat een spoor van verdriet achter nu ik dit typ. Deze gebeurtenis heeft ervoor gezorgd dat de wereld om me heen een stukje zachter werd, dat ik stil kon staan zonder tijd te verliezen. De kleinste glimlach kan je iets bieden wat je voor onmogelijk houdt. Durf de kleine dingen te zien ondanks dat onze maatschappij deze microscopische geluksmomenten soms doet vervagen door de snelheid, de druk en de weinige ruimte.

De manier waarop ik leed, was een vorm waarbij ik me afsloot voor alles en iedereen om me heen, maar zeker ook voor mezelf. Een schim schreeuwde om hulp, maar er was een onzichtbare ondoordringbare laag om me heen.
Nu, gevoed door meer menselijkheid, helaas verdrietige momenten en gedeelde wijsheid en inspiratie van alle mooie mensen die ik in mijn leven mocht ontmoeten, lukt het me om een deur open te doen. Soms langzaam, soms snel, maar altijd in beweging. Lijden heeft me geleid naar waar ik nu ben. Het is geen bron waar ik uit wil putten, maar als het op me afkomt, laat ik me niet meer overspoelen. Nu ik weet dat de deur open kan gaan, is er altijd de mogelijkheid om mezelf toe te laten en te verwelkomen.