Day 18 La Virgen del Camino >> Hospital de Órbigo: Saai tot de macht 4.

Pfoeeee.... Dit was me toch een saaie dag. Ik had besloten maar 3 zinnen te schrijven voor mijn blog, want deze dag was het niet echt waard. Een van de kortste etappes, 23 à 24 km, maar bijna de hele route was naast een autoweg.... Amper landschap en als het er al was, dan werd het verpest door afval, gedumpte spullen en dergelijke.
Om er toch iets moois van te maken in deze blog heb ik alleen maar treasures of the day in de aanbieding.

Treasure of the day 1) Tijdens het ontbijt bij een schattig zaakje langs de weg kreeg ik een tosti die je niet echt een tosti kan noemen. Ze weten niet zo goed hoe ze brood moeten toasten en friet moeten frituren hier in Spanje. Oké, het ging over iets moois... Maria vroeg aan ons alle drie of we zwart, blauw of rood wilden. Toen wisten we nog niks en we kozen als schaapjes een kleur. Vervolgens kregen we een cadeautje van haar: een armbandje met een caminopijl en jakobsschelpen. Wat een ontzettend lief gebaar. Zo dragen we de herinnering met ons mee en weten we welke richting we op moeten gaan.

Treasure of the day 2) Tijdens een tussenstop was het snacktijd (je merkt al dat de eetmomenten het belangrijkst zijn...). Ik kreeg een appje van Jo en dacht: Waarom videobel ik niet even?! Dit was de beste gedachte die ik kon hebben. Het was tof om haar met mijn Italiaanse kliekje kennis te laten maken. Het woord grappig ligt duidelijk niet in hun tongval. Maar wat ik vooral merkte, was dat ik in een enorm andere bubbel leef op het moment. Nederland lijkt zo ver weg en het voelt ook ver weg. Waarschijnlijk ook omdat mijn hele ritme hier een andere wending heeft genomen, dat de spontaniteit nog net iets meer aanwezig is en de onverwachte gebeurtenissen op de loer liggen. Het is best wel magisch om dit ongedwongen gevoel te mogen ervaren en niet mee te hoeven in de drukte van de dagen. En toch vond ik het ook heerlijk om zo'n fijn mens van thuis te mogen mixen in mijn huidige levenswijze. Ik kon er weer wat kilometers op teren!

Treasure of the day 3) Hier op de camino doe ik net of het Friesland is. Tegen iedereeen die ik op straat tegenkom, zeg ik 'Buenas dias', 'buenas tardes', 'buenas' or 'hola'. Zoals al eerder benoemd, komt dan in de meeste gevallen Buen camino terug. Helaas had ik het mis en was ik tijdens deze etappe niet in Friesland. Wel waren we in een gedeelte van het land waar er zich een tragedie leek af te spelen. Ik heb nog nooit zoveel mensen op dezelfde plek zo treurig zien kijken. Mijn mondhoeken gingen er spontaan van hangen. Het grootste straalmoment was dan ook dat er op de route één man vanuit zijn auto uit zichzelf zwaaide. Plotsklaps was ik meteen al die andere mensen vergeten, want dit zijn de momenten die je onthoudt. Deze man lukte het om mijn zware mondhoeken als veertjes te laten zweven. Moet je nagaan dat als er een weegschaal was.. Je maar 1 vrolijke/spontane persoon nodig hebt tegenover tientallen net niet zo gezellige (lees: chagrijnige) mensen om de balans te bewaren.

Treasure of the day 4) Eind goed, al goed. Na de langste 23 of 24 km van mijn leven openbaarde zich daar een gigantische brug die leidde naar Hospital de Órbigo. De Romeinse architectuur spatte van de brug af en deed ons in één klap de afgelopen uren vergeten. Het was prachtig en gaf zeer veel sfeer aan het dorpje. Weerzinwekkend en als een soort mensen van adel paradeerden we met onze backpacks over de uitgestrekte brug. Toen ook nog ons hostel een pareltje bleek te zijn, konden we de dag toch bestempelen als geslaagd. We waren uitgeput van de energie die de dag had onttrokken aan onze reeds gespierde lichamen en ploften neer in de tuin van ons hostel. Relaxtijd met bier en een uitmuntende lunch was aangebroken. Om dit gevoel lang vast te houden deden we weinig meer en brak onze bedtijd aan. Good night, buona notte!