Day 19 Hospital de Órbigo >> Rabanal del Camino: Delen is geluk in het meervoud.

20 augustus 2021 - Rabanal Del Camino, Spanje

Een lange dag zou het worden, maar die werd al enorm verzacht toen we zeer vroeg de Guardia civil tegenkwamen. Wat fijn dat deze mensen, ook al zijn ze aan het werk, nog steeds de mogelijkheid hebben om vriendelijk te zijn. Ze vroegen ons dan ook waar we vandaan kwamen en wensten ons een goede camino met een brede lach. De zon scheen nog niet, maar de lichtjes om ons heen brandden dus al.

Waar gisteren een uiterst uitputtende, nietszeggende dag was, werd het vandaag een ander verhaal. Een eindje verderop, in het eerste dorpje dat we tegenkwamen groette een meneer vanuit een soort grote garage ons. Vervolgens nodigde hij ons uit voor een stempel, maar eindigden we met een kopje koffie, een plak cake en daarbij ook nog eens de aanblik op zijn muren die volhingen met foto's en kaartjes van over heel de wereld. Ja hoor, Nederland was ook aanwezig. Geloof het of niet, maar Texel was hierheen gedreven! Maria sprong nog even op de foto met deze lieve man en we vervolgden ons avontuur van vandaag. Geen 24km deze keer, maar 35km. Vereist toch net wat andere vaardigheden! Denk aan meeeeeeer pauzes, genoeg hydratatie (bier mag ook, ook al weet ik dat dit juist vocht onttrekt), zonnebrand (die ik dus altijd vergeet) en sowieso een reservering, zodat je niet na 35km nog verder moet trekken als een soort pakezel. Die ervaring heb ik al gehad, dus sla ik vanaf nu graag over!

We vertrokken in de richting van de 'grote' stad en kwamen aan in Astorga. Weer zo'n stad die het belangrijk vindt om een grootse entree te maken, door pelgrims eerst te laten ploeteren met een behoorlijke procentuele stijging. Je vraagt je af wanneer de eerste peregrino uit onze groep achterover valt, omdat de zwaartekracht aan de kant trekt die het dichtst bij het asfalt is. Wel echt een aanrader om te bezoeken, want om de schoonheid konden we zeker niet heen. Waar je tijdens de camino ook niet omheen kunt zijn kerken. Voor veel pelgrims is het een religieuze aangelegenheid. Ikzelf ben wel geïnteresseerd in religie en de gedachten van andere mensen, maar ben geen aanhanger van het geloof. Wel kan een kerk soms iets ademen wat magisch is. In Astorga was er een klein kerkje, net wat buiten het centrum, dat zo'n plek was. Overal glas-in-lood, een niet-traditionele vorm, veelal hoekig en modern en de onwijs gepassioneerde vrouw die aanwezig was om stempels te zetten voor de peregrinos. Het licht straalde naar binnen en deze mevrouw had een energie die oprecht was. Maria verliet de kerk met tranen in haar ogen, ik met een grote glimlach onder mijn mondmasker.

We moesten door, want zo kwamen we fysiek weinig vooruit. Gelukkig gaf het stof tot nadenken en was de mentale boost misschien nog wel meer waard. Om ongeveer 14.00 kwamen we aan in een dorpje waar we graag lunch wilden hebben. Hierna moest we nog zo'n 12km, dus er moesten voedingsstoffen getankt worden. Lunch is blijkbaar een zeer moeilijk begrip in Spanje, want bij de bar waar we gingen zitten en waar het menu de tafel was (zeg maar erin verwerkt), was het onmogelijk om ook maar iets eetbaars te krijgen. Matteo ging op onderzoek uit, want volgens de ober was er niks open. Vandaag werden we bijna locals, want we wisten door Matteo's zoektocht meer van het dorp dan deze ober. Er was namelijk wel degelijk een albergue waar we wat kleins konden eten. In het hostel, gerund door Duitse mensen, aten we chicken wings en frietjes. De Spanjaarden kunnen ook nog eens beter op cursus gaan bij deze albergue-eigenaren, aangezien het hen wel lukt om knapperige frietjes te maken. Misschien vinden ze in Spanje 'slap' een erg prettig mondgevoel geven, maar ik geef toch de voorkeur aan goudbruin en krokant. Het zou kunnen helpen om de gebruiksaanwijzing van de friteuse te lezen....

In ieder dorpje daaropvolgend stopten we even kort om wat te drinken en om te ontkomen aan de hete zon. Hier op de camino is 17.00/18.00 het warmste moment van de dag. Moet je nagaan hoeveel uur we al aan het lopen waren. 'Gelukkig' werden we de laatste 3km enorm aangemoedigd. Een soort plaag fruitvliegjes vond het nodig om ons lastig te vallen. De race naar de wimpers was weer geopend. Deze keer was het zelfs zo erg dat ik al lopend danspasjes van Lady-Gaga deed (geen flauw idee, maar zo'n beeld heb ik erbij) om als een ruitenwisser deze ellendige minivijanden bij me vandaan te houden. Missie niet geslaagd.... Alle energie ging naar deze vermoeiende taak en uitgeput kwamen we dan ook bij ons hostel aan. De eigenaar was niet blij dat we zo laat waren, maar goh.. Wij ook niet. Eenmaal in de kamer met zo'n 20 andere pelgrims zag Maria opeens 2 pelgrims met wie ze de eerste dagen was opgetrokken. Ze sprong een gat in de lucht. Dat kunnen een aantal dagen op de camino dus met je doen. Het geinige hieraan was dat ik 1 van de 2 de eerste dag in Roncesvalles had ontmoet, 19 dagen na de start. Hereniging is iets unieks en zorgde voor een enorm goede nachtrust.

Treasure of the day:
Zo'n 10km voor Astorga was daar in het niets een bijzondere plek. De ochtend was rustig het schroom van zich af aan het gooien toen we na een lichte beklimming bij de woning van Davide aankwamen. Een Spanjaard die ondertussen al een aantal jaar ingetrokken was in zijn stulpje. Bijzonder heh, iemand met een huis. Wel als je weet hoe het eruitzag en wat de gedachte erachter was!
Het was meer een soort vrijheidshuis. Een plek om te delen, een plek om lief te hebben, een plek om verhalen te verbinden. Davide heeft zich grotendeels ontdaan van materialistische spullen. Zijn verhaal is er om zelf te ervaren. Neem dus vooral een kijkje in de wondere wereld van de camino. Sommige dingen zijn niet te omschrijven met woorden. Ik probeerde dat wel, want schreef een kort briefje voor Davide. Hij had een overladen tafel vol met fruit, koekjes, eieren en ga zo maar door. Daarnaast was er een zelfgecreëerde bar met alle ochtenddrankjes die je maar kon bedenken. Hij vroeg er niks voor: solomente donativo. Een soort hippie, maar dan van deze tijd. Zijn natuurlijke habitat waren wat muurtjes, maar geen echte afgesloten ruimtes. Hij had zelfs plaats voor pelgrims om te overnachten. Wat een prachtige plek, een mooie droom en een inspirerend verhaal.