Day 21 Molinaseca >> Villafranca del Bierzo: Wijnig energie.

22 augustus 2021 - Villafranca del Bierzo, Spanje

4 mensen meer betekent 4 verhalen meer, 4 meningen meer, 4 ochtendhumeurs meer (I'm kidding, hier hoort een Italiaans accentje bij qua uitspraak) en vooral 4 gezelligheid meer, ook al kun je dat laatste niet tellen...

Zo had ik met Inés, een schoolvriendin van Matteo uit Madrid, een interessant gesprek over alleen en samen reizen. Jullie weten mijn voorkeur wel, maar tijdens de camino maak ik me dus ook schuldig aan de andere vorm. Uiteindelijk deed Inés een uitspraak die ik zeer interessant vond. Hoewel zij de voorkeur aan samenreizen geeft, zei ze: "First share the experience with yourself." Dit doe ik denk ik het liefste. De ervaring met mezelf delen, mezelf vragen stellen, verwonderen, zelf bepalen hoe lang ik kijk.

Verrassingen blijven ook maar komen. Ik begrijp eindelijk waarom het de camino Frances heet. Het is de camino des cadeaux. Inés sloeg meteen helemaal aan op de symbolen van de camino, de credencial en de schelp. Ze kocht dit dan ook meteen voor iedereen die deze beide dingen nog niet had. Eindelijk had ik dus als verdwaalde parel mijn schelp 'weer terug'. Wat is het toch een fijne gedachte dat ik omgeven ben door zoveel mooie mensen. Dan heb ik het niet over het feit dat we dingen aan elkaar geven, als wel de onbevangenheid qua positiviteit. Laat ik dit vooral in een extra grote portie mee terug nemen naar Nederland. Al vraag je je bijna af of zo'n bonk aan liefdevolle energie wel door de douane kan. Het zorgt namelijk voor een verstoorde huishouding van de hormonen in ondersteunende zin.

Om even de dag te breken, namen we een break. Waar ik zingend nogal rustig aan de route was afgelopen, kwam ik als laatste bij het riviertje aan. Daar was iedereen al lekker aan het pootjebaden. Heerlijk even in de schaduw goede gesprekken voeren, samen muziek luisteren en verdwijnen in de mooie natuurlijke omgeving.

Wat is het toch moeilijk om zo in de laatste week accommodaties te regelen. Ja ik begrijp dat we met 8 zijn, maar zelfs 2 of 4 is vaak niet mogelijk. Door de medische situatie mogen hostels in sommige regio's maar 50% en in sommige regio's zelfs maar 30% van hun bezetting hebben. Completo completo completo, todo completo.... Om deze vermoeiende situatie snel uit te wissen en we eventueel geen slaapplaats zouden hebben, dronk ik maar genoeg wijn die bij het menu hoorde. Niet dat dit een heel slim idee was (daar zou ik later achterkomen), maar ik vond het nogal vermoeiend dat de spontaniteit van de camino op deze manier wat vervaagt.

Door de lange lunchstop werd het weer een latertje. Eenmaal bezig aan het laatste stuk was het puffen geblazen, want we mochten weer aan de slag met pieken en dalen. De omgeving was prachtig, want tja je moet er zelf iets van maken.... Mijn benen hadden alleen een andere wil. Ondertussen was de rode wijn naar mijn benen gezakt en vonden ze het interessanter om amper vooruit te komen. Het was ook de eerste keer dat ik in mijn hoofd besloot om bij een volgend menu de keuze te maken voor water. Dat deed ik nooit, want tja... Water drink ik heel de dag door al...

Ik kon vrij weinig meer bij aankomst. Het was uiteindelijk gelukt een albergue te regelen. Een soort klooster was het. Dat betekende flink wat extra kilometers, want de afstanden waren nogal groot. Als een dood vogeltje plofte ik op mijn bed, want ik was op. De afgelopen dagen hebben zijn tol geëist en aan echt uitrusten kom ik niet echt toe. Morgen maar een dagje wat eerder aankomen, zodat de relaxmodus aan mag!

Tijdens het avondeten at ik maar iets kleins, maar werd ik vooral wakkergeschud van het geluid buiten. Een live bandje begon en ik kreeg toch weer een beetje energie van dit idee. Deze energie stortte als een slechte flan de caramelo in, want het geluid was absurd hard en de klanken die van de band afkwamen waren onprettig. Ach niet iedereen hoeft het amusement altijd leuk te vinden!

Treasure of the day: Op het moment dat we wilden gaan slapen, zag ik een enorm insect in de kamer vliegen. Ik gaf dit aan en wees ernaar, waarop bijna iedereen in de paniek schoot. Het insect was echt behoorlijk, toch wel een halve tennisbal. Gloria verstopte zich in haar cocon (als zijnde een slaapzak), Matteo was aanwijzingen aan het geven aan Maria waar het beest was en wat ze moest doen. Maria deed verwoed pogingen om door het gooien van kleding het beest te raken of in ieder geval weg te jagen. Dit was een hilarisch schouwspel en de humor, lol en eigenheid die deze drie mensen brengen, wilde ik graag even in het zonnetje zetten. Wat is het geweldig dat je op de camino zo lekker jezelf kunt zijn!
Oowja en het insect..... We hebben het niet meer gezien....