Day 4 Pamplona >> Puenta la Reina: Duidelijk geen slakkengang.

Het tempo mag wel weer wat opgevoerd worden. De stop in Pamplona was niet helemaal mijn ding, maar het is juist tof om daar op deze manier achter te komen. Helaas lukt het me met mijn ritme niet om echt live iets te zien van de Olympische Spelen, maar toen ik ontwaakte moest en zou ik een blik op good old teletekst werpen om te zien hoe Femke Bol het ervanaf had gebracht in de finale van de 400m horden. Brons in een Europees record is natuurlijk fantastisch!! De eerste positieve energie was alweer binnen en dus kon mijn volgende wandeldag beginnen om 06.15.

In Pamplona regende en dus was het tijd om mijn regenjas weer te gebruiken. Ja ja, na jaren geen jas te hebben gebruikt, heb ik nu zelfs verschillende! Regenhoes over mijn backpack en gaan. Al gauw kwam ik een vrouw tegen die wat gehaast was, maar de weg niet zo goed wist. Het grappige is dat de weg op allerlei mogelijke manieren aangegeven staat: pijlen, bordjes, schelpen in meerdere verschijningsvormen, poppetjes en ga zo maar door. Doordat ze steeds de weg aan het zoeken was, maar ze eigenlijk een hoger tempo dan ik had, was het steeds stuivertje wisselen. Het leek een beetje op wielrennen dat degene voorop de ander meetrekt. Maar het jammerlijke was dat de energie van deze mevrouw niet zo prettig was. Ze geloofde ook mijn aanwijzingen niet echt als ik haar op een bordje wees, dus het was niet het meest vruchtbare contact. Wel merkte ik toen dat ik een beetje 'eigen' ruimte toch wel waardeerde. De camino is geen wedstrijd, dus het gaat vooral om datgene doen wat goed voelt. Ik was zo in gedachten verzonken dat ik zelf plots door een voorbijganger erop gewezen werd dat ik een bordje en dus een afslag voorbij was gelopen. Wie weet waar ik dan nu was aanbeland......

De weg bergop bergaf is soms al zwaar genoeg, maar je moet hier in Spanje ook nog eens opletten dat je niet de eerstvolgende seriemoordenaar wordt. Overal waar je loopt verschijnen slakken. Het is net een migratiefestival. Laat Rutte het maar niet horen, want het zijn er sowieso méér dan 750. Als echte pelgrim zou je het bijna in je hoofd halen om ze A.  Mee te nemen om aan je slakkenverzameling toe te voegen B. Zo je eigen pelgrimmenu te creëren: Caracoles peregrinos speciales C. Meekruipen D. Al het bovenstaande.


Dacht ik het wel gehad te hebben na de gevaarlijke afdaling op de eerste dag. Deden we het nog eens dunnetjes over. Moeder natuur had wel een verrassing in petto: in plaats van een boslandschap met zand, boomstronken en kiezeltjes werd de ondergrond nu gevuld met grote keien en soms een verdwaalde traptrede tussendoor.... Nou hoera voor de diversiteit van de afdaling. Ik heb er net zo van genoten als de vorige keer (lees: hopelijk spat het sarcasme eraf)! Ik wist dan ook niet dat het programma 'Ren je rot' uit de oude doos was gehaald en in Spanje werd opgenomen.

Graag wil ik jullie bij een van de fijnste momenten van vandaag betrekken: Na een beklimming die me aardig had uitgeput, kwam ik zo rond 09.00 in Zariquiegui aan waar er meteen op de top een klein minisupermarktje was. Denk je eens in dat je jezelf even helemaal hebt gegeven. De dag begon met regen en je nog niks gegeten hebt. Hoe geweldig is het dan dat je een warme croissant en pan de chocolate, net uit de oven, tot je mag nemen. Om vervolgens ook nog druppel voor druppel te genieten van een bekertje versgeperst sinaasappelsap. Ja mensen, het ontbijt wordt nog eens mijn lievelings!

Tot slot heb ik het met alle liefde nog even over materiële zaken. Dit omdat ze zo onbelangrijk zijn, maar van veel meer waarde kunnen zijn dan alleen als voorwerp. Voor wie het nog niet doorhad... Ik ben een pure soloreiziger die het ook echt heerlijk vindt om omgeven te zijn met sociale energie. Toch creëer ik regelmatig mijn eigen wereldje en daar voel ik.me heel goed bij. Op reis ben ik alleen nooit alleen. Ishi (voor wie 'm nog niet kent, zoek 'm op!) gaat altijd mee waar ik ook ga. Een steen met een stille, vertrouwde kracht. Juist dat is het bijzondere. Ishi is op dit moment thuis, omdat ik de transfer van tas naar tas niet heb gemaakt. En weet je wat?! Misschien moest het wel zo zijn, want de gedachte van Ishi is onlosmakelijk verbonden met wie ik ben. Happiness is contagious, pass it on.

Tot slot maak ik er voortaan gewoon een rubriekje van (als ik inspiratie heb): The treasure of the day. Vandaag is dat mijn waterzak. Jazeker, een zak met water. Gelukkig werd ik er voordat ik wegging op gewezen dat het de beste uitvinding is dat je er ook zo'n slang bij koopt, waardoor je lui je water kunt consumeren. Nou dat lurken aan die slang lukt goed en ik ben helemaal verliefd op deze uitvinding.

Met deze zoete gevoelens zeg ik vandaag weer vaarwel en breekt morgen de eerste dag van meer dan 30 kilometer aan. Op naar Villamayor de Monjardín!

P.s. ik schrijf deze blogs in de avond en zet ze dan de volgende ochtend online. Dat lijkt me een praktischere timing voor de lezers! Het is dan alleen misschien gek als ik voor sommigen in de ochtend ga slapen, maar goed het is je eigen gebrek als je het vanaf nu nog steeds niet kunt plaatsen! ^^