Parijs: Romantisch is een subjectief begrip

Als Europeaan of zelfs alleen al als Nederlander kon ik eigenlijk niet hardop zeggen dat ik nog nooit écht in Parijs was geweest. Gelukkig schrijf ik het nu dan ook... Een bezoekje aan het Louvre op het VWO viel dan ook geen bezoek aan Parijs te noemen. Op mijn 25e levensjaar ging ik dan toch eindelijk de stad van de liefde binnenstappen, als trotse single wel te verstaan.

Hoewel mijn eindbestemming en dus ook doel Madagaskar was, moest ik een 19-uur durende overstap in Parijs natuurlijk volledig uitbuiten. Als op en top toerist stortte ik in mijn hostel volledig in en bracht ik de middag slapend door. Ben ik even blij dat ik een avondmens ben! Als Japanner ging ik de straten op en ging het bekende Parijse lijstje af. Eenmaal aangekomen bij de Notre Dame was, ondanks de gebeurtenis van een aantal maanden geleden, nog steeds de schoonheid te bewonderen. Al was het daarvoor wel noodzaak de aanwezige toeristen even uit te wissen. Ik besloot een rondje eromheen te lopen. Toen ik aan de andere kant was, zag ik het beeld dat voor mij boekdelen sprak. Achter het hek van het onder constructie zijnde monument zat een bouwvakker rustig wat te eten. Wat een mooie gedachte: Alles op zijn tijd.

Ik vervolgde mijn weg op de Pont Neuf zonder dat ik de andere 8 bruggen ook maar ergens had mogen ontdekken. Na wat leuke, kleine straatjes viel ook het Centre Pompidou aan me ten prooi. Blijkbaar had iedereen zicht bedacht vandaag overal in Parijs te zijn. Misschien was het een complot tegen mij? Oké laten we deze mindfuck maar stoppen... Ik liet me niet afleiden en stond me vooral te vergapen aan de moderne, industriële en creatieve uitstraling van deze verzamelplek voor Moderne Kunst. Een glimlach verscheen op mijn gezicht. Wat een heerlijke verscheidenheid in een stad die ik nooit echt hoog op mijn lijstje had staan. 

Aangezien ik in het begin van het jaar, in Barcelona, een replica had gezien, was het moment van de waarheid aangebroken... L'Arc de Triomphe. Heel eerlijk.. Ik kan dan misschien een cultuurbarbaar zijn en de geschiedenis erachter vind ik erg mooi, maar wild werd ik er niet van. Zeker niet toen in het onmogelijke en onoverzichtelijke gangenstelsel bleek dat je moest betalen om op het plein van de Arc de Triomphe te komen. En dan moest je eerst ook nog in een rij gaan staan.. Mij niet gezien! Ik ben eerder die mafkees die verwoed bewegende armen in de lucht de altijd drukke rotonde over zou rennen en op het muziekje van The Pink Panther als een soort spion onder de zielige afscheiding door zou rollen. Aangezien dit te lastig filmen was, sloeg ik het over. Hopelijk hebben jullie een goed voorstellingsvermogen!

Op weg naar mijn laatste stop, want de wekker zou om 06.00 alweer slaan, overviel me een voldaan gevoel. Als tevreden single mocht ik de Eiffeltoren niet missen. Bij een gezellig restaurant stopte ik even om wat energie bij te tanken. Aan de prijs van de desperados te zien, zou ik een liter krijgen. Helaas was het 330 ml desperados en 670 ml hoop. In mijn 'vloeiende' Frans bestelde ik mijn eten. Toch had ik indruk gemaakt, want bij het betalen van de rekening werd een heel verhaal in het Frans afgevuurd. Super aardige mensen, dat mag gezegd worden! Hoewel ik best begrepen had wat de ober gezegd had kunnen hebben, bleef mijn Franse tongval uit. Heerlijk dat communicatie eens te meer een gevoelsdingetje blijkt te zijn.

Het werd laat.. Opschieten Niels! Het beeld dat ik van de Eiffeltoren had, bleek niet helemaal juist. Romantisch op een trapje zitten uitkijken naar de verlichte toren. Helaas vielen het trapje en romantisch af. De tekst die overbleef is er niet één om in een reisgids kwijt te kunnen.. Het was moeilijk zoeken naar een plekje met de hordes mensen die ook hetzelfde idee hadden gehad. Maarrrr het is gelukt! Dan maar wachten op de discoshow die de Eiffeltoren weg zou geven: Burn baby burn, disco infernooo woeee! Na wat flikkeringen droop ik teleurgesteld af. Dit is een gevalletje: 'Jammer dat ze haar eenvoud verloren heeft'. 

Mijn laatste ervaring in Parijs was de Uber. De teleurstelling werd deels verdreven door mijn chauffeur. Hij deed er alles aan om ervoor te zorgen dat het 20-minuten durende ritje geslaagd zou zijn. Hulde aan Mohamed en duidelijk 5 sterren!

Parijs, je bent mooi. Ik weet alleen zeker dat een volgende keer de gebaande paden door mij worden overgeslagen! Au revoir.