Tsingy de Bemaraha (4/16) & Bekopaka - Morondava (5/16): Avontuur kies je zelf

Jazeker, om de illusie erin te houden dat ik ooit bij dezelfde dag aan ga komen als dat ik daadwerkelijk ben, hier een dubbele portie. Nee wees niet bang, niet twee keer zo lang.

Uiteindelijk was ik dus in Bekopaka aanbeland. We waren uit the middle of nowhere weggegaan om nu het eindstation nowhere te bereiken.

De dag ervoor had Dorick in het dorpje al een gids voor me geregeld om een hike te doen in het landschap van Tsingy de Bemaraha. Om je een voorstelling hiervan te kunnen maken, zul je deze naam even op moeten zoeken. Het is een nationaal park, maar dan vooral gevormd door enorme rotsen. Door het regenseizoen zijn deze enorm geërodeerd en zijn het veel te scherpe uitsteeksels geworden. Blijkbaar had Dorick ook even besloten dat ik wel mans genoeg was om de grote Tsingy te doen. Ach let's give it a try. De gewone route duurt zo'n 4 uur, maar 2 uur extra voor de grote variant paste natuurlijk prima in de planning. Had Dorick ook lekker weer een lang sociaal momentje met zijn lokale vrienden. Niet te doen. Deze man was een soort beroemdheid. Hij kende iedereen en iedereen kende hem. A lofo ( Keep going) was zijn bijnaam en meteen zijn wachtwoord om overal tussendoor te glippen.

Ook op weg naar de Tsingy was eerst weer een onmogelijke weg voordat we konden starten. 17 km en we deden er meer dan een uur over. Het zou eens makkelijk gaan haha! Vervolgens stap ik uit de auto en word ik meteen aangevallen door zo'n tuigje dat je aanmoet omdat je iets op hoogte gaat doen. Fijn, wist ik dat ook weer. Was ik nog steeds blij om de grote Tsingy te doen? De eh... zei genoeg. Daar gingen we. Het tuigje bleek om te kunnen zekeren bij het klimmen en afdalen. Mijn trouwe sneakers waren het wapen waar ik een volledig rotsvast vertrouwen in had. Goede, stevige schoenen had er in de mail van mijn gids gestaan... Kwam ik aan met mijn Vans zonder profiel. Daarnaast heb ik dan ook nog van die best grote voeten, plus een tikkeltje onhandigheid. Hey Niels, goed geregeld! Zo lang je niet te veel denkt en maar gewoon doet, komt het allemaal goed.

Het eerste gedeelte ging dan ook vlotjes. Mijn gids voor die dag wilde me steeds korte pauzes aansmeren, maar dat had vooral met zijn conditie te maken.. Ondanks het hoogseizoen en de verwachte drukte aan toeristen, kwamen we amper anderen tegen. Eenmaal bovenop de rotsen kwam een adembenemend uitzicht hard binnen. Wat een stilte, wat een ruwheid, wat een onwerkelijke natuur. De houten hangbrug naar dit punt was nog een schommelend, onzeker momentje geweest, maar tot zover geen vuiltje aan de lucht (goh leuke woordspeling heh!). Na de afgedaald te zijn tot de grond gingen we dezelfde beklimming doen, alleen dan de dieptr in. Waarom ik mijn overvolle rugzak bij me had was me een raadsel. 

Het klauteren, kruipen en zo goed als tijgeren begon. Als Nederlander van gemiddeld formaat was ik nu wel wat in het nadeel. Na een minibreak legde de gids uit dat we hier af zouden slaan om de gevorderde route te doen. De route die volgens hem voor écht sportieve en écht fitte mensen was. Ik wist niet helemaal of ik onder die noemer viel, maar blijkbaar kon ik er fysiek gezien voor door. Mooie opsteker met mijn kippenarmpjes en verwarde hoofd. Hup daar gingen we. Diep het donker in. Mijn tas vooruitschuivend lag ik op de grond om mezelf ook vooruit te schuiven. Kruipen maar! Eenmaal dit doorstaan te hebben, kwamen we bij een zielig rood touwtje, waarmee we naar het schijnt naar boven moesten klauteren. Ook al zag ik geen hand voor ogen, mijn positiviteit joeg me aan. Het was vooral handig dat ik mijn hoofdlamp vergeten was. Stuntelend probeerde ik met de zaklamp van mijn telefoon toch wat licht in de duisternis te creëren. Na 20 minuten zouden we nog verder afdalen. Terwijl mijn gids voorzichtig begon, keek ik naar een enorm gapend zwart gat. Hij gaf triomfantelijk aan dat als hier ook maar iets naar beneden zou vallen, het het daglicht niet meer zou zien. Mijn hoofd probeerde mijn lichaam vooruit te duwen, maar ik blokkeerde. Ik voelde een grens. Stap 2 was ook gelukt: mijn grens analyseren en dus helder hebben. Stap 3 lastiger dan verwacht.. Mijn grens aangeven. Het woord 'opgeven' klom naar boven. Toen sprak ik mezelf toe: "Hoe mooi is het dat je een grens ervaart?!" Ik besefte me dat opgeven een misplaatst woord was. Ik liet juist mijn kracht zien. Wat een vervelend woord.. 'Opgeven'. Laten we die vooral schrappen uit de Dikke van Dale. Ik gaf aan dat ik de normale route af wilde lopen. Meteen werden mijn benen weer één team met mijn hoofd. Rustig aan liepen we de route af. Moest ik me schuldig voelen tegenover de gids? Nee, trots was ik. Mijn eigen kompas deed het uitstekend. Dankje Manja voor deze heerlijke wijsheid, ik draag 'm met me mee! 

Na de hobbelige rit terug naar de accommodatie zocht ik een hangmat op en liet ik mijn gedachten afdwalen door mijn muziek. Het was een relaxte middag. Ik liet mezelf met een zucht op een ligbed in de zon vallen, las een boek en nam een verfrissende douche. Na de verrukkelijke avondmaaltijd was ik volledig klaar en strijdvaardig genoeg voor 'het dessert' van morgen. 

Grappig genoeg is de terugweg zo goed als hetzelfde als de heenweg. Toch kan ik weer een hoogtepuntje bijschrijven. Het lijkt een gewoonte te worden.. Ik moet er maar niet aan wennen. Tijdens de lunchpauze in Belo-Tsiribihina (correctie.. de rivier heette dus Tsiribihina) had ik helemaal geen trek. Mijn kans om heerlijk door de straatjes van dit lokale dorpje te struinen, lag voor het grijpen. Kansen laat ik me niet lang voorhouden. Die heb ik binnen no time te pakken. Ik liep weg van de toeristische straat en gooide de kreet Salama (hoi) naar iedereen die deze wilde ontvangen. Genieten in de puurste vorm. Ik kriskraste over het kleine marktje tussen alle locals en voelde me geen toerist. Ik voelde me reiziger. Toen ik weer op de hoofdweg kwam, wandelde ik lekker door tot het einde. Daar werd ik geroepen door een groepje jongens. Degene die geroepen had, bleek leraar Engels te zijn. Hij wilde graag met mij praten om zijn Engels te oefenen. Dit gunde ik hem en ik gunde mezelf dit lokale praatje. Zo maak je nog eens wat mee.

Om niet in herhaling te vallen, maar jullie wel in vervoering te brengen, neem ik jullie graag even mee terug (of verder in dit geval) naar Allée des Baobabs. Deze keer aan het einde van de dag. Zwart van de toeristen zou het zien. Als het er in werkelijkheid maar 40 waren dan overdrijf ik het aantal misschien nog. Wel kwam het commerciële karakter meer naar voren dan de vorige keer. Vrouwen met mensen op hun hoofd vroegen onder de roodglooiende zo'n of je met hen op de foto wilde. Dit stond gelijk aan: Geef me je geld! Gelukkig was ik zo ferm en stevig als een Baobab en liet ik me niet verleiden. De zon zakte verder weg en de aanblik op de Baobab gehuld in de kleurrijke lucht was de kers op de taart. Ik maakte een polaroidfoto van Ans en Harry en nam afscheid van ze. Hoe mooi symbolisch op deze plek dat onze wegen hier scheidden. Het 'desert' zat erop..

Het was een heftig menu. Zo zie je maar dat als je dingen probeert, je er veel voor terugkrijgt. Op naar een volgend avontuur, maar voor nu was het bed het spannendst wat ik voor ogen had. Hoe heerlijk om niet alleen, maar met een voldaan gevoel naast me in slaap te vallen?!