Day 26 Palas de Rei >> Salceda: 27.

De voorlaatste etappe brengt me in een soort routinematig plaatje. De fysieke en mentale struggles zijn naar de achtergrond verwezen. Mijn lijf bewijst dat het sterk is en mijn hoofd bewijst dat het meer aankan dan ik had gedacht. Dit valt niet in de categorie bescheidenheid, maar in de categorie vergroten van de eigenwaarde.

Graag wilde ik vroeg beginnen aan deze lange dag. De taxi van de dag ervoor stond om 06.30 klaar om Marcello, Maria en mij naar Palas de Rei te brengen. Hij had in ieder geval geen last van een ochtendhumeur, want de snelheid waarmee hij de taxi liet verplaatsen daar moest je wel klaarwakker voor zijn. Op plekken waar je 80 mocht, vond hij 120 wel geschikt en zo werden alle maximumsnelheden onderweg gedegradeerd tot minimumsnelheden.

De bar waar we gisteren drankjes en een ijsje hadden gedaan, was al open. Dat betekende dat ontbijt mogelijk was! Nu had ik totaal geen trek, maar vul zelf maar in wat ik heb gedronken... Het was enorm druk en om je ontbijtje te bemachtigen was het grote noodzaak om in de polonaise te gaan staan. Zoals je begrijpt is dat niet aan mij besteed, omdat carnaval helaas niet behoort tot mijn gevoelsmatig intrinsiek gemotiveerde voorkeuren. Mijn geluk was dat Marcello en Maria hier geen problemen mee hadden.

Op de route van de camino liep het al storm met mensen. Jammer genoeg werd het een soort 'Waar is Wally gebeuren', want de turegrinos hadden duidelijk de peregrinos verdreven. Een soort burgeroorlog op de camino, maar zeer vreedzaam. Het zijn geen vervelende, verkeerde, vreselijke mensen. Het is alleen een andere manier van het doen van de camino. Regelmatig zonder backpack of rugzak, met 6 naast elkaar, zodat de weg geblokkeerd wordt en uit zichzelf zullen ze niet zo snel 'buen camino' zeggen. Nu was dit voor mij geen probleem, omdat het mijn levensstijl was geworden. Ook kun je het merken aan het looptempo. Niet dat iedere peregrino als een soort haas de camino overstuifd, maar na een paar weken heb je als peregrino zeker wel je ritme gevonden. Het was me dan ook een waar genoegen dat het me is gelukt een peregrino te spotten. Contact maken liep vanzelf en samen liepen we een paar uurtjes op. Vooral fijn ook dat we zo goed als hetzelfde tempo hadden, dus deden we onze eigen camino naast elkaar. In Arzúa vond hij zijn albergue. Ik dacht maar eens te gaan lunchen en een stop te maken na 29km. Onderweg was het me veel te druk geweest met alle mensen op de weg. Ik bestelde een colaatje en vroeg om de kaart. Helaas kon er pas over een half uur besteld worden. Wetende dat ik nog zo'n 2 uur moest lopen, maakte ik het besluit om dan maar na mijn colaatje mijn wandelstokken me de weg te laten wijzen naar mijn eindpunt.

39km met een stop van 15 minuten was niet de meest geweldige ervaring, maar zo was ik redelijk op tijd op mijn bestemming van vandaag. Helaas vond ik geen slaapplaats en dat betekende dat ik buiten moest slapen. Ik moest namelijk per se in dit dorpje slapen (zie de treasure of the day). In het bos na Arzúa kwam ik nog wel wat opmerkelijks tegen... Er was een houten bankje met daarop: Come on Niels! Ik had al een foto van Melanie (Duitse vrouw) doorgestuurd gekregen, dus ik was er alert op. Het grappige eraan was dat Niels goed gespeld was. De afgelopen weken was het Neils, Neals, Neil. Het bankje was dus een verademing. Natuurlijk puur toeval, maar op een mooi moment. Een paar kilometer verderop kwam er nog een stenen bankje voorbij. Met daarop Be brave Niels. Nou mooier kon het denk ik niet met de laatste nacht voor de boeg en de buitenlucht die me zou verwelkomen.

Net na Arzúa heb ik ook nog vandalisme gepleegd, excuses mensen. Ik moest en zou de Italianen van mijn tripje even in het zonnetje zetten. Op een verouderde, blauwe, stalen brug schreef ik dan ook 'I love you Italianos!'. Met een hint in de goede richting hebben de meeste van mijn Italiaanse achtervolgers dit gelukkig kunnen lezen.

Ik was de Italianen 'ontvlucht' haha, maar gauw genoeg kwamen er weer nieuwe Italianen op mijn pad. Ditmaal een stel, Fransesca en Giovanni, dat vanaf Sarria was begonnen. Aiii turegrinos dus, maar zo lang we het daar niet over hadden.... Het waren hele fijne, open mensen. We dronken samen biertjes en aten later op de avond wat. We hadden gesprekken over van alles en nog wat. Die diversiteit induiken met mensen vind ik echt een feestje. Onverwachte gezelligheid sla ik zeker niet over. Het enige wat me dwars zat, was dat zij het eten betaalden. Ik ben aan het leren om te accepteren, maar dat heeft echt nog wel wat tijd nodig... Ik kon in ieder geval met een volle buik gaan slapen. Dankjewel dan maar Giovanni en Fransesca! Overigens een leuk detail (half aansluiten op de treasure of the day). Giovanni was de volgende dag, de 27e jarig en ze zouden dan ook aankomen in Santiago!

Bij het restaurant met enorme tuin waar ik de Italianen ontmoet had en een colaatje en biertje dronk waren ze uiterst aardig. Ik mocht in deze tuin overnachten. Nu was die sowieso toegankelijk voor iedereen, maar ach de eigenaar dacht zelfs nog mee over een plek. Uiteindelijk probeerde ik eerst een stenen tafel. Dit lag prima en er was genoeg ruimte. Helaas werd dit niet een groot succes. Ik lag namelijk te dicht bij de tuin van een huis, waardoor 2 honden continu blaften om me af te schrikken. Me afschrikken lukte niet echt, maar de slaap vatten al helemaal niet, dus ben ik maar verplaatst naar een houten picknicktafel. Tja het is geen bed, maar hé, soms moet je iets opofferen!

Treasure of the day: 27. Het getal 27 is zonder echte reden mijn lievelingsgetal. Misschien omdat ik 27 december jarig ben, maar ja dan had het net zo goed 12 kunnen zijn. Het is een gevoel, dus laat ik het maar gewoon in ere houden..! Nu kwamen aan het einde van de camino een aantal dingen tezamen die ik van tevoren niet had kunnen bedenken... Keer op keer veranderde mijn schema, maar het volgende rijtje maakt het toch wel bijzonder. Het bleek mogelijk te zijn om op 27 augustus in Santiago aan te komen, na 27 dagen te wandelen (want ik startte op 1 augustus), ik ben nu 27 (goh dat heb ik niet echt onder stoelen en banken gestoken) en de laatste etappe, van Salceda naar Santiago is 27km. Vandaar dat ik buiten moest slapen, vandaar dat ik mijn eigen weg ging op de camino. De magie openbaarde zich aan me en ik wilde hier graag in mee gaan. Geen planning, geen vooropgezet spel, maar zoals op de camino: het gebeurt.