Hold your horses

Hoewel in mijn hoofd een onweerswolk zat, omdat het weerbericht dit voorschreef voor de komende twee dagen, zette ik de zon op mijn gedachten. Na het besluit om toch de paardrijtour te doen, was er een beetje rust in mijn koppie gekomen. Waarschijnlijk vraagt iedereen de laatste tijd zich ook enorm af waarom ik zo breed ben geworden. Nou mensen, een sportschool heb je niet meer nodig als je zulke tientallen engeltjes en duiveltjes op je schouder hebt als ik. Ze moeten toch ergens plaats kunnen nemen heh. Toen de knoop was doorgehakt, zijn ze gelukkig plotsklaps met zijn allen op vakantie gegaan.

Ik wandelde dus in de ochtend op mijn gemakje naar CBT Kochkor. Daar liet ik mijn tas even achter om geld te pinnen voor de tour. Helaas mag je hier amper geld pinnen (westerlingsgewijs dan, voor Kirgizische begrippen was het prima te doen) en dus moest ik de helft op dat moment schuldig blijven. We bleken een groepje van 4 te zijn met daarbij 2 gidsen. Je zou denken dat dat een beetje overdreven is, maar laat dat een gedachte blijven. Een stel, bestaande uit een Duitse vrouw (Katharina) en een Italiaanse man (Matteo), overigens wonend in Oostenrijk om de mix helemaal af te maken, een Griekse man (Dimitris) en ik (voor het geval dat je het vergeten bent.. Een Nederlandse man waaraan gevraagd werd op het vliegveld of hij een toerist was, dus zo door kan voor een Centraal Aziaat).

Na 2 uur rijden kwamen we aan in het dorpje Kyzart, waar we zouden starten. Vanuit hier was het plan de Kyzart Pass over te steken, in de vallei van Kilemche Jailoo te overnachten om de tweede dag door te hobbelen naar Soň-Köl Lake. 3 van de 4, waaronder ik, waren onervaren op een paard. Dat was geen probleem volgens de gidsen. Althans het leek dat ze dat bedoelden, want veel Engels was er niet bij. Ik stapte in de eerste beugel van mijn paard en als een echt volleerde ruiter (of amazone, wees vrij om dat te kiezen) zwaaide ik mijn andere been over mijn nieuwe metgezel voor de komende 2 dagen (sluit je ogen. Neem even de tijd om dit voor je te zien. Kies tussen de modus 'bewondering' of lach me volledig uit!).

Eenmaal allemaal op ons paard kon het avontuur beginnen. 'Chu chu' werd de nieuwe lijfspreuk om onze paarden vooruit te drijven en de teugels waren om de stopknop in te drukken. Zo gezegd zo gedaan. Helaas val ik op dit moment van mijn centraal Aziatische troon af, want mijn paard zag het echt niet zitten om ook maar een stap te zetten. Ik chuchude me rot, maar het paard had mijn persoonlijkheid overgenomen. Hij bleek net zo koppig als ik en ook hij straalde niet meteen in het ochtendgloren.. Ik werd met een soort hulptouw (nee dit werd niet speciaal voor mij eraan gemaakt....) verbonden aan het paard van een van onze gidsen. Had ik al gezegd dat ze 16 en 20 jaar waren en dat het voor de 16-jarige zijn tweede paardrijtour naar het Soň-Köl Lake was? Ik werd een soort van letterlijk op sleeptouw genomen. Ach, zo kon ik teminste een beetje wennen aan wat het was om op een paard te zitten.

Het leek de anderen goed af te gaan, maar al snel werd dit ook van kwaad tot erger. Het paard van Dimitris dacht: Als een ander paard niet hoeft te lopen, waarom ik dan wel... Vervolgens na een minuut of 10 schrokken we allemaal nogal. Zonder het gezien te hebben, was Katharina van haar paard afgegooid. Ze was met haar voet in de beugel blijven hangen en zelfs nog een stuk meegesleept. Ze gaf zelf aan dat het allemaal goed ging, maar de kleerscheuren en het fysieke ongemak waren duidelijk zichtbaar. Wel wilde ze de tour voortzetten, maar ze wisselde van paard. Ook zij en haar vriend Matteo sloten bij een gids aan om het risico wat te verminderen. Zo belandden we in een soort van draaimolengevoel, al waren de rondjes gewoon rechte lijnen. Waar ik dacht dat het door deze interventie een relaxte tour zou worden, wist ik nog niet half wat me te wachten stond. Na het vlakke stuk werd ons pad steiler en steiler. Het was hard werken om in een soort symbiose met onze paarden mee te gaan in hun ritme. Hupsend bergafwaarts en goed controlerend bergopwaarts. Ik begon er eigenlijk best plezier in te krijgen. De Kyzart Pass was prachtig en ik genoot van de stilte, rust en belachelijk mooie landschappen. De eerste dag was wonderlijk genoeg een stralende dag met veel zon, dus ik denk dat met de donderwolk in mijn hoofd ook het Kirgizische weer had bedacht het roer om te gooien. Halverwege de middag kwamen we aan bij ons Yurtkamp, midden in een vallei, in the middle of nowhere. Alleen daarom was de tour al geslaagd.

We installeerden ons met 4 in de yurt om vervolgens 'teatime' te hebben. Dit was in een andere yurt waar de tafels vol stonden met zoetigheden, koekjes, snoepjes, brood, jam en ga zo maar door. Op iedere tafel (er stonden er zo'n 5 naast elkaar) stond precies hetzelfde. We genoten met elkaar van deze welverdiende pauze. Onze bikkel Katharina had wel wat meer last gekregen, maar ze wilde er niks van weten.. Ze wilde vooral niet dat wij ons zorgen maakten. Na teatime ging ik samen met Dimitris een stuk hiken in de vallei. Heerlijk om even 'nergens' te zijn. Na een klein uurtje kwamen we terug bij het kamp. We waren net de yurt binnengekomen, waar lieve dametjes onze bedden (lees matjes op de grond met dekens, LOVE IT) hadden gemaakt toen er een knetterende regenbui uit de lucht kwam vallen. We waren dus prima op tijd in ons kamp EN aangezien de hele dag oogverblindend zonnig was geweest, mocht de regen nu best vallen. Matteo was nogal gefascineerd door uitzichten en luchten en kon het niet laten toch even naar buiten te gaan. Hij voorzag ons van verslag en zeker de dubbele regenboog over de yurts heen bleef niet onbesproken. Het was knus, prachtig en precies wat ik nodig had. Zijn uitspraak 'Look, the colors are changing' (voor ieder uitzicht, gesteente en weersverschijnsel om ons heen) is als sterrenstof in mijn hoofd blijven hangen. Na het eten besloten we lekker te gaan slapen om de volgende dag weer fris te zijn. Na een half uurtje in onze homemade bedjes, kregen we opeens bezoek. De dametjes van onze bedden waren vastberaden dat we het niet koud zouden krijgen in de nacht en ze ploften op iedereen een extra deken. Vooral de 2-persoons deken bij Katharina en Matteo was een groot succes, omdat ze deze niet aan zagen komen hahaha.

Na het ontbijt de volgende dag vertrokken we richting het Soň-Köl  Lake. De pittigste klim stond ons nog te wachten. Eenmaal op de top, vroor ik zowat mijn kippenvel eraf. Niels had zich natuurlijk ook enorm goed voorbereid en had alleen één overshirt meegenomen als 'warme' kleding. Nu hadden mijn reispapa en -mama er al op aangedrongen dat ik een jas van hen kon lenen, die ze dus blijkbaar in veelvoud bij zich hadden. Je zal het niet geloven, maar ik heb hier zowaar dankbaar gebruik van gemaakt. De wind op deze plek was zo stevig dat ik weggewaaid was als ik me de vorige dag bij teatime niet zo volgestopt had. Weer waren de uitzichten fenomenaal en ik voelde me een rijk persoon.

Lunch was in een yurt in de vallei die daarna kwam. Alsof het schema erop was afgestemd, begon het weer te gieten toen we al safe and sound in de yurt zaten. Iedere maaltijd bestond uit soep vooraf, gevolgd door een verrassingsbordje met meestal rijst en vlees of iets dergelijks. Verder stond er altijd voldoende brood, gefrituurde deeghapjes om in de jam te dippen en nogal veel snoep. Ook kwam soms wat fruit om de hoek kijken. Ik probeerde altijd alles van de tafel om zo niet 'de parel van het eten te missen'. Iedereen zakte een beetje weg in de kussens, want de tour kostte gek genoeg veel energie. We bleven alert op onze paarden, probeerden de controle te houden en moesten daarnaast ook nog eens genieten van het uitzicht.

Je zult het niet geloven, maar de 2 uur van de tour na de lunch heb ik gewoon zelf mijn paard kunnen leiden. Er kwam geen touw meer aan te pas en ik merkte dat ik hier zelfs nog extra van genoot. Mijn paard bleef koppig en was ervan overtuigd dat hij volgens zijn dieet iedere 5 minuten gras moest eten. Regelmatig liet ik dat dan ook toe en werd ik bijna voorover over mijn paard geslingerd. Gelukkig kon hij ook gedachten lezen en bleven we maatjes tot het eind (doordat hij zich koest hield). Soň-Köl Lake was een verademing. Hoewel toeristisch, was er niks van drukte te merken. Met ons groepje maakten we nog een wandeling voordat we weer in de rustmodus kwamen.

Na het diner en het gebruik van het toilethokje (ja dit moet genoemd worden, omdat het midden innhet uitgestrekte landschap stond en ik nog niet vaak zo van een wc heb genoten) was de yurt ons eindstation. Je kon zien dat het een stukje toeristischer was, want er waren bedden aanwezig. 5 wel te verstaan. We waren benieuwd of een van de gidsen bij ons sliep en ja hoor, dat bleek het geval. Vanwege alle magische dingen van de natuur vroeg Matteo wie er in de nacht mee uit ging om naar de sterren te kijken. Ik was meteen enthousiast, maar Katharina en Dimitris sloegen de uitnodiging af. Matteo vroeg het uit beleefdheid ook nog aan onze gids. Wonderlijk genoeg was ook deze meteen enthousiast en hij zette gelijk een alarm. Om 00.00 ging het alarm van Matteo en een ander alarm. Juist dat van de gids, maar dat was hij zelf even vergeten. Hilarisch was het dat degene die als eerste uit bed sprong Dimitris was... Blijkbaar had hij zich bedacht, al gaf hij later aan dat hij naar het toilet moest. Ik moest er zachtjes om lachen, het 'springen' was namelijk niet overdreven. Buiten was het niet zo helder als verwacht, maar toch was er genoeg aan de lucht te zien. Matteo benoemde dat er een lichtbron achter ons wel erg afleidde en aanwezig was, waardoor het licht aan de hemel moeilijker te zien was. 5 minuten later, toen Dimitris en onze gids alweer hun bed hadden opgezocht, keken we nogmaals achterom. Het bleek een extreem felle, lage maan te zijn die onze stoorzender was geweest. Dat beeld namen we mee terug naar bed om nog even van onze nachtrust te kunnen genieten.

De volgende dag werden we opgehaald om weer terug naar Kochkor te gaan. De paardrijtour had genoeg van onze spieren een poepie laten ruiken en vooral Matteo's kont bleef een pijnlijk onderwerp. Dit terwijl ik nergens last van bleek te hebben. Later (zo'n 3 dagen later... HOE DAN NIELS?!!) bleek ik uit mijn broek gescheurd en kon mijn kontje het ook ontgelden met wondjes. In Kochkor zou ik mijn weg vervolgen naar Naryn om te kijken of ik vanaf daar een dagtour naar Tash Rabat kon doen. Dimitris vervolgde zijn weg naar Bishkek om richting Osh te vliegen voor een 8-daagse hike en Katharina en Matteo probeerden diezelfde dag nog in Tash Rabat te belanden. Ze bespraken hun plan met de CBT en bekeken de opties hoe dat te doen. In mijn hoofd dagdroomde ik lichtelijk mee, want ze zouden daar een daghike gaan doen. Ik zou alleen de oude 'karavanserai' in Tash Rabat bezoeken op mijn dagtour. Stiekem en met net iets minder volume dan jullie gewend zijn van me vroeg ik hen 'if I could join them'. Ik voelde me meteen welkom door de oprechte 'of course' die vanuit hen kwam. Zoals je begrijpt heeft de paardrijtour mijn motivatie om Kirgizië te blijven ontdekken ontwikkeld en is dat wat ik de komende tijd ga doen.

Het werd een interessante rit, ruim tweeënhalf uur, richting de Chinese grens. Het was een nogal saaie recht-toe-recht-aan-weg. Als je om je heen keek, was het woord saai gauw verdwenen. De bergen glooiden om ons heen en alleen de rit met mijn gezelschap was al een nieuw hoogtepunt. Op tweederde van de rit klapte de band en stonden we stil in een woeste omgeving. De chauffeur probeerde een auto te stoppen om een krik te regelen. De eerste auto die voorbijkwam stopte al. De aanhanger met schapen was onze bezigheidstherapie, want het was qua helpende handjes te druk bij de auto. Bovendien denk ik dat ik er alleen voor had gezorgd dat we niet veel verder kwamen dan waar we nu stonden. Binnen een kwartiertje was de nieuwe band gefixt. Die zag er dan wel weer uit alsof deze zo weer het loodje kon leggen. Eind goed al goed kwamen we rond 16.00 aan bij ons yurtkamp in Tash Rabat. Dit zorgde ervoor dat we zelfs nog tijd hadden om even richting de karavanserai te wandelen, zodat we ons morgen konden focussen op de hike. Een prachtig bewaard klooster dat diende voor de opslag van goederen en ter accommodatie voor de handelaren die passeerden op de zijderoute kregen we te zien. Bijzonder dat het zo goed bewaard is gebleven en hoe ingenieus ze indertijd al waren qua ventilatie en de omgang met de verschillende weersomstandigheden. Rustig aan liepen we weer terug naar ons kamp. Er was op het terrein zelfs een 'sauna'. Een hok, genaamd sauna, waar het mogelijk was koud en warm water te mixen om dit vervolgens als een soort douche met van die schepjes over jezelf heen te gooien. Nog voor het diner spoelden we de inspanningen van de afgelopen dagen van ons af. Daarop volgde het diner om bij onze yurt aan te komen voor een heerlijk slaapje. Mijn wandelsokken die ik had laten luchten op mijn bed waren daar gek genoeg niet meer te vinden. Ondertussen stond de kachel aan om de yurt warm te houden en de rook werd via een metalen pijp de vrijheid in geblazen. De volgende ochtend vroeg ik of iemand van het yurtkamp misschien mijn sokken had verplaatst, maar helaas wist niemand ergens van. De vrouw van de accomodatie kwam daar terug met een soort nieuw paar, hoe gastvrij was dat!

Het was ook echt wel tijd om te beginnen met de hike, want het zou een flink intense worden. Zo'n 11km one way, maar met een hoogteverschil van meer dan 1000 meter... De richting was vrij duidelijk,.want we konden maar één kant op. Over grasland, de rivier hoppend over stenen overstekend en vooral de rust om me heen lekker binnen laten komen. Er was niemand buiten ons drieën. Na een uurtje hiken stopten we even, omdat Matteo zich niet zo lekker voelde. Het ging dusdanig slecht dat hij besloot terug te gaan naar ons kamp. Zonder enige verbinding of communicatiemogelijkheid twijfelde Katharina wat te doen. Nadat ze samen goede afspraken hadden gemaakt en de daypacks hadden heringedeeld gingen Katharina en ik toch weer op pad.

Het was een behoorlijke hike, zo kunnen mijn benen en mijn luchtwegen beamen. Er werd genoeg geklommen en hoewel de route duidelijk was, was de intensiteit des te hoger. We kwamen een overleden schaap tegen en overal om ons heen was ander gesteente. Dat er verder niemand was, was magisch. Op een gegeven moment, halverwege de route, leek het weer om te slaan. De donder die dagen geleden present zou zijn, had haar entree gemaakt. Ik ben geen ervaren hiker in de bergen, dus ik ging af op hoe Katharina met de situatie omging: So far so good. Grappig genoeg leken we omringd door deze donderslagen, maar bleven we zelf het zonnetje in huis (als je je even bedenkt dat de bergen op dit moment ons thuis waren). Het stommelde na een half uurtje weer weg en de zon bleef de regie in handen houden. Toch sloeg daarna het weer weer om en werden we een kortdurende periode voorzien van hagel. Bizar hoe grillig het weer in de bergen kan zijn en mooi dat de natuur haar eigen pad kiest. De laatste 800 meter werden de zwaarste... En met zwaar bedoel ik ZWAAR. Voor mijn gevoel heb ik een redelijke conditie en zit het met mijn doorzettingsvermogen wel goed, maar toen we aan de laatste klim begonnen, sprongen de longen uit mijn lijf. Om de paar minuten moesten we op adem komen. Waar de tijd als een malle voorbij was gevlogen, twijfelden we of we niet al terug moesten gaan. We hadden namelijk 'afgesproken' rond 16.00 terug te gaan. Toch waren we vastberaden om ook de laatste horde te nemen. Samen kwamen we boven aan en het uitzicht was fantastisch. Voor ons zagen we het Čatyr-Kölmeer waarachter China lag. Ik genoot in stilte. Keek voor me naar het meer en keek achter me naar de iedere paar minuten van kleur veranderende bergen.. Ja ja Matteo 'the colors are changing'. Ik zette mijn koptelefoon op en met het nummer Spirit Bird van Xavier Rudd liet ik mijn geluk als ene kanonskogel binnen. Vrijheid. Passie. Liefde. Alles kwam tezamen. Ik zocht nog een steen voor mijn oma, aangezien dat mijn vaste ritueel is op iedere reis die ik maak om vervolgens in sneltreinvaart af te dalen.

Waar we op de heenweg 5 uur hadden geploeterd, slechtten we de terugweg in 2 uur en 40 minuten. We waren dan wel pas om 17.15 terug, maar dit was het ZO enorm waard. Dankbaar voor deze mensen, dankbaar voor deze dag, dankbaar voor mezelf. Op wolkjes, in de wolken, stapten we bij onze chauffeur in de auto om terug te gaan naar Naryn.