Day 27 A Salceda >> Santiago de Compostela: De bestemming, maar niet het einde van de reis.

Santiago de Compostela, een stad met vele gezichten. Een stad waar ontlading de kern van de dagelijkse dag is. Een stad waar wegen samenkomen. Een stad waar verbinding alleen nog maar meer verbonden wordt. Een stad waar herinneringen vereeuwigd worden.

Je zou denken dat het een prachtige ochtend zou zijn, maar helaas was mijn brakke hoofd het daar niet mee eens. 4 uurtjes slaap was niet het meest optimale, maar ach ik had een missie. Om 06.00 startte ik mijn laatste etappe, 27,3 km. Het bleef erg lang donker en waar ik dat de rest van de camino fijn vond, de wereld zag ontwaken, mocht het nu wel gewoon licht worden. Pas om 08.00 kon ik fatsoenlijk voor me kijken. Het licht zorgde er ook meteen voor dat de duisternis in mijn hoofd openbrak. Het was een gekke gedachte, in een ruime 5 uur zou het avontuur beëindigd worden. Zo voelde het totaal nog niet. Een erg interessante route was het niet en zoals de afgelopen dagen steeds het geval was, werd de omgeving vooral gevuld met pelgrims.

Ik hield me daarom ook een beetje in wat betreft mijn gezang. Mijn caminolijsten (thanks to Eva&Maarten en Karin had ik er ondertussen 3) galmden door mijn koptelefoon. Muziek die connected is met een bepaalde ervaring is echt een belangrijk goed in mijn leven. Wegdromen, tot in de diepste diepte, ontroerd worden en uitbundig stralen van geluk zijn voorbeelden van wat het met me doet. Langs de weg kwam ik een bekend gezicht tegen. Het was een pelgrim die ik de dag ervoor had zien zitten bij een albergue, toen ik luidkeels mijn engelenstem met de wereld deelde. Op dat moment dacht ik namelijk dat ik (wonder boven wonder in dit gedeelte van de camino) alleen was, omdat er voor en achter me niemand te zien was. Met een grote glimlach moedigde hij me gisteren aan om vooral door te gaan. Nu ik hem passeerde vroeg hij waarom ik vandaag niet aan het zingen was. Ook was hij benieuwd of ik een zanger was. Nou enorm bedankt voor het compliment, maar dan hebben zijn oren niet helemaal lekker gewerkt haha! Het was wel een extra pluspunt voor mijn humeur, dus ik nam het gevoel graag mee.

Onder de 10km duiken was toch best bijzonder. Na uren, dagen en weken zou de 0km in zicht gaan komen. Ik vraag me bijna af wat ik moet zonder het dagelijkse ritme van de camino. Ik gun het echt iedereen om dit gevoel mee te mogen maken, al is het maar een verkorte versie. Niks is te vergelijken met wat de camino is en doet.

De laatste 3km overvielen de emoties me. Tezamen met de muziek vormde zich een energie die ik me liet overkomen. De manier van huilen die me de afgelopen weken tijdens het wandelen heeft overvallen, is een enorm rijke vorm. Het heeft me rust gebracht en acceptatie. Eindelijk weet ik dat ik in staat ben het met mijn omgeving en met mezelf te delen, zonder schaamte, zonder angst, zonder erin te verdwalen.

Toen was het zover. De aankomst op Plaza del Obradoiro, waar de kathedraal van Santiago alle aandacht op zich richt. Een verzameling van gevoelens wordt hier bijeengebracht door de honderden pelgrims die er iedere dag aankomen.

En dan ga ik nu iets misschien wel heel opmerkelijks vertellen... Ik voelde namelijk niet echt iets. Waar de afgelopen dagen volgestopt waren met alle emoties die je je maar kunt bedenken, was nu ieder stukje emotie afwezig. Ik was niet blij, niet verdrietig, niet verbaasd, niet gelukkig en wat ik wel was, wist ik niet. Was het de verwachting dat mensen in een diepe emotie schieten bij het betreden van het plein die ervoor zorgde dat mijn lijf hier juist niet aan meedeed? Was deze bestemming voor mij minder belangrijk? Waren de tranen op? Was het überhaupt noodzakelijk om iets te voelen? Was het zo dat dit unieke moment bij mij juist om een unieke interne stilstand schreeuwde? In ieder geval weet ik één ding zeker: ik was er oké mee dat dit gebeurde.
Een vreemde vogel was ik sowieso wel, want daarnaast voelde ik ook niet echt de aandrang om de kathedraal in Santiago te bezoeken. Waar dat voor vele pelgrims het daadwerkelijke eindpunt is en ze het beeld van Sint Jacob omhelzen, voelde dit voor mij niet als iets wat ik hoefde te doen. Dit heb ik dus ook niet gedaan. Verklaar me voor gek (als je dat nog niet gedaan had), maar alles wat op mijn pad was gekomen, was blijkbaar veel betekenisvoller voor me.

Melanie, de Duitse vrouw, kwam op me afgerend, want ik had haar verteld hoe laat ik ongeveer aan zou komen. Dat is toch wel bijzonder hoor, een persoon die je de eerste avond van de camino hebt leren kennen weer zien op je 'laatste' dag. Na de welbekende foto voor de kathedraal vergezelde ze me naar 'the Pilgrim's office'. Het was namelijk noodzakelijk om daar een nummertje te trekken, net zoals bij de bakker vroeger, om je Compostela op te kunnen halen. Nu laten ze dit ongeveer 1000 pelgrims per dag doen, maar door de overweldigende aantallen turegrinos in het laatste gedeelte, kon het zomaar zijn dat je misgreep. Lucky me, ik bemachtigde nummer 0880. Via een QR-code was bij te houden bij welk nummer ze waren, dus ik kon even gaan ontspannen. Het zou nog uren duren, want nummer 221 was aan de beurt. Wel moest ik het in de gaten houden, want zou ik te laat zijn, dan was er de volgende dag weer een kans. Geen genade dus als je je nummer gemist had.

Het werd een fijne middag. Allereerst ging ik lekker een café con leche drinken met Melanie, waar ook Kristin (ontmoet op de eerste avond) en het Kroatische koppel, Vesna & Hrvoje (ontmoet bij het eerste diner, net als Melanie) aansloten. Een biertje ging er daarna ook vrij makkelijk in.

Inchecken in een hotel was een soort nieuwe wereld die voor me openging. Na 27 dagen in albergues te hebben vertoefd, was ik even toe aan goede rust en ruimte voor mezelf. Ik denk dat mijn lijf en ik nog nooit zo hebben genoten van een bad. Alle pijntjes leken meteen uit mijn lichaam te vloeien. Zo tegen een uur of 16.00 ging ik weer richting het Pilgrim's office. Ondertussen waren ze bij nummer 750. Zoals al gezegd ben ik nogal een opmerkelijk figuur in gedrag. Er waren tientallen pelgrims in de tuin aan het wachten, allemaal in de schaduw. Ik vond het juist top om nog eventjes van de stralende zon te genieten, dus daar maakte ik graag gebruik van. De luidspreker gaf aan tot welke nummers zich bij de ingang mochten verzamelen. Toen de nummers tot en met 880 werden omgeroepen, trok ik rustig mijn schoenen weer aan en voegde me bij de andere wachtenden. De man die daar stond en vertelde wie in de rij aan mocht sluiten, was niet te verstaan. Dus op goed geluk probeerde ik zijn binnensmondse getallen te ontcijferen. Dat zou wat zijn... Ben je er wel, maar versta je het niet en ben je op deze manier te laat....

Gelukkig kwam het goed en schuifelde ik stapje voor stapje naar de balies met mijn bestempelde credencials. Ik had mijn zinnen gezet op een Compostela waar ook mijn startplaats en het aantal kilometers op zou staan. Dat maakt het plaatje toch helemaal compleet. Ook was me gezegd dat ik zelf de naam kon aangeven. Op al mijn officiële documenten staat Jozephus Verhoeven, foutje bedankt papa haha! Nu had ik de kans om op dit officiële document Niels in het zonnetje te laten zetten! Op mijn credencials had ik wel Jozephus geschreven, dus toen ik vroeg of het mogelijk was Niels op mijn Compostela te schrijven keek de man achter de balie me heel raar aan.... Hij vroeg me de naam op te schrijven, terwijl ik het al tussen haakjes op mijn credencials had geschreven. Uiteindelijk zei hij met wat tegenzin 'oké' en werd mijn Compostela geschreven. 779km is de officiële afstand vanuit Saint-Jean-Pied-de-Port.

Die avond had ik een diner met het Kroatische koppel en Melanie. Zij zouden allemaal de dag erna, vroeg in de morgen, richting huis gaan en mijn reis zou zich in de middag vervolgen naar Porto. Gewoon om een avondje af te kicken en te genieten. Bovendien was het vanuit Porto mogelijk om een directe vlucht te nemen richting ons kikkerlandje. We aten overheerlijke tapas en haalden herinneringen op van het bijzondere avontuur. Een fijne, warme laatste avond.

Treasure of the day:
Die avond, na het diner, startte ik in mijn hotelkamer met het schrijven van brieven. De volgende dag zou ik sowieso Michele nog zien en Maria, maar hopelijk ook Matteo, Gloria, Fransesca, Claudio, Inés en Zuzanna. Dat was wel nog een onzeker punt, aangezien ze wat later zouden vertrekken. Wel had ik er al vrede mee als de hereniging niet zou gebeuren, want de samenkomst was niet het belangrijkste. Dat was de afgelopen periode geweest. Wel wilde ik graag een persoonlijke brief voor hen schrijven. Deze mensen hebben mij zoveel gegeven en zoveel toegevoegd aan mijn leven. In het moment, maar ook om mee te nemen. Ik vind het fijn om deze dankbaarheid van me af te schrijven. Om woorden, zwart op wit, te delen met iemand die belangrijk voor me is. Ik lachte bij het schrijven, huilde bij het schrijven, kreeg kippenvel van verbazing en geluk. De weken, gevuld met zoveel mooie kleine en grote gebeurtenissen werden als een soort film in mijn hoofd afgespeeld. Zonder deze mensen was mijn camino niet dezelfde camino geweest, hadden mijn blogs niet dezelfde blogs geweest en hadden mijn gevoelens niet dezelfde gevoelens geweest. Grazie mille!
Tot slot begon ik aan de brief die ik aan mezelf wilde schrijven. In mijn hoofd was deze tijdens de camino al voorbijgekomen, maar nu eenmaal schrijvende bleek het niet zo makkelijk te zijn. Het zal een proces zijn dat later voortgezet gaat worden, want ik wilde wel genoeg recht doen aan mezelf en de keuze voor de woorden die ik tot mezelf wilde richten. De camino is fysiek gezien geëindigd, maar mentaal zullen er nog stappen gezet worden. Tot die tijd zal ik er stukje bij beetje achterkomen wat ik aan mezelf wil schrijven en neem ik daar vooral de tijd voor.