Samen met mezelf

In Tamchy was geen 'busstation' dus het werd een marsruthka aanhouden langs de weg. Die vlogen zo hard voorbij dat ik me afvroeg of dit wel dé manier was. Dan maar mijn lievelingstactiek: liften! Ik heb mezelf aangeleerd om tijdens het liften ook al stukken te lopen, want dan is er (hopelijk) dubbele verplaatsing. Grappig genoeg was het al raak voordat ik ook maar mijn duim had uitgestoken. Zo was het in mijn hoofd onzekere stukje 'vervoer richting Karakol' ineens een tof avontuur. Na nog eens 3 auto's na de eerste, was ik al halverwege. Er lagen nogal veel kleine dorpjes langs de hoofdweg waar de bestemming van mijn chauffeurs steeds was. Over één ding waren ze het wel eens. Betalen was absoluut geen mogelijkheid. Dan toverde ik de stroopwafels maar tevoorschijn. Toch een soort culturele ruilhandel op deze manier.

Het regelen van een volgende lift ging wat moeizamer. Nu vind ik wachten niet zo erg, dus het was oké. Na een tijdje stopte er dan toch een auto. Onderweg pikten we nog wat mensen op of nouja.. probeerde de chauffeur nog wat extra mensen te charteren. Deze lift bracht me helemaal naar Tamchy en gaandeweg de rit kreeg ik wel in de gaten dat dit meer een taxi was dan een vrijblijvende rit. Geen probleem natuurlijk na de 4 voorgaande feestjes op wielen. Afgestemd op wat de dames gaven die onderweg erbij waren gekomen, gaf ik mijn chauffeur 200 som. Een taxi voor anderhalf uur voor 2 euro kun je niet bepaald een tegenvaller noemen!

Eenmaal in Karakol aangekomen, had ik nog wel een wandelingetje te maken. Maps.me was ook hier de ster aan de hemel. Soepeltjes was ik in een half uurtje bij mijn hostel. Een hostel met maar één dorm wel te verstaan, dus ik had geluk dat er plek was. Nu zou het hoogseizoen moeten zijn in augustus, maar ik heb niet enorm het idee dat dit ook geldt voor internationale toeristen. Ja, ze zijn er zeker wel. Nee, ik word er niet door omvergeblazen. Aan het hostel zat een leuk cafeetje vast. Natuurlijk maakten ze hier van de gelegenheid gebruik dat het een toeristische plek was, maar in Nederland zou het onmogelijk zijn om met de prijzen van deze kaart iets te bestellen bij ons. Ja een fles kraanwater zou een optie zijn! Fresh en healthy als ik ben.... (de vele borrelhappen en nachtelijke kaassoufflés in Breda achterwege gelaten) ging ik voor een Berry smoothie. Dat werd ook meteen mijn favoriet voor de komende 2 dagen. Ik genoot. Super simpel van een smoothie. Vervolgens raakte ik aan de praat met een Chileense vrouw. Of nouja wonend in Taiwan, had net ontslag genomen bij haar baan in China en was nu dus aan het rondreizen in Centraal Azië. Een behoorlijke 'nomad' leek het dus. Ze was van plan een aantal meerdaagse hikes te doen en nog naar wat andere landen te reizen. Heerlijk omringd zijn door mensen met deze passie!

Waar Maps.me de meeste accommodaties en wegen prima kan vinden, zit dat met restaurants toch net wat anders. Dit heeft waarschijnlijk met onze grootste attractie van de 21e eeuw te maken: corona festival. Ook in Kirgizië lukte het mensen niet om hun hoofd boven water te houden en veel restaurants zijn daarom gesloten. Wel heb ik meteen een stadstour gedaan, omdat ik aankwam bij gesloten restaurant na gesloten restaurant. Nu is dat niet echt een probleem, want qua eten vind ik bijna alles wel prima. Het leek alleen of eetgelegenheden verstoppertje met me speelden, want ik kwam niks tegen. Nadat ik bij de supermarkt was geweest om water en wat te eten voor de dag erna in te slaan (jaja Niels wordt actief!), kwam ik wonder boven wonder toch een pizzatent tegen. Niet echt wat ik zocht als liefhebber van zo lokaal mogelijk, maar ik was moe en mijn buikje won de interne strijd. Aangezien de pizzatent niet zo boeiend was, keer ik in mijn verhaal terug naar de supermarkt. Ik kocht een appel en een sinaasappel. Althans, dat was mijn intentie. Ik zag zelf al dat ik ze moest wegen. Het had mij handig geleken als er was afgebeeld welk fruit je moest kiezen, maar hier in Kirgizië kozen ze voor een veel praktischer systeem: de cijfers 1 t/m 100. Voor een toerist een regelrechte loterij welke vrucht je te pakken kreeg. Na ook de bordjes bij mijn gekozen fruit zorgvuldig bestudeerd te hebben, hield ik een soort jongleershow voor de ogen van de medewerker door de appel en sinaasappel om beurten omhoog te houden en te wijzen naar de weegschaal. Ik had de loterij toch gewonnen, want hij hielp me de juiste bonnetjes te produceren. Genoegzaam ging ik slapen om de volgende ochtend te starten met een dayhike.

De start hiervan lag een half uurtje lopen van het hostel, dus liet ik mijn voetjes ook vooral deze voorbereiding meepakken. Het zou best een stukje de hoogte in klimmen zijn, dus hoe warmer de spieren, hoe vlotter het zou verlopen. Leuk bedacht in theorie, totdat de route zo steil werd dat ik als een oververhit nijlpaard tussendoor stond uit te hijgen. Gelukkig kan ik mezelf voldoende coachen en vond ik de uitdaging juist wel lekker. Mijn moeder zal trots op me zijn dat ik timers had gezet om zonnebrand te smeren en zelfs om drinkpauzes in te lassen. Als je op jezelf aangewezen bent, moet je wel een beetje voor jezelf zorgen!

De eerste 2,5 uur was fantastisch. Wijd uitgestrekte heuvels en steeds als ik achteromkeek, de stad een stukje kleiner zag worden en mijn uitzicht alleen maar rijker, straalde ik door de waterval aan zweetdruppels heen.

Welgeteld één andere hiker kwam ik tegen en die ging de andere kant op. Eenmaal het zwaarste deel, bergop, gehad, werd de route wat vlakker. Ik begon zelfs al af te dalen. Tot ik bij een kudde koeien uitkwam. Nu heb ik niet echt ervaring met deze beesten en kan ik dus ook de signalen van hun lichaamstaal niet aflezen. Ik koos ervoor om er met een grote boog omheen te gaan. Ik cirkelde weer terug richting de koeien toen 2 honden het op een blaffen zetten. Laat dat nou nét niet mijn meest favoriete diersoort zijn! Uiteindelijk was ik dus kunst aan het maken met alle geometrische vormen die ik liep. Ondertussen wuifden de herders dat ik prima door kon lopen. Dit deed ik natuurlijk graag.... Ik kwam bij een groot bos uit, maar de route of weg was me onduidelijk. Er was geen pad meer en ik werd meer een soort struikrover. Ik moest mijn benen bijna in mijn nek leggen om een stap te zetten zo hoog kwamen de grassen bij me. Ik pleegde me er met veel moeite doorheen waarna ik weer op een pad terechtkwam. Dit stuk van de route vond ik wat minder interessant en hoewel het met anderhalf uur kostte, kost het me nu maar een paar zinnen. In het dorpje Ak-Suu nam ik een marsruthka terug naar Karakol en genoot ik weer van mijn verkoelende versnapering.

De volgende ochtend was ik al vroeg op het busstation waar een Marsruthka via de zuidkant van het Issyk-kulmeer richting Balykchy zou gaan. Daar zou ik dan vervoer kunnen vinden naar Kochkor. De marsruthka was zo afgeladen vol dat het bijna onmogelijk was voor mensen om ook nog uit te stappen. Als er dan iemand was uitgestapt, werd de marsruthka zo snel mogelijk weer vacuüm gevuld... Ik mocht van geluk spreken dat ik een plekje had. Zeker ook omdat de weg ten opzichte van de noordkant van het meer van net iets mindere kwaliteit is. China is wel bezig met een nieuwe geasfalteerde weg, maar nu werden we nog lekker door elkaar gerammeld vanwege de 'offroad'weg. Hoewel, rammelen was door de opvulling niet echt mogelijk...

Op het einde van de rit raakte ik aan de praat met een local. Hij sprak, voor Kyrgyzische begrippen, goed Engels. Ali vroeg of ik het goed vond om samen met hem een shared taxi naar Kochkor te nemen. Hij woont daar en voor mij was het mijn tussentijdse eindbestemming. Zo gezegd zo gedaan. Grappig genoeg is een shared taxi niets meer of minder dan gewoon een persoon of meerdere personen die toevallig die richting op gaan. Zo belandden we bij een gezin in de auto voor de 45-minuten durende rit. Snelheidscontroles zijn buiten de steden nogal een ding en zo werd onze chauffeur helaas aan de kant gezet en kreeg hij een boete... Bovendien gaat de gordel af en aan bij de chauffeur, want ook dat is iets waar ze blijkbaar enorm op letten...

Eenmaal in Kochkor bedankte ik het gezin en Ali. Ik vervolgde mijn weg naar de CBT, want wilde graag een paardrijtour door de bergen doen. Als ik de volgende ochtend om 9 uur present zou zijn dan was dat helemaal mogelijk! Ik heb overigens nog nooit echt op een paard gezeten (buiten vroeger als klein kind), dus vond het wel een interessant nieuw avontuur om het per paard en niet hikend te doen.

De volgende en laatste stop voordat ik wat ging eten was mijn hostel. Een zeer bedrijvige bedoeling was het niet als je je bedenkt dat ik de enige was in het hostel. 'Grappig' genoeg was het ook niet door andere mensen meer te boeken, zag ik op booking... Toch bijzonder als verder het hele huis leeg is. Plotseling kickte een verlangen in om even niet meer alleen te zijn. Gek genoeg ging het niet per se om deze reis, maar besefte ik dat het om een veel groter stukje in mijn leven ging. Ik ben altijd en overal heel erg prima met mezelf. Alleen reizen is een onuitputtelijke passie. En toch, merkte ik nu voor het eerst heel sterk dat ik graag ervaringen wil delen. Niet delen via woorden en foto's, maar delen via het hart en ervaren. Op dat moment werd ik een zielig hoopje mens en stroomden de tranen als een soort tsunami waar ze konden stromen. Gelukkig mocht het van mezelf en lukte het me om de emotie met hele fijne mensen thuis te delen. Ik had al allerlei redenen bedacht om de paardrijtour niet meer te gaan doen en gewoon een ticket naar huis te boeken. Uiteindelijk moet ík er gelukkig van worden... Na die avond alle opties op een rijtje gezet te hebben, koos ik ervoor om de paardrijtour tocht te gaan doen. Al was het het laatste wat ik zou doen....