Day 24 Samos >> Portomarín: Angel & Hero of the day

Vandaag vond het scheiden van onze wegen met Gloria en Matteo plaats. Het woord afscheid klinkt definitief, dus ik kies ervoor om dat niet in mijn woordenboek te stoppen. De ochtendknuffels voelden fijn en maakten ook dat het niet iets dramatisch was. Ja de emotie was voelbaar, maar in mijn ogen (letterlijk en figuurlijk) was dat alleen maar mooi.

Onderweg wekte deze gebeurtenis nog veel meer gedachten en flitsen van herinneringen op. Ik ben me er altijd al bewust van hoe blij ik ben met de vrienden die ik om me heen heb, maar het extra laagje van dankbaarheid werd op deze manier nogmaals benadrukt. Dankbaarheid is niet in een potje te stoppen om het vervolgens als een imbeciel binnen een minuut op te lepelen. Dankbaarheid is een zaadje dat groeit door het de juiste aandacht te geven. Ik mag in mijn handjes knijpen (heel hard, dan weet ik zeker dat ik niet droom) met de liefde, het respect, de warmte, de eerlijkheid, de gezelligheid en het vertrouwde gevoel wat mijn vrienden op mij afvuren.

Vandaag, na 24 van de 27 dagen werd de kwantiteit van de camino toch even in het zonnetje gezet. Het was namelijk de dag van de magische grens. Zo aan het einde van onze lange wandeling vandaag doken we onder de 100km die we nog moesten afleggen. Ondertussen stonden er dus meer cijfers achter de komma dan voor de komma. Waar dat helemaal niet de intentie van mezelf is, gaat tijd met me aan de haal. Opeens springt in mijn hoofd het aftelsysteem aan. Gelukkig is het op het moment alleen nog maar het vooruitkijken naar de volgende dag. Het valt niet te ontkennen dat het wel een speciale gewaarwording was. Het feit dat ongeveer 675km van de camino achter me lagen, zorgde voor een intern besefmomentje. Grappig genoeg voelde ik vrij weinig vanbinnen. Ondanks dat we met een aantal mensen waren, was ik even lekker op mezelf. Ik merk dat de behoefte aan met mezelf zijn toch wel weer begint aan te trekken.

Zo bestond onze groep opeens uit 10. Michele sloot weer aan en vond het gezellig om een dag met ons op te trekken. Bizar, want hij liep dus gewoon zo'n 48 kilometer. Hij zegt maar al te graag dat het 50 is, want een stukje dadingsdrang is toch wel aanwezig. Waar hij dagen geleden de moeite nam om Engels te spreken, terwijl hij zich daar niet uiterst comfortabel bij voelde, was het nu bijna zijn tweede natuur geworden.

De camino blijft me verbazen met de openheid die er is. De gesprekken die ik met Michele had deze dag, kwamen heel erg binnen. Ik zag een jongeman die zo liefdevol naar zijn omgeving is en kijkt. Toch hadden we het vooral over vrij zware, diepzinnige, extreem persoonlijke dingen. Eén ding wist ik zeker. Ik wilde luisteren. Dat lukte me behoorlijk goed (dat zou je niet verwachten aangezien ik een superster ben in mensen onderbreken). De waardering voor het spreken in Engels kreeg een plekje en daarbij kwam de waardering voor de oprechtheid die Michele toonde. De manier waarop hij de dingen verwoordde, zorgden voor een bijzonder gesprek. Zijn geloof is erg belangrijk voor hem, maar hij blijft verre van een oordeel. Waar woorden vaak zo uit mijn mond gerold komen, kreeg hij me stil. Wat ik zo mooi vind, is dat een nagenoeg vreemde zo snel zo'n diepe connectie met je kan maken. Michele heeft me geïnspireerd, geraakt en gelukkig was er ook tijd voor zelfspot en elkaar stangen. Net over het randje en wat verder, precies zoals ik het graag heb.

Aangezien we met 10 waren, was er een probleem qua accommodatie. We hadden namelijk een reservering voor 7 personen. Het was Michele wonder boven wonder gelukt om een tweepersoonskamer te boeken in dezelfde stad. Eenmaal aangekomen in Portomarín na een behoorlijke 37km gingen we eerst maar inchecken. Ik zou misschien de plaats innemen bij Michele op de kamer, dus alleen Fransesca checkte in. Onze missie was vervolgens om te kijken of het mogelijk was dat er één persoon op de grond kon slapen bij onze reservering, zodat het verdeeld was in 8 en 2. We hadden er een hard hoofd in, want covid en Spanje zijn geen vrienden. In de accommodaties hangt vaak een nogal gespannen sfeer en flexibiliteit is niet iets wat vaak in de reviews voorbij zal komen..

In onze slaapzaal kwam ik erachter dat ik mijn thermosfles was vergeten bij een plek waar we in de middag wat hadden gedronken. Ik probeerde contact te zoeken met deze plek en wilde het transport betalen. De fles had ik gekocht van de cadeaukaart van een kind die ik aan het eind van het jaar had gekregen. Ik was even een beetje in paniek en teleurgesteld in mezelf. Michele, de die hard, zei dat hij de volgende dag wel terug zou lopen (9km) om vervolgens de camino weer te vervolgen (de 9km weer) en dan de rest van zijn te bedwingen aantal. Deze liefdadigheid vond in te ver gaan, maar hoe tof en ongewoon is het dat iemand dit oppert... Michele kwam met een briljant idee. Zijn vrienden (die hij voor ons even achterliet) kwamen nog langs het tentje waar mijn fles achtergebleven was. Hij regelde met zowel de plek als zijn vrienden dat het goed zou komen en zou de fles op zaterdag meenemen naar Santiago de Compostella. We hadden al een engel van de dag, maar daar kwam de held van de dag nog bij.

Samen met Fransesca en Michele ging ik naar de rivier. Lekker pootjebaden, want onze voeten hadden het nodig. Dat dachten we althans, want eenmaal in het water bleek dit wat te warm en ook niet erg fris te zijn. Dan maar weer een moment creëren op het gras om dingen te delen met elkaar. Hoewel ik niet van het missen ben, ga ik dat wel echt enorm missen. Het ongedwongen delen, zonder tijdsdruk, zonder gevoel van ongemak, zonder besef van datgene wat er om je heen gebeurt, zonder angst, met alleen maar het gevoel om jezelf te kunnen zijn en datgene te delen waar de connectie sterk genoeg voor is. Een zin van Michele van ons gesprek is in mijn hoofd blijven hangen: To fill yourself, you have to empty yourself first. De afgelopen weken is het peil van mezelf vaak veranderd. Er is veel uitgegaan, veel ingekomen en deze dynamiek heeft naast heel veel moois gebracht ook heel veel energie gekost. Het is het waard, maar ik kijk er ook naar uit als het voorbij is.
In de avond gingen we op zoek naar een restaurant om te eten. In deze overdrukke plaats was dat nog niet zo makkelijk... Alles zat vol en we waren ook nog eens met 10 mensen. Net geen makkelijk aantal om zomaar ergens tussen te komen. Ik was met een paar anderen wat later vertrokken dan het eerste groepje en het was dus eerst zaak dat we bij elkaar kwamen. Dit werd een soort levend pacman. Ik was al benieuwd welke rol ik aan mocht nemen. Voor een spook ben ik war te gebruind op het moment, maar misschien is een gekleurd spook een passende oplossing...

We slaagden erin om om 22.00 ergens te kunnen eten, half in de haast. Ons hostel zou om 23.00 sluiten, maar dat was al beter dan op veel andere plekken op de camino waar het 22.00 was. Michele en ik namen samen het Koningsmenu (zo noem ik het maar gewoon even). Wij waren opeens de luxe peregrinos die een bakplaat vol met vlees naar binnen mochten werken. Genieten van het eten, genieten van het gezelschap. Mijn dag kon niet echt meer stuk.

Treasure of the day: Misschien had je al gemerkt dat de overgang op een bepaald punt niet zo lekker liep... Dat was met een reden, want ik moest deze alinea plaats laten nemen op deze belangrijke positie. De flexibiliteit van de Spanjaarden in de toeristische sector nam ik maar eens flink onder de loep. Ditmaal werd ik enorm verrast...
Daar was de peregrinos angel of the day. De receptioniste genaamd Nerea vond het geen probleem. Er mochten bedden gedeeld worden, er mocht op de grond geslapen worden en uiteindelijk mocht er zelfs op de bank geslapen worden in de gemeenschappelijke ruimte. Ik had mijn zinnen al op de grond gezet, net zoals Michele. Marcello zou op de bank gaan slapen. Probleem opgelost! De energie gierde door mijn lijf, want deze menselijkheid doet mijn hart oplichten. Dankje Nerea dat je ons dit gunde.