Day 23 O Cebreiro >> Samos: Wees een zandkorrel.

Vandaag een andere aanpak, want ik ben moe en net als het dagelijks leven gebeurt er niet altijd iets bijzonders. Wel had ik in de ochtend een zeer interessant gesprek over imaginary numbers met Claudio. Deze ongrijpbaarheid van dingen om ons heen is iets waar ik heel erg van kan genieten. Mijn gedachtesprieten gaan aan en er is geen ontkomen meer aan dat ik losbarst met het stellen van vragen. Dat kunnen mensen maar beter niet veroorzaken, want dan komen ze niet meer van me af. De combinatie van de gelaagdheid van het gesprek en het natuurschoon dat me omringde was een warme deken. Al moet je mij die niet geven, want dan ga ik zweten omdat ik het veel te warm heb.

Verder was een enorm hoogtepunt het diner. Tussendoor moet ik even noemen dat Samos echt een mooi dorp is. Qua architectuur, inrichting en de ruimte die ik voelde. Bovendien zijn de rivier en het klooster echte aandachtstrekkers. Maar goed, het diner... We kwamen uit bij een fancy restaurant waar bij het openslaan van de menukaart het helemaal geen fancy restaurant bleek te zijn. Goede prijzen, goede service en goede kwaliteit van het eten.

Bij het betalen gebeurde er iets opmerkelijks. Ik wist dat ik €10 moest betalen, dus ik stond al in de aanslag met het gepaste geld. Bleek mijn af te rekenen deel toch echt €10,90 te zijn. Ach ik betaalde wel, maar was zeer nieuwsgierig of andere mensen hetzelfde hadden. En ja hoor, iedereen moest €0,90 betalen bovenop hetgeen ze hadden gegeten en gedronken. Toen dacht ik nog: Goh het zal wel 'servicios' zijn, een soort gangbare vorm in de mediterrane landen om de taxes te betalen. Nee hoor, daar had het helemaal niks mee te maken. Het was voor het brood. Er was namelijk eenmaal een salade besteld en eenmaal soep en daar was brood voor op tafel gezet. Wel te verstaan een mandje met zo'n 7 stukjes. Iedereen betaalde (6x €0,90 €5,40) mee aan dit luxueuze goedje. Nu boeit dit geld me helemaal niks. Het feit alleen dat er niet om het brood gevraagd was en we ook niet bijgevraagd hebben. Ik was al benieuwd waar op de rekening de ijsblokjes en de servetten stonden, maar ik kon ze helaas niet terugvinden. Mijn lach was denk ik door het hele restaurant te horen, want ik vond dit uitermate grappig......

Graag sluit ik deze dag af met een zelfgeschreven gedicht:

Loop in je eigen voetstappen
Dwaal door het spoor van gedachten
De korrels rollen terug
Zoekend naar hun eerdere plek
De meerderheid vindt een andere plaats
Een nieuwe wereld ontstaat voor hen
Een aantal bereikt de veilige haven
Vetrouwd, verandering, verbetering
Hoe ermee om te gaan dat is de kwaliteit
Met elke beweging herhaalt dit zich
Mijn voet zet zich vertwijfeld voor me
Voelt de grond onder zich en ademt uit
Het is oké
Ik creëer een nieuwe wereld onder mijn voet
En de wereld om mij heen creëert een nieuwe wereld voor mij
Ik ben die zandkorrel die alle kanten op schiet
Die soms bang is niet meer terug op zijn plek te vallen
Die met veel te veel energie alles om zich heen in de gaten houdt
Die geniet van de onverwachte reis die hij maakt
Die tevreden is met de beweging die hij doormaakt
En wanneer ik weer onder de voet van de wereld terechtkom en mijn wereld op zijn kop komt te staan, ben ik niet meer bang, maar ga ik het avontuur aan en laat ik het gebeuren