Day 6 Villamayor de Monjardín >> Viana: Muziek zit in alles om je heen.

Yesterday all my troubles seemed so far away! (Please zing het mee in je hoofd of out loud). En weet je, het wordt beter en beter. Er zijn zoveel dingen die je kunt leren en ik wist niet dat dat met zo'n sneltreinvaart kon gaan.

Vanuit Villamayor de Monjardín zou ik weer de 30km aantikken. Samen met Alessandro startte ik de tocht, al wetende dat onze wegen 12km later, in Los Arcos, zouden scheiden. Hij had te veel last van een blaar en ging het rustig aandoen. Volgens mij heb ik het al heel vaak voorbij laten komen en waarschijnlijk zal het herhaaldelijk terugkomen... Wat kun je iemand in een korte tijd op een bijzondere manier leren kennen. Zoals jullie misschien weten, ben ik geen held in smalltalk. Je moet dan alleen wel de juiste persoon tegenover je hebben zitten om in de flow te komen van diepgang en jezelf open durven stellen. Na 1,5 dag zei ik Alessandro tot een volgende keer en liep Los Arcos uit. Eenmaal uit de bewoonde wereld, in de agrarische velden van het Spaanse land overmande een extreme lading emotie me. De combinatie van muziek, de gedachten die door mijn hoofd stroomden en het uitzicht was even wat te veel. Het ging niet zozeer om het feit dat ik afscheid van iemand nam, want wat betreft missen heb ik geen talent. Wel was er iemand zo snel door mijn muur heen gebroken en daar was ik onwijs dankbaar voor. Als je jezelf een stukje meer leert waarderen en je je oké voelt met jezelf dan is er een wereld die voor je open kan gaan en dat gebeurde. Hasta luego mi amigo!

Om als typerende Nederlander dan ook maar niet mijn roots te verloochenen, was ik op een gegeven moment het vliegenfeestje dat om mij heen danste beu. Vlieg op! Blijkbaar vonden ze mijn verse zweet een verrijking voor hun lunch, maar ik was daar wat minder van gediend.

Na genoeg uurtjes in de benen, kwam ik rond half 2 aan in Viana. Ik had er best wel wat van verwacht, maar waarom weet ik niet helemaal. Dit beeld moest ik snel bijstellen, want het centrum telde welgeteld 2 straten. Overigens zal de siësta van de Spanjaarden niet ongemerkt voorbijgaan, want zelfs de supermarkt is in de middaguren gesloten. Het leek haast een spookdorp. Gelukkig waren er een paar restaurants open, want ik was wel toe aan een kleine hap en een cola. Het woord albergue kreeg weer een nieuwe betekenis toen ik degene naast de kerk koos. Bij deze albergue, omdat het een kerkelijke was, hoefde je niet te betalen. Wel was een donatie mogelijk. Daarnaast was de albergue tussen 22.00 en 06.00 gesloten. Je kon er in die tijd niet in of uit. Dat werd dus uitslapen!

Nadat ik mezelf had geïnstalleerd op een matrasje op de grond wilde ik eerst een taartje gaan eten. Mijn lieve zuster werd 31 (toeval of niet... Ik liep die dag 30,5km oftewel afgerond 31km) en dat moest natuurlijk gevierd worden! Maar zoals hierboven beschreven was er niks open. Toen ben ik maar bij een restaurantje gaan zitten. Een Duitser vroeg of hij mocht aansluiten, dus gingen we samen het gevecht met het bestellen aan. Wat ben ik blij dat ik door mijn trip in Zuid-Amerika un poquito de español kan spreken en verstaan en zeker bij de man die in deze zaak werkte... Ik bestelde een stokbroodje en een cola, maar de Duitser was een beetje besluiteloos. Dit vond de ober wat vervelend en ook dat de Duitser geen Spaans sprak. Ik hielp hem wel waar ik kon, maar weet helaas ook niet alles. Wat ik vooral bijzonder vond, was dat deze man geen enkel woord Engels sprak. Dit aangezien hij letterlijk aan de Camino de Santiago zijn restaurant had. Uiteindelijk werd deze man een soort karikatuur, een verschijning van iemand wie ik nooit hoop te worden!

Het videobellen met thuis was tof! Hoewel ik belde voor de verjaardag van mijn zus, ging het ook veel over mijn tocht. Gelukkig heeft ze een fijne verjaardag gehad! Hoe kan het ook anders in alle rust, lekker zonder mij haha ^^

Om toch maar weer buiten mijn comfortzone te treden, ging ik de uitdaging aan om een mis bij te wonen. Nou dat was helemaal mis. Ik denk dat ik nog nooit zoveel moeite heb gehad om niet gillend weg te rennen. In mijn oren klonk het alsof de pastoor steeds alles herhaalde, dus ik denk dat er meer wat mis was met hem.

Na verlost te zijn van deze kwelling (ik heb niks tegen het geloof, ben zelf niet gelovig, maar het mag wel een beetje inspireren...) ging ik met de Duitser en een Deense vrouw wat eten. We aten pintxos en raakten in gesprek met twee Britse mannen. Ze woonden ondertussen allebei in Viana. De een was schrijver, had de camino nog niet gelopen, maar schrijft er wel twee boeken over. De ander had de camino gelopen in februari en kwam terug met een soort toekomstbeeld om een stuk land in deze spookstad te kopen en te zien waar dat hem zou brengen. De camino had hem naar eigen zeggen compleet veranderd. Het geinige aan dit alles was dat deze twee mannen misschien wel elkaars tegenpolen waren in de meeste aspecten, maar sinds een week het contact zeer goed was. De een gelovig, de ander bijna anti. Die dynamiek hoeft niet te betekenen dat je het niet met iemand kunt vinden. Het zorgt er in mijn optiek voor, en dat heb ik dus in extremen meegemaakt bij deze twee mannen, dat je flexibiliteit een boost krijgt. Nou geef mij die flexibiliteit alsjeblieft in mijn beenspieren, want dat is hard nodig....

Treasure of the day: voor deze reis heb ik aan familie en vrienden gevraagd of ze me een aantal toffe, mooie, gekke, inspirerende muzieknummers konden sturen, zodat ik er een lijst van kon maken voor tijdens het wandelen. Het raakt me hoeveel moeite daar voor gedaan is en bij het luisteren van de lijst word ik steeds verrast door de inhoud. De diversiteit is bizar en dat laat me stralen. Het geeft een extra impuls aan mijn doorzettingsvermogen en daarnaast zet het me regelmatig aan het denken. De teksten, de melodieën, de muziekstijlen, ik ben verliefd op deze lijst en op al deze mooie mensen.

Leuke anekdote over hoe dingen bijna geen toeval meer kunnen zijn.... Ondertussen ben ik mijn lijst aan het verrijken met nummers van bijzondere personen op mijn reis. Ook hen vraag ik of ze een aantal nummers willen toevoegen. Toen ik dit Alessandro vroeg, zei hij: "Dan mort het wat mij betreft sowieso Mumford&Sons zijn.
Ja ja, mijn favoriete artiest dus.... Dit, zonder dat hij ook maar enig idee had van wat voor muziek ik luisterde, want hier hadden we het helemaal nog niet over gehad. Lieve mensen, wat heeft deze wereld veel te bieden. Mijn tip: Probeer weinig (niks is lastig, dat begrijp ik) te verwachten van alles wat je doet. De verrassing die het je gaat brengen, zal je een energie geven die ongekend is.