Day 7 Viana >> Azofra: Definitely skip legday or be a penguin!

Tijdens het wandelen heb ik een nieuw spelletje bedacht. Het is een soort uitdaging: zet een liedje op en kijk hoe lang het duurt voordat er vocht in Niels zijn ogen ontstaat... Nou ik kan je vertellen, met het juiste nummer zul je moeten gaan werken met nanoseconden. Zeker weten is niet alles kommer en kwel en ben ik ook niet de slechtste dramaserie myself, maar deze keer gebeurde er iets bijzonders toen ik emotioneel werd. Mijn gedachten, de muziek en de omgeving vloeiden samen en zorgden ervoor dat de ongecontroleerde tranen over mijn wangen gingen. De indrukken die ik hier opdoe, de inzichten die tot me komen, de geluksmomenten... Tezamen leidden ze hiertoe. Het gekke is alleen dat de grootste vijand in mijn leven het delen van emotie is. Niet wat betreft het verbale aspect, maar juist het non-verbale verdriet. En deze keer was het anders. Ik liet de tranen gaan en hoewel ik steeds mensen tegenkwam, was het oké voor me dat mensen het zagen. Ik zei zelfs gewoon Buenas dias, dus zocht daarmee het contact. Niet om mezelf onder de loep te leggen, maar om mezelf te blijven.

Overal om me heen kom ik dieren in het wild tegen. Waren het in de eerste paar dagen paarden, koeien en schapen, veranderde het vervolgens in die geweldige vliegen van mijn vorige blog... Deze dag werd het dierlijke aspect een stuk vrolijker. Overal waren namelijk eekhoorns te zien. Hoe schuchter ook, de ontdekkingstocht die ze leken aan te gaan was er zeker een om van te kunnen genieten.

Tot slot wil ik graag wat delen over een fysieke hobbel. Deze dag zou ik 37km lopen. Dit zou by far de grootste afstand zijn die ik überhaupt ooit op 1 dag had gelopen. De afgelopen twee dagen waren rond de 30 en dat was al best pittig op sommige momenten. Najéra zou de eindbestemming zijn. Ja precies 'zou zijn'. Waar ik niet van plannen houd en liever meega in de flow van wat er op mijn pad komt, blijkt niet iedereen op die manier de camino aan te gaan. Totaal niet erg, want die verschillen maken het juist interessant. Wat wel erg was, is dat ze in Najéra geen bed vrij hadden gehouden voor mijn grote persoonlijkheid... Dit betekende dat alles completo (ja je zou denken top alles is compleet! Maar in het Spaans bedoelen ze daar vol mee...) was. Oké dan op naar het volgende dorp, alhoewel ik eerst maar even belde of ze daar een bed hadden.

Het was mijn 'geluksdag', met een side note dat ik dan nog even ruim 6 kilometer mocht gaan lopen. In normale omstandigheden is dat hier toch wel gauw een anderhalf uur, bergop, bergaf, met de sterk aanwezige zon. Onderweg vreesde ik voor de vliegen die op mijn gutsende zweet af zouden komen, maar deze keer rook ik blijkbaar naar bloemetjes. Continu vlogen er vlinders voorbij. Het zal vast een soort teken geweest zijn van 'het komt wel goed', al dacht ik daar even anders over. Op het laatste stuk kwam ik Matias tegen, een Argentijn. Hij had dezelfde hel mogen doorstaan. Eenmaal aangekomen bij de albergue ploften we neer op de grond en was het de eerstvolgende 5 minuten niet mogelijk om op te staan. Mijn linkerbeen (voornamelijk de knie) van eerder is zo goed als hersteld, maar helaas heb ik door deze intense dag denk ik popliteus tendinitis. Een blessure aan een spier in mijn knieholte. De vaste quote van mensen die aan fitness doen 'Never skip a legday' zou ik sowieso skippen.. Voor nu loop ik een beetje als een pinguïn, maar ach morgen zien we wel verder. En hoe tof is dat... Een pinguïn die de camino loopt?!

Treasure of the day: Ik heb een enorm grote vriend mee op mijn reis. Het is zelfs een duo. Geen klaagzang komt er van hen vandaan, ze blijven goedgemutst en slepen me vooral overal doorheen. Eén van mijn twee beste aankopen van 2020 is bij uitstek de aanschaf van mijn wandelschoenen. Aangezien ik me graag voor wilde bereiden, kocht (of nouja kreeg) ik deze in augustus. Normaal gesproken vind ik materiële zaken niet zo belangrijk, dus cadeaus voor mijn verjaardag vind ik lastig te bedenken. Deze keer vroeg ik enorm brutaal aan mijn ouders of ze een bijdrage voor dit wereldveranderde cadeau wilden doen en voornamelijk ook of ze dat zo'n 4 maanden eerder wilden doen (oeps!)... Ik ben ze eeuwig dankbaar, want deze schoenen zijn echt mijn houvast. Tijdens het oefenen, maar zeker ook op deze trip. En ja hoor, na die paar uurtjes wandelen worden ze zeker verlost van mij en krijgen ze hun verdiende vrije tijd 😉