Andasibe (8,5/16): Een ode aan het (Malagassische) leven

Was ik dat toch maar bijna vergeten... Misschien wilde ik deze mooie herinnering gewoon voor mezelf houden. Vooruit (met de geit of lemur), ik zal het vertellen. Een kleine toegift die toch echt als apart verhaal gepubliceerd moet worden..

Na bedolven te zijn onder de lemurs in Andasibe, had ik aan het eind van de middag wel zin om even het dorpje in te lopen. Nouja dorpje.. Andasibe was één straat. Toch is het een straat die niet snel uit mijn geheugen zal verdwijnen. 

Het leven van alledag kwam me tegemoet. Ik omarmde het stevig en hield deze ervaring zo lang mogelijk vast. Kinderen speelden aan de kant van de weg met elkaar, moeders deden de was in grote bakken met water en een man ging een 'winkel' binnen om boodschappen te doen. Supermarkten zijn hier niet, maar wel kleine houten hutjes waarvan je niet verwacht dat er zoveel te koop is. Er kunnen hooguit 6 mensen binnen staan, maar het voorziet in de belangrijkste levensbehoeften. Verderop zitten wat omaatjes de dag van vandaag te aanschouwen en een oudere man hangt bij een 'winkel' binnen om een praatje te maken. 

Stapje voor stapje verlies ik mezelf in deze simpele werkelijkheid. Zingend geniet ik van het ongepolijste beeld dat aan mijn ogen voorbijgaat. Weer groet ik iedereen waar ik maar kan. Die Madagasken zullen wel denken.. Heeft ie nog nooit een Madagask gezien?! Er is alleen één verschil met voorgaande keren. Ik merk dat ik net iets harder knik, net iets breder lach, net wat meer volume gebruik bij het zeggen van 'salama' en dat mijn arm zich net wat meer beweegt tijdens het zwaaien naar alle kinderen. Aan het eind van het straatje kijk ik achterom. Hoewel ik muziek luister, bekruipt een aangename stilte me. Dit is Madagaskar in haar meest eerlijke gewaarwording. Ik wist eigenlijk niet dat het nog oprechter kon.. Ik neem plaats op een grote steen aan de zijkant van de weg en staar de verte in. De zon zakt net achter de bomen en ik voel in alles dat ik leef. Na een kwartier sta ik op en loop ik dezelfde route terug.

Bij een etenskraampje koop ik wat verse lokale snacks. "1000 Ariary", omgerekend €0,25, zegt de vrouw achter de houten toonbank in het Frans. Ze kijkt me met een vredige, lieve uitstraling aan. Ik leg 10.000 Ariary op de toonbank (nog niks dus) en zeg met een gulle lach Misaotra (dankjewel). Terwijl ik me om wil draaien, roepen de vrouw en haar zoon die naast haar staat iets wat ik niet begrijp. Instinctief weet ik dat het over het wisselgeld gaat. Ik draai me half terug, geef een enorme knik en zeg in mijn beste Frans dat het goed is zo. Ze lijken allebei met stomheid geslagen. Dankbaar ben ik dat ik niet als toerist ben behandeld, maar als mens. 

Ik kom nog langs een ieniemieniebuurthuisje met een pooltafel en voetbaltafel en lach hardop. Meer dan eens besef ik me dat er zo weinig nodig is om gelukkig te zijn in het leven. Terwijl ik onbewust aankom bij de afslag naar mij accommodatie, weet ik dat dit uurtje zoveel heeft betekent. Het woord puur heeft zojuist een andere betekenis gekregen.