Antananarivo - Miandrivazo (1/16): Voel wat het leven met je kan doen

Misschien kwam het door de onverwachte winst van Madagaskar in de Afrika Cup, op naar de kwartfinales! Of ik was gewoon echt op. Maar mijn nachtrust was best prima.
Aangezien ik pas om 1 uur 's nachts kon gaan slapen, was het natuurlijk heel redelijk om de volgende ochtend om 7 uur weer klaar te staan. Man wat had ik me daar op verkeken... En nee mensen mensen die mij kennen.. Ik had me niet verslapen en was zelfs te vroeg klaar! Vraag me alleen niet hoe. Hoewel de lugubere naam anders doet vermoeden, was Madagascar Underground zeker een hostel dat zich mag laten zien aan de toerist. 

Het leek alsof het zo moest zijn, maar ook mijn chauffeur was vroeger. Het zou een lange en pittige dag worden. We zouden zo goed als 400 km aantikken. Respect voor mijn chauffeur die in tegenstelling tot mij wél alle kilometers kon navertellen. Ondertussen was ik te druk met het verklaren en daarmee personificeren van de term 4WD. Glashelder was het voor me: 4x Wel Dromen. De hobbels die ze hier de weg noemen, stonden gelijk aan een evenhoge amplitude (uitwijkhoeveelheid vanaf het midden) als van mijn knikkeboluitschieters.

Na 3 uur rijden kwamen we aan bij de organisatie die zich wel raad wist met mijn geld. Tip: Denk je erover na om naar Madagaskar te gaan? Ga dan vooral met heel je dorp of je halve stad! Dan vallen er nog eens wat kosten te delen en eventueel valt er een leuke korting te pakken. Je zou als soloreiziger bijna identiteitsfraude plegen om er nog een beetje oké vanaf te komen. Wees gerust politie, detectives en FBI.. Je kunt hier buiten geld opnemen zo goed als niks met een creditcard.

Wanneer gaat Niels nou eens over Madagaskar vertellen?! Ik hoor het jullie denken. Helaas lieve mensen ik schrijf alleen maar entertainmentstukken, geen poëzie. Want wauw pure poëzie is het. De emoties verdriet, verbazing, boosheid, blijdschap, angst en trots sleuren je om de paar seconden heen en weer. Een greep uit deze rauwe werkelijkheid wil ik graag met jullie delen. Ik zal ze nummeren dat leest wat makkelijker weg. Pak er vooral ook wat lekkers te drinken bij (echt doen heh!). 

1) Daar liepen ze dan.. De mannen, vrouwen en kinderen met van alles en nog wat op hun hoofd. Zeker geen mooi sprookje, maar wel de harde realiteit. Voor ons zouden het vele stappen terug in de tijd zijn, dus heftig is het om dit ook echt te aanschouwen. Tot en met je 18e wordt er al 20 kg gedragen op deze manier. Dorick gaf niet eens een limiet aan als je ouder bent dan 18, bizar... Hoewel wij eigenlijk geen idee hebben wat deze manier van transport betekent (probeer maar eens een boek op je hoofd te leggen en ermee te lopen), vroeg ik me af hoe fysiek en mentaal deze mensen wel niet in balans moeten zijn. De verwondering en trots overheerste.

2) Na de ontdekking van de etymologie achter 4WD kwam me nog iets aan het licht. 
MaDaGasKar.
Ma: Moeders vinden het toch nog wat spannend als hun kind naar deze plek gaat. Ik houd ook van jou mam!
Da: De kindermassa langs de wegen en vrolijke gezwaai door deze kiddo's zou ieders hart laten stralen. Graag liet ik mijn arm iedere keer weer omhoog gaan en reageerde ik op de kreten van de koters. Hoor hierin Da als kreet. Malagassisch is nog niet helemaal mijn ding.. 
Gas: Hé, hallo, goede vriend uit Azië. Daar was ie weer. Het Franse toilet. Genoeg tijd voor al uw boodschappen en overige uitlaatgassen. Behalve als je zo'n houterige Nederlander als ik bent, dan houd je dit welgeteld 12 seconden vol. Bovendien is er niet uiterst goed over nagedacht... Hartstikke leuk zo'n open toilet, maar daarmee komt het gas des te harder terug.
Kar: Simpeler dan dit kan de uitleg niet: koe en kar = vervoersmiddel. Goed, ik kom nog terug op de 'koe', maar dat is voor latere zorg.

Ma-Da-Gas-Kar. En dit is nog maar het begin kan ik je vertellen.

3) Terugkomend op de kinderen, goh wat raar heh.. die zijn overal, altijd en in onvoorstelbare aantallen. Vaak denk ik dat het steeds dezelfde zijn, maar om ze nou te merken om mijn eigen gelijk te halen, gaat ook weer zo ver. Toch kunnen er naar mijn mening onmogelijk ZOVEEL kinderen zijn. Hartstikke schattig natuurlijk, maar als je er goed over nadenkt vooral triest. Zwaaiend schreeuwen ze 'Vazar' naar de andere kids en naar mij. Ik heb het zelf omgedoopt tot het Malagassische Gringo. Het betekent niets anders dan toerist, maar hé toevallig ben ik dat ook. 

Ook lopen er hele ceremonies aan kinderen naar school. In vol ornaat in hun uniform leggen ze soms flinke afstanden af. De groepen zijn enorm, maar meer inside info heb ik helaas nog niet. Dorick vertelde me dat een deel van de kinderen in de ochtend les heeft en het andere deel in de middag. De natuurlijke grens is de lunch. Afstanden zijn soms gewoon te groot om heen en weer te blijven lopen. In tegenstelling tot deze grote groep kinderen legde Dorick me uit dat er ook kinderen zijn die niet naar school willen. Deze kinderen staan tevergeefs zand in de gaten van de weg te gooien. Ja, de wegen zijn een probleem en hoewel kleine beetjes volgens de wijsheid altijd helpen, is dit eerder een onbegonnen uitvlucht te noemen.

Tot slot zie ik een meisje op straat lopen. Ze heeft net de 4 jaar bereikt denk ik. Een rilling loopt over mijn hele lichaam. Op haar rug zit een draagzak, waarin ze, zo ik aanneem, haar broertje draagt. Een schrijnende situatie, die je ironisch genoeg ook zeer liefdevol kunt noemen. Kind zijn mag nooit verloren gaan, maar dit 4-jarige meisje draagt nu al een enorme 'last' op haar schouders waar ze zelf totaal geen weet van heeft. 

Madagaskar laat na 1 dag al een enorme indruk op me achter. Ik word aangestaard en aangekeken. Mensen zwaaien en knikken na mijn knikje terug. In mijn hoofd probeer ik te interpreteren of het verbazing, verdriet, trots, blijdschap of boosheid is wat ik zie. 

De vraag die blijft spoken, is: Waarom voelt het leven hier toch zo ontspannen ondanks het ontbreken van kansen?! Natuurlijk kan ik mijn antwoord geven, maar misschien wil ik juist geen antwoord geven...