Miandrivazo - Kirindy (2/16): Zeker weten dat ik weg ben. En weg is weg....

Na ontwaakt te zijn in mijn bizarre, geweldige bungalow (Lees: uitkijkend op de rijstvelden met de zonsopkomst recht voor mijn snufferd) was het tijd om de 4WD eens te gaan testen. Via Morondava en Allée des Baobabs zouden we in the middle of nowhere, Kirindy dry forest, terechtkomen. Eén goede keuze heb ik zeker gemaakt: ik ben gekomen in de winter. In het regenseizoen is hier namelijk alles onbegaanbaar. *Sarcastische ondertoon*: Gelukkig verloopt het verkeer nu ontzettend soepeltjes. Het regenseizoen duurt hier ongeveer 1 maand. Mensen zijn dan dus volledig aan hun eigen dorp gekluisterd. Al zijn er ook families die wegtrekken, want het water komt met gemak een meter hoog. Of het nog allemaal niet genoeg is, bestaat er ook een cycloonseizoen. Lekker uitwaaien is er niet bij, eerder wegwaaien. Dit duurt 1 tot 3 maanden en meestal de gemene deler, hoe raad je het, van 2 maanden. En gemeen is ie. Tijdens dit seizoen rukt heel het dorp uit om zich kolossaal te vestigen in de school of kerk. Dit zijn vaak de enige echt stevige gebouwen van het dorp. Het doet een beetje pijn dat het zo gesteld is met deze mensen. Toch vinden ze dus overal een oplossing voor. Zo zie je maar.. Als de nood hoog is, zul je wel inventief moeten zijn. Laten we in Nederland wat meer nood creëren! Wie weet tot wat voor moois het kan leiden. Oké back to reality.. Alle huizen worden gemaakt met materiaal dat in de buurt gevonden wordt. Helaas... Ik hoor je denken.. Er is geen gratis stenenfabrikant of tegeltjesspecialist op iedere hoek. Vandaar dat de huisjes van ieder dorp er ook totaal verschillend uitzien. Ik kan alle materialen hier opnoemen, maar dan wordt mijn blog zo lang (net of ze dat nu niet zijn...).

Wist je trouwens dat Dorick, mijn chauffeur, een wereldrecord op zijn naam heeft?! Hij kan namelijk als de beste toeteren. Hij gebruikt het als waarschuwingsmiddel, gezelschapsmiddel en als een 'ikhadergewoonevenzininmagdatmiddel'. Grofweg heeft hij 4 toeteracties: 1) De normale toet (qua lengte en geluid) om mensen te willen passeren. 2) De ik-toeter-maar-eigenlijk-hoor-je-niks toet. Deze is om mensen te bedanken dat ze aan de kant zijn gegaan. 3) De dubbele toet om vrienden, kennissen of gewoon iemand te groeten. 4) De veel te lange toet. Jazeker ook als ze hier ongeduldig worden, gebruiken ze die. Welkom in de muzikale wereld van Madagaskar!

Onderweg kruisten we de Tsiribina rivier als ook de Manambolo rivier. De rit was lang en ik wist niet dat je zo moe kon worden van bijrijder spelen. Wat heeft een chauffeur het toch makkelijk haha! Dorick had het geniale idee dat ik uitstapte bij de brug over de eerstvolgende rivier die we tegenkwamen. Logisch, hij was wel klaar met me en ik op dat moment even met mezelf. Vooral straalde ik blijkbaar in alles uit dat ik een wandelingetje nodig had. Mijn benen juichten dit toe. Daar liep de gekke Hollander (jaja woordenboektechnisch klopt die niet..) die altijd zijn eigen koers wil varen en het liefst alleen op reis gaat. Nog nooit gedaan? Waag het erop. Zowel gelukzakige als onverwachte momenten zul je mogen ervaren en bij mogen schrijven op en in je hart. 

Als je met zorg mijn vorige blog hebt gelezen (anders hoop ik dat je nu een intens schuldgevoel krijgt), zou ik nog terugkomen op koeien. Dit was de benaming die te kort door de bocht is. De runderen die je hier veelal ziet lopen, zijn zébu's. Jaja inventieve naam hoor: Say Booh. De zébu is een soort Quasimodo onder de runderen. Zijn nekbot is karakteriserend voor zijn uitstraling. Bovendien heeft onze vriend een stel horens en is bijzonder mager. Quasimodo die in hongerstaking is dus.. Tenslotte legt hij het qua melk kwalitatief af tegen de koe. Toch is de zébu overal en het is nog een statusmiddel ook. Het lijkt bijna een spelletje koehandel. Logischerwijs: Hoe meer zébu's, hoe hoger je aanzien. Eén eigenaar met veel zébu's trekt vaak van plaats naar plaats om de zébu's goed te laten eten. Het excuus, met een knipoog, dat de eigenaar er polygame trekjes op nahoudt. Brandjes langs de weg zijn het teken dat het dorre gras wordt weggebrand om een nieuwe voedingsbodem te creëren. Toch gaat hier triest genoeg ook de rest van de flora en fauna mee verloren. Eigenlijk hoef je op school dus alleen maar te leren lezen, schrijven en tellen om zo een plek op te eisen in het zébuhandelimperium. 

De lunch tijdens mijn trip is nog wel iets waar ik aan moet wennen. Zoals je waarschijnlijk al verwacht had, lunch je dan op plekken waar de toeristen lunchen. Voor de rest van de reis ga ik dit proberen te voorkomen.. Niels wil in 2,5 week toch graag transformeren in een Madagask. Toch, met al het bovenstaande, was ik onder de indruk van mijn lunchlocatie in Morondava. Ik zat op het terras/in de tuin van een luxueus hotel dat zomder twijfel het welbekende all-inclusivezwembad had, maar zelfs als extraatje ook nog uitkeek op zee. Na de lunch heb ik dus heel fijn nog een klein strandwandelingetje gemaakt. Maar goed ook dat ik uitgewaaid was..

Ook al had ik net mijn eten achter de kiezen, Dorick trakteerde me op nog een smakelijke verrassing. Het menu voor de komende dagen bestond uit wegen. Nouja als je ze die naam kan geven. Vandaag zou het voorgerecht zijn, de weg van Kirindy naar Bekopaka het hoofdgerecht en de terugweg het toetje.  Als ik geweten had bij welk restaurant we waren aanbeland, had ik vriendelijk bedankt voor het menu. Geen trek, misschien een andere keer. Nu startte ik vol goede moed dit haute-cuisine Malagassische menu.  Jeetje zegt het genoeg als ik vertel dat we 60 km aflegden in 3 á 3,5 uur... A lofo is een veel gebruikte term van Dorick, ook wel vertaald als keep going. Dat heb ik geweten. Aangekomen bij Kirindy Lodge realiseerde ik me dat alleen het voorgerecht pas was opgediend en ik zat nu al zo vol dat een Frans toilet goed van pas zou komen.

Om even tot bedaren te komen, checkte ik in. De alleraardigste receptioniste legde wandelend naar mijn dorm (wat meer mijn 5-persoons privékamer was) uit dat er alleen van 6 tot 10 in de avond elektriciteit was en "From 10 to 6 a nightwalk." Ik vond dat een behoorlijk lang wandelingetje, maar misschien hielp het bij de vertering van het voorgerecht. Ik ben de beroerdste niet, dus hé we gaan ervoor! Wel vroeg ik me af waarom ik dan een kamer toegewezen had gekregen. Veel slaap paste er niet in de planning. Ik kwam dan ook niet meer bij toen bleek dat ze bedoeld had dat de nightwalk "at 10 to 6" was. Samen lachten we er hard om. 

Nog 3 kwartier om tot rust te komen voor de nightwalk zou beginnen. Vanavond zou ik me hopelijk laten verbazen door de lemurs die we tegen zouden komen, toch?! Hoop is een goed begin en voor vandaag trek ik er qua schrijven even de stekker uit. He gebrek aan elektriciteit en Wifi is een verademing. Goh wat heb ik me al goed aangepast aan de omstandigheden..