Day 10 Villafranca Montes de Oca >> Cardeñuela Riopico: Niet weten is ook weten.

Was ik toch mooi iets vergeten te vertellen gisteren.. Zoveel indrukken dat het bijna niet meer in een verhaal te gieten is. Of ik wilde in dezen dit helemaal niet kenbaar maken,m aangezien het mijn onhandigheid was die meespeelde.
Aangekomen in Villafranca Montes de Oca (eigenlijk dus dag 9) wilde ik mijn overnachting betalen, €15. Pas op dag moment kwam ik erachter dat ik nog €14,35 had. Dat werd dus een heerlijke overnachting letterlijk óp de camino! Niet overal is het mogelijk 'con tarjeta' te betalen, oftewel met de pinpas. Ja hoor, Niels had niet goed op zijn contante geld gelet en nu zat hij met de gebakken peren. Toen ik in mijn beste Spaans vroeg of het mogelijk was met de pinpas te betalen, kreeg ik helaas 'nee' als antwoord. Toen ik mijn muntgeld opstapelde om het meer te laten lijken, maar vertelde dat ik nog maar €14,35 had, ging de vrouw van de receptie naar het restaurant om het toch aanwezige pinapparaat te halen. Mijn bed was een feit. Die avond betaalde ik het diner voor de Hongaar die ik tegen was gekomen en kreeg ik het van hem in contanten terug. Ik was weer een rijk man en met €29,35 durfde ik de reis wel weer aan. Alleen in de grote steden zijn namelijk pinautomaten (cajéro automatico) te vinden en in de plaats waar ik geprobeerd had te pinnen, was het niet gelukt..

De weg waar de camino me vandaag langsvoer, was een bosrijke omgeving. Waarschijnlijk totaal niet boeiend, maar voor mij een unieke eerste ervaring. Ik zag namelijk 2x een wilde ree terug het bos in rennen. Dat snap ik ook als er zo'n breedgeschouderde, fitte man met ferme pas op je afkomt. Blijkbaar was het me in Nederland of andere landen en gebieden waar ze gewoon in het wild leven niet gelukt om mijn hoofd snel genoeg te draaien. Bovendien ben ik niet zo goed in zoeken naar dingen als ik ze wil vinden. Mijn kracht ligt meer in het vinden van dingen die je niet zoekt..... Hulde aan dit talent!

Als we dan toch in termen van levende wezens bezig zijn, kom ik even terug op mijn grote vriend. Dan wel op de miniversie van mijn 'grote vriend'. Ken je dat gevoel dat mensen net wat te dichtbij komen. Dat ze je zone doorbreken zonder het zelf door te hebben of er toestemming voor te hebben. Dat 1,5 meter wordt verheven naar 1,5 millimeter. Dat het woord dichtbij steeds afbrokkelt met een paar letters: dichtbij - dicht - di - d. Dat een mimespeler niet de ruimte voelt om zijn kunst gedegen uit te voeren, zelfs niet met het bedenkelijke gezicht wat degene heeft als hij/zij opgesloten zit in een doos. Wapperend met mijn armen lijk ik bijna de meest professionele danser die je kent. Dit terwijl het alleen mijn letterlijke afweermechanisme is ten aanzien van de vliegjes die er een sport van hebben gemaakt om mijn wimpers aan te raken. Het zijn wannabe vlinders die zich nog net niet ontpopt hebben tot een toevoeging aan mijn camino. In mijn gedachten denk ik aan hoe ze 'thuis' komen: "Nou pap, vandaag heb ik met zo'n vlezig schepsel gespeeld. Hij werd zo enthousiast dat al zijn ledematen me wilden knuffelen." Vader vlieg: "Pas op mijn zoon. Deze knuffel kan harDverwarmend zijn."

Zeker zijn er dingen die naast irritatie en soms een lachbui ook verwondering bieden. Zo is het symbool van de camino een schelp. De meeste peregrinos hebben deze bevestigd aan hun backpack, zodat achterliggers hun medewandelaars kunnen herkennen en ze een attractie zijn voor de locals. Ook zijn er andere verschijningsvormen die voorbijkomen. Voornamelijk in de vorm van de sieraden, maar ook mondkapjes, tatoeages en meer. Hier heb ik dus echt totaal niet bij stilgestaan en ondertussen zie ik het nut er ook niet van om nog iets aan te schaffen. Vandaar dat ik een mooie omdenkende gedachte creëerde: Wat als ik nou de parel  ben die uit de schelp is gevallen...?

Alvorens mijn treasure of the day met jullie te delen, zijn er zeker nog 2 korte momenten te benoemen.

1) Mocht je ooit de camino gaan lopen. Bedenk dan dat je voeten pijn kunnen gaan doen. Een open deur zou je denken, maar zo bedoel ik 'm niet. Ja, je loopt veel, maar er is 1 ding wat best wel funest is voor het ritme: asfalt. Ik ben blij dat het asfalt de eerste week amper om de hoek kwam kijken en dat de natuur me goed gezind was. Asfalt doet namelijk pijn! En je voeten gaan zeuren. Net zoals ik nu zeur (en daar snel vanaf ga stappen). De ontdekking van de dag: asfalt veert niet. Oké klaar met dat gepiep!

2) Dan nóg korter (net of ik dat kan...). De kids in mijn klas hebben het afgelopen onderzoek gedaan. Conclusie: ik heb geen humor. Weerlegging: De Duitse vrouw die steeds op mijn camino voorbijkomt, zei uit het niets bij het ontbijt (daar kwam ik haar na 6km) weer tegen dat ze vond dat ik humor had. (Rectificatie: heb!). Dat neem ik dan maar mooi mee naar Nederland!

Treasure of the day: Waarom ben je hier? Dat is een van de meest gestelde vragen op de camino. Dit breekt vrij snel het ijs (als het nog niet gesmolten is) en zo is vrij snel de diepgang te vinden in het wak dat ontstaat. Pelegrinos die fysiek het avontuur aangaan, die op zoek zijn naar zichzelf, een spirituele boost willen of een ontdekkingstocht in het vooruitzicht hebben.
Toch wist ik mezelf de eerste dagen niet zo goed raad met deze vraag. Het simpele antwoord was: Ik houd van verre reizen, dat is niet mogelijk, dus zocht  ik een andere uitdaging. Ja, ik had een fictieboek gelezen over de camino en sta enorm open voor persoonlijke ontwikkeling en sociale contacten, maar een verdere overdenking had nog niet plaatsgevonden. Maar een paar dagen geleden kwam het antwoord zo uit mijn mond gerold... Een antwoord waarvan ik nog niet wist dat het mijn antwoord was....
Voor mijn afgelopen verjaardag schreef ik 26 brieven voor vrienden en familie die speciaal zijn in mijn leven. Hierin benoemde ik de waarde van de connectie en nodigde ik hen uit voor het ondernemen van een activiteit in dit jaar dat ik 27 jaar ben. De laatste brief, de 27e, was om aan mezelf te schrijven. Dit is de tijd om het te doen. Met al deze wonderbaarlijke momenten is het op deze trip tijd om ruimte te maken voor mezelf en aan mezelf te vertellen wat de connectie met mezelf is. Ik vind het spannend, beangstigend, interessant, bijzonder, kwetsbaar, dapper en mooi om dit te gaan doen. Wel weet ik dat ik enorm blij ben dat dit antwoord zo plotseling uit mijn gedachten de wereld in rolde.
Daarnaast is de beste realisatie die ik me vervolgens deed dat de bijpassende activiteit met mezelf nu gaande is: de camino.