Day 11 Cardeñuela Riopico >> Rabé de las Calzadas: Stof, niet altijd tot nadenken.

In het geven van terugblikken ben ik echt goed. Voornamelijk omdat ik hele belangrijke dingen vergeet te vertellen. Maar ik zie mijn teksten groeien en groeien, dus ik probeer jullie als lezers wat te beschermen...

Bij mijn albergue in Cardeñuela Riopico zat een zwembad. Met een 35 graden niet per se een vervelende verrassing. Eenmaal aangekomen, ging ik even naar het enige soort van restaurantje, want mijn ritueel stond op het programma: een coca cola! Aangezien ik gewoon zin had in iets lekkers, koos ik een tortilla om mijn buikje te laten genieten. Nog voordat ik bij het restaurant was, zag ik de twee Italianen die ik bijna iedere dag tegenkom. In de ochtend ga ik ze voorbij en bij de albergue zijn ze er opeens weer. Je komt ook nooit van ze af! Deze keer waren ze met een Spanjaard die de camino fietst. Die was ik twee dagen ervoor tegengekomen toen hij een vervelende oogblessure had. Ik moest en zou bij hen gaan zitten, zeiden ze. Uiteindelijk lang verhaal kort hadden zij op deze verschrikkelijk hete dag wel zin om in een zwembad te springen. Dit was wel alleen hun tussenstop, dus we maakten er een gezellig middagje van. Dat kan hier dus... een paar uur zomaar in het zwembad van een albergue zwemmen! Zij zouden in Burgos overnachten, maar de zoektocht naar een albergue was nog niet zo makkelijk. De Spanjaard woonde toevallig in Burgos en nodigde hen uit in zijn appartement te slapen. Wat een geweldige gastvrijheid en spontaniteit ligt er toch op de loer.

De volgende dag was het nog een behoorlijke afstand die ik af moest leggen naar Burgos. Daar zou ik ontbijten en ook de welbekende kathedraal bezoeken. Nog voordat ik het centrum bereikte, werd me eindelijk de gelegenheid geboden om geld te pinnen. Dan maar meteen goed inslaan ook! In een voorstad van Burgos leek het wel of ze alle pinautomaten van de hele camino hadden verzameld. Ze vielen je nog net niet aan.... Het lukte me om weer zorgenvrij te raken en voornamelijk om weer financieel onafhankelijk te worden. Vervuld van trots wandelde ik verder naar het centrum. En ja hoor..... Daar kwam ik Matteo, Gloria en Alvaro weer tegen. De drie Italianen van de dag ervoor. Als persoon zonder ochtendenergie werd de meter met energie meteen gevuld. Bij het eerste het beste ontbijttentje was het een feest der herkenning qua caminogezichten. Ik haalde mijn ontbijtje en schoof aan bij de Nederlandse vrouw die ik eerder ontmoet had. We hadden het over muziekeducatie en mogelijkheden tot groei. Samen met Maria, een Italiaanse, die ik ook eerder was tegengekomen, besloot ik de kathedraal te bezoeken. Het 'afscheid' was aangebroken (soms duurt het niet lang voor je de mensen weer ziet). Ik gaf aan dat ik naar de kathedraal ging met Maria en dat ik een pet moest bemachtigen, want de hitte en vooral de open vlaktes lagen in het verschiet. Toen Alvaro dat hoorde, pakte hij zijn pet uit zijn tas en gaf deze aan mij. In eerste instantie wilde ik deze niet aannemen, maar hij stond erop. Hij gebruikte hem toch niet in verband met zijn fietshelm en vond het fijn dat hij mij er blij mee kon maken. Een souvenir met een verhaal, wat begon de dag al mooi...

Wat betreft de kathedraal ga ik weinig woorden gebruiken (eindelijk), want dat is amper mogelijk. Wat een weerzinwekkend bouwwerk met imponerende kunst. Ik nodig je met alle liefde uit om de kathedraal van Burgos eens te bezoeken. Pas op, houd je handen gereed, want voor je het weet vallen je ogen uit je hoofd. Gelukkig is er alle tijd om ze op te vangen. Aan het einde van de ontdekkingstocht kocht ik in het winkeltje een aandenken. Ja ja, sokken met de welbekende schelpen van de camino. Mijn eigen camino-happy socks!

De rest van de dag ben ik samen met Maria opgetrokken. We zijn naar mijn bestemming van de dag gewandeld en zij ging toen weer verder. Ik heb op de camino nog niet zoveel gelachen als op deze dag. 1) Volgens de aanwijzingen van de locals in Burgos moesten we bij de Romantic bridge naar links. Dit bleek een stenen brug te zijn met inhammen... Dus de vraag is: bedoelden deze locals Roman bridge of zijn de inhammen bedoeld om een super liefdevolle picknick te hebben... Alleen dan zonder privacy?! 2) Bij onze lunchstop gingen we eerst allebei even naar het toilet. Zonder erover na te denken gingen we allebei een toilet in. Dat was dan wel precies de tegenovergestelde van ons geslacht, maar ach flexibel als we zijn... (We kwamen hier natuurlijk pas achteraf achter). 3) Er is maar één gevaarlijke situatie op de camino: Maria met wandelstokken. Ze heeft zoveel energie dat ze allerlei dansjes maakt en ik door mijn adequate houding de wandelstokken tot 3x toe goed kon ontwijken. Bedankt voor dit lesje reactievermogen, maar ik adviseer toch om de stokken heeeeeeel diep de grond in te boren, zodat de ziekenhuizen niet te vol komen te liggen door jouw toedoen Maria. 4) Tot slot heeft Maria een zeer efficiënte manier om een steentje uit haar schoen te halen. Ze tilt haar voet op, schudt ermee en ten tijde van het schudden maakt ze er een soort oergeluiden bij, het lijken wel onomatopeeën die in een kettingbotsing geraakt zijn. Daarin begrijp ik volledig dat ieder steentje meteen een hartaanval krijgt en zijn heil zoekt in de saaie, maar veilige grond.

Aangekomen in Rabé las Calzadas werd ik nog gelukkiger. Wat een pittoresk, klein, schattig en sfeervol dorpje. Ik genoot van een boekje, biertje, de zon en wat nootjes. Het was ondertussen wel belachelijk warm, dus zelfs ik vond de schaduw een goede keuze. Steeds meer komen er ook fietsers voorbij die de camino doen. Zo nam er een Spanjaard naast me plaats om een verkoelend drankje te nuttigen. Hij sprak alleen geen Engels, dus het was een hele uitdaging om mijn Spaans weer wat op te halen. In ieder geval lukte het om een gesprek te voeren. Hoe leuk is het om in een andere taal dan je moedertaal te communiceren en je zelf weer in een leermodus schiet.. Doe mij vooral meer van dat!
Na het diner bij de albergue las ik op een bankje in het dorp nog wat verder en warmde mijn zangspieren even op.

Treasure of the day: Als we het dan toch over zonnige momenten hebben, wil ik graag iets en iemand in het zonnetje zetten. Vanwege covid zijn er wel een aantal instructies waaraan je moet voldoen. De ene albergue is de andere niet en hoe streng ze met de regels omgaan is verschillend. Eén ding is overal hetzelfde: het gebruik van een lakenzak is verplicht. Dankjewel lieve Jolanda dat ik die van je mocht lenen, want dit is mijn dagelijkse steun en toeverlaat in de avond. Al moet ik zeggen dat ik het vrij snel warm heb, maar eindelijk mocht ik ervaren hoe een rups wordt omgetoverd in een vlinder. De enige struggle die er soms is, is het oprollen de volgende ochtend. Zeker als je vroeg wilt vertrekken en het licht dus niet aan is/aan kan (sommige mensen, niet veel, willen slapen). Ik had niet verwacht dat ik een lakenzak zo prettig zou vinden en ik vind het tof dat ie geen kik geeft als ik nogmaals heen en weer rol en zijn tere lijfje op deze manier volledig in de war breng. Niet alleen is er dus veel stof tot nadenken op mijn trip. Er is ook stof die je laat rusten. Buenas noches!