Day 12 Rabé de las Calzadas >> Itero de la Vega: Stapje voor stapje.

Aangezien mijn energie na deze dag op is, wordt dit een relatief korte blog. Nu is dat makkelijk, omdat ik door kan blijven typen... Deze dag zou me in 27km brengen naar Castrojeriz. Ik dacht na 12km in het volgende dorpje wel lekker een bakje koffie te nemen, want dan kan mijn ochtendhumeur opwarmen. Helaas waren er ruim 18km die voorbijgingen voordat ik eindelijk een druppeltje van deze donkere magische stof tot mij kon nemen. De kilometers daarna gebeurde er vrij weinig. Een vrij eentonige weg en een groot gedeelte over asfalt. Zoals je weet, krijg ik daar letterlijk en figuurlijk geen veerkracht van. Wie dat wel kreeg, was de pelgrim voor me. Op een gegeven moment had ik dus een rennende pelgrim voor me. En waarom?! Joost mag het weten... Dus Joost... Als je dit leest, vertel het me! Uiteindelijk stopte ze (zo bleek later) bij een vervallen Hospital de peregrino. Wel echt een mooie ruïne, maar de functie was net zo vergaan. Toch kon ik het rennen en een eventueel ziekenhuis niet rijmen en volgens mij de vrouw zelf ook niet. Ik besloot vrij snel weer door te stappen, want dan kon ik genieten van een rustige middag.

Zoals je heeeeeeel misschien is opgevallen, moet ik een rectificatie plaatsen. Vanuit mijn gewoonte en de Nederlandse connectie met het woord schreef ik in mijn voorgaande blogs pelegrino, maar het is schijnbaar peregrino. Niet dat er een haan naar kraait, want ik gok dat iedereen begrijpt wat ik bedoel!

Eenmaal aangekomen in Castrojeriz, een vrij groot dorp als je het vergelijkt met de gehuchten die al voorbij kwamen, baande ik me een weg omhoog richting het 'centrum'. Ik was op zoek naar mijn albergue. Dit is me volledig gelukt. Ik kwam op het terras namelijk Matteo en Gloria weer tegen en nam met alle liefde deel aan de gezelligheid. Zij zouden 11km verder pas hun onderkomen vinden, maar mijn dag zat erop. Tot het moment dat ze een zaadje van vriendschap en liefde plantten. Toen ook Maria, die zelfs jarig was, plots opdook uit het niets en ook richting Itero de la Vega ging, sloeg de twijfel toe. Die twijfel was er niet lang. Zoals eerder benoemd is het ritme in je voeten onwijs belangrijk. Het is mijn eigen camino en je te veel aanpassen zorgt voor het vergaan van energie. Deze keer kon ik alleen niet voorbij gaan aan het ritme van mijn hart. Het leek me tof om een tijdje samen op te trekken, dus na de 27 gedane kilometers plakte ik er nog 11 aan vast.

Gezien het moment van de dag en de route die nog afgelegd moest worden, was dit zeker niet een van mijn meest verstandige keuzes.... Wat je hart al niet met je kan doen. Het was namelijk zo'n 30 graden, een strakblauwe lucht, geen greintje schaduw en dan mochten we ook nog omhoog richting de zon. Het menselijke barbecueseizoen was duidelijk begonnen. Eenmaal een kilometer geklommen met 12% (je weet wel van die verkeersbordjes... Die stond er dus een bij deze helling) was er gelukkig een houten barak om even weer zen te worden. De tijd was aangebroken om alle geschreven teksten op het hout van de voorbijgangers te lezen. Vooral veel liefde, hoop energie en vertrouwen. Een warmere deken was niet nodig, maar als de temperatuur vanbinnen werd verwarmd, viel het vanbuiten misschien minder op. We deden nog een karaokeversie op een nummer uit de film ' ' en toen was het tijd om toch weer verder te gaan. Na een kilometer was er een fonteintje en een schaduwplek, dus natuurlijk weer tijd om even op adem te komen. Ik sloeg mijn benen over elkaar om mijn benen te ontlasten, maar dat vond de bewoner tussen mijn benen minder fijn. Ik schrok en het deed pijn. Een wesp had een reizigersteken achtergelaten. Met een gelukje kon ik de angel eruit halen. Maria begon aan haar natuurlijke geneeskunde (grappig feitje: Matteo en Gloria zijn net klaar met hun studie medicijnen...). Ze pakte een soort krijtje en begon er vanaf te schaven om dat op mijn wond te drukken. Het trok heel erg, ging erg zeuren en prikken, maar ik gaf me volledig over aan het verstand van een ander. De pijn trok weg en later op de avond was er niks meer van te merken. Morgen is het tijd om weer een om en nabij 27km af te leggen. We doen rustig aan, want met deze tropische omgeving ben je al blij als je voetje voor voetje vooruitkomt.

Treasure of the day: Ook deze houd ik kort. Passend bij de blog. De filosofische gesprekken die ik graag voer, vallen niet altijd in de smaak. Toch kan het ook juist tot hele interessante dingen leiden. Van een kind uit mijn klas van vorig jaar kreeg ik aan het einde als cadeau het boek 'Socrates op sneakers'. Het leek met het uitgeLEZEN moment om hierin te beginnen, dus propte ik het in mijn backpack. Het gaat over hoe moeilijk het voeren van gesprekken is, wat echte vragen zijn en wat de interesse van een mens nou eigenlijk inhoudt. Ik merk dat ik door mijn eigen nieuwsgierigheid soms even op pauze te zetten meer ruimte geef aan de ander en mezelf. Aan de ander om zijn/haar verhaal te doen en aan mezelf om echt te luisteren. Het doet me goed dat een vraag geen antwoord hoeft te hebben, maar dat er een gesprek kan ontstaan. Zo gaf Gloria aan na een gesprek over haar persoonlijkheid dat ze het antwoord niet echt wist voor zichzelf. Dat leidde tot een diepgaande dialoog en was dus veel meer waard dan een antwoord. Hoewel ik op deze reis duidelijk wandelschoenen heb, bind ik graag zoveel mogelijk de sneakers van dit boek onder.