Day 15 Calzadilla de la Cueza >> Bercianos del real camino: Yes! Ik had ongelijk ^^

Ik had ongelijk, I was wrong. Waar ik het genoegen had het afgelopen schooljaar om van een bepaald kind bijna dagelijks minimaal 6x te horen: "Je hebt gelijk." Zat ik er deze keer extreem naast. Zo er dat de letters van gelijk niet eens binnen mijn bereik lagen. Waar het me gisteren niet lukte om met Gloria en Matteo te delen wat zich intern in me had afgespeeld, wilde ik dat wel graag doen. Mijn humeur had wel degelijk zijn slechtste dag te pakken gehad en dat hadden ze niet verdiend. Deze twee mensen, deze twee geweldige mensen reageerden onwijs lief. Ze gebruikten zelfs mijn eigen tactiek dus dat was even hilarisch als comfronterend: vragen stellen naar het waarom en waar het gevoel vandaan kwam. In your face Niels. You were wrong wrong wrong!!
En het mooie ervan is dat het niet gaat over gelijk hebben, maar over welke waardevolle informatie, inzichten en gevoelens je meeneemt of bewust aan de kant legt.

Maria en ik waren net wat achterop geraakt bij Matteo en Gloria, want we hadden nogal vaak een stop onderweg. Iets met koffie. De volgende stop koffie, de volgende stop, nee nee coca cola. Onderweg kwamen we genoeg pelgrims tegen en raakten we vaak aan de praat. We kwamen bijna weer in een dorpje toen we een verstrikt geraakte valk zagen in een soort greppel. Op de een of andere manier leek het alsof er fysiek iets mis was. Maria schoot, net als zijnde onze caminomoeder, meteen te hulp met water. Het was een erg warme dag en hydratatie kon zeker geen kwaad. Daarna gebruikte ze haar bandana om te kijken of ze de valk kon verplaatsen, want deze had zich op een erg onnatuurlijke manier gevouwen. Dit lukte en dat zorgde al voor een stukje ontspanning bij de valk. Aangezien deze nog steeds niet wegvloog, dachten we dat er wel iets met de poot of de vleugel moest zijn. Maria wikkelde Axia (ondertussen had ze haar, geen idee welke geslacht het was, ook al een naam gegeven) in haar bandana en liep op deze manier met de valk in de hand naar het dorpje. Daar wisten ze zich geen raad en dat mondde uit in de uitspraak: "We kunnen niks doen, dit is de normaalste zaak van de wereld." Daar nam Maria geen genoegen mee. Ze regelde wat vlees en gaf Axia nog wat water. Vervolgens zette ze haar op een schaduwrijke plek. Na een tijdje, uit het niks, stoof Axia weg en was ze in geen velden of wegen te bekennen. Zo zie je maar wat een beetje liefde kan doen.

In het dorpje waren we ondertussen Matteo en Gloria tegengekomen, maar zij vertrokken net weer wat eerder. In Sahagún (door ons omgedoopt tot Shanghai) zouden we hen uiteindelijk weer ontmoeten voor de lunch. Onze benen voelden goed, dus besloten we om nog even door te zetten en naar Bercianos del real camino te gaan. Aan het einde van de route kwam er bij mij nog een grote dosis energie los. Op dat moment was ik even in mijn eigen wereld, want mijn koptelefoon had mijn oren gevonden. Waar de verhouding eerst 90% koptelefoon en 10% niet was, is dit nu duidelijk veranderd naar 30% koptelefoon en 70% niet. Toen ik de tonen van de aanstekelijke muziek hoorde, vergaten mijn benen dat we alweer aan de 30km zaten en was het wandelend dansen een feit. Ik was een gelukkig mens (en wie weet ben ik dat nog steeds wel).

Eenmaal in Bercianos del real camino aangekomen waren mijn benen en voeten niet meer te genieten. Bij het inchecken kan ik dan ook niet stil blijven staan, want dan slaat de tinteling toe. Dus blijf ik nog maar wat rondjes lopen bij de receptie en schrijf ik nog wat kilometers bij de eindstand erbij. Ze hadden bij onze albergue een fantastisch tuin en daar moest natuurlijk op gedronken worden. Na een geweldige douche en het neerploffen op een überfijn bed, kozen we ervoor een drankje te gaan doen in de tuin. Met de blote voetjes in het gras was echt een verademing. Net of het een soort helende werking had. Ik was al van plan om een vierkant stuk uit te graven, zodat ik dit tot de rest van mijn camino kon ervaren.

Maria en haar fantastische ideeën kwamen weer om de hoek kijken. Nadat een Amerikaanse en een Brit bij ons waren aangesloten, stelde ze voor om een Communal dinner te houden. Dit hield in dat er mensen naar de supermarkt zouden gaan om vervolgens het eten met zijn allen te delen. Een topidee, want gezelliger kan in mijn ogen eigenlijk niet. Het is namelijk zo dat op de camino, vanwege covid, op dit moment de keuken in een albergue steeds is gesloten voor het eigen gebruik. Dit terwijl dit zoals je je kunt indenken een van de grootste vormen van magie is tijdens de camino. Op deze manier lukte het dus ook, perfecto!

Ik besloot om samen met Maria naar de supermarkt te gaan. Onze albergue zat helemaal vooraan in het dorpje en ja hoor de supermarkt achteraan. Wel leuk als verkennende wandeling, maar het feit dat we dezelfde route de dag erop toch weer zouden lopen, was een beetje jammer. We hadden de grootste lol in de supermarkt en sloegen genoeg kaas, worst, groente, fruit en koekjes in. Dit zorgde voor een zeer geslaagd gezamenlijk diner. Over onze 'gasten' morgen meer, want ik sla het klagen voor vandaag graag over!

Treasure of the day: Halfway! Ja hoor er is een enorme mijlpaal bereikt. En hoewel ik dat eigenlijk helemaal niet belangrijk vind, wil ik er toch even (met zere voeten) bij stilstaan. Zo rond Sahagún vandaag zit de helft van de camino er dan op. De 773,nog wat kilometer is dus voor het grootste gedeelte voorbij. Eenmaal aangekomen in Bercianos del real camino zijn de 390 kilometer aangetikt and still counting. Dit los van alle extra kilometers om wat te gaan eten, dorpjes te ontdekken en naar het toilet te gaan. Ik ben mijn voetjes en de rest van mijn lichaam zeer dankbaar dat ze dit mogelijk maken. Ze zouden er een beeldje voor moeten krijgen, een standbeeld misschien (maar niet te lang staand, want ik lig liever na een lange dag!). Het doel is uiteindelijk voor mij niet de afstand, maar wel het mogen en kunnen realiseren van een uitdaging zinder dat ik wist hoe het zou lopen. Daar ben ik dankbaar voor en ik blijf mijn ene voet voor de andere zetten!