Day 16 Bercianos del Real Camino >> Puente Villarente: Onbegrip is een kans om te leren.

Dagen gaan voorbij. Het lijkt wel alsof ik al maanden bezig ben, maar het zijn pas 16 dagen. De camino is het leven. De uren worden gevuld met wandelen, rusten, eten, drinken en gezelligheid. Vroeg slapen is een must en vroeg eruit ook. Doe je dit niet, dan mis je de magie van moeder natuur. De zonsopkomst is namelijk iets wat kleur geeft aan de dag, maar vooral ook kleur aan de wereld om me heen. Het is bijzonder om alles te zien veranderen van functie, positie, als een schakel in het leven en ten opzichte van zichzelf. Het licht dat ontwaakt, zorgt voor een verhaal, een beweging, dynamiek.

Op deze manier zijn alle zorgen of minder fijne dingen zo vergeten. Nu maak ik bijna alleen zeer prettige momenten mee, dus dan is het zelfs alleen een bonus. Wel heb ik gemerkt dat Niels en Amerikanen en dan specifiek en bijzonder genoeg Amerikaanse mannen niet zo'n goede combinatie is.... Misschien ligt het aan mij en ontfutsel ik het bij ze, maar dit type persoon hoort zichzelf nogal graag praten, toont amper interesse en vindt het heel belangrijk om te vertellen wat ie beter/hoger/meer/verder/harder/groter kan of heeft gedaan. Mij niet gezien, want ik ben veel te nieuwsgierig naar het levensverhaal van de ander. Bovendien ben ik een ster in het gebruiken van mijn mimiek. Het is onmogelijk voor me om het niet in mijn non-verbale communicatie te laten merken en ik stap ook regelmatig bewust uit een gesprek. Ter zelfbescherming of bescherming van de ander. Gelukkig zijn er connecties voor iedereen, dus het is ook niet dat deze personen in de avond huilend in hun bed liggen, omdat ik niet meer geïnteresseerd was in het contact met hen.

Wat helpt tegen mijn morning mood en daarmee ook dit soort gedachten is toch echt weer de café con leche. Ik blijf 'm erin gooien, want ik wil deze parel niet vergeten. Nou deze ochtend kon ik het wel vergeten. Na 7km, dus zo'n anderhalf uur waren we wel toe aan ons vloeibare ochtendgoud. De afstand daarna werd zo'n 12km zonder dorpjes ertussen, dus om een beetje fris uit de ogen te kunnen kijken was dit een must. Jammer alleen dat alles gesloten was...... Uiteindelijk vonden we één café/restaurant/hostel dat open was. Heel het dorp kon onze zucht van opluchting horen toen we gingen zitten. Wat bleek..... 1 minuut ervoor was het tentje alweer gesloten.... Wie je altijd bij je wilt hebben, is Mama Maria. Ze begon een monoloog over de spirit van de camino terwijl het raampje van het tentje nog openstond. Dat hield toch wel een paar minuten aan. Eenmaal uitgeraasd genoten we nog even van de stilte die om ons heen bewoog. Opeens kwam uit het niets de mevrouw van het café toch naar buiten en vroeg of we iets wilden. Wij schoten naar binnen, bestelden koffie en gingen allemaal nog snel naar het toilet. Toen kon de dag pas echt beginnen!

Een aantal dagen geleden liet ik Maria het nummer A million dreams (van the Greatest Showman) horen. Ze was verkocht en werd emotioneel van het nummer. Sinds dat moment komt het in de ochtend in hoge frequentie voorbij. Ondertussen is het ons caminolied geworden. Het past goed bij de ontwakende natuur, onze vrijheid en de hoop en kansen die de camino ons biedt.

Verder werd de route een vrij eentonige en weinig inspirerend. Op het einde konden we wel nog kiezen voor de 'historische' route, een soort omweg of de 'gevaarlijke' route over de 'gewone' weg. Aangezien asfalt ontwijken mijn nieuwe doel is geworden, was de keuze snel gemaakt. Bovendien was de historische weg ook de originele.

Een klein uurtje later kwamen we aan in ons hostel. Een prachtig onderkomen met veel hout en een enorme tuin. Na de dagelijkse middagroutine van een douche en het installeren van het bed, was het tijd om de was te doen en onszelf aan een drankje te zetten. Het was al vrij laat, dus het diner plakten we er vrij snel aan vast. Toen de was klaar was (jaja voor de 2e keer op de camino in het wasmachine), hingen Maria en ik (of nouja Maria en ik die de knijpers aangaf) de was op. Het enige probleem was dat er maar 4 vrije wasknijpers hingen. Geen probleem hoor. Mama Maria heeft overal een oplossing voor. Binnen de kortste keren had ze zo'n 12 wasknijpers verzameld door ze te minimaliseren bij kledingstukken die er al hingen. Je lacht je wat af met zo'n Roemeens-Italiaanse in je midden. Ik denk dat ik als een skelet terugkom, want met al die beweging, het noodzakelijke eten en de overload aan lachuren blijft er niks van me over.

Het eten was top, vlees van de bbq met frietjes, salade en brood. Biertje erbij en hoppa! Je zou bijna niet meer denken dat we pelgrims zijn. Zoals gewoonlijk vroeg Maria: "Disculpa, mas pan?" Een vrij normale, maar op de manier waarop ze dat zegt toch zeer hilarische vraag op de camino. Deze keer trok alleen onze gastvrouw haar wenkbrauwen zo hoog op dat je je afvroeg of ze een staarwedstrijd aan wilde gaan of dat ze haar wenkbrauwen onder haar haar wilde verbergen... Vervolgens gaf ze aan dat de hoeveelheid eigenlijk al voor 5 personen was. Ook bijzonder, aangezien we met 4 waren.. Met wat moeite kwam het dan toch tevoorschijn, maar het is zeker een moment wat we nog vaker zullen aanhalen.... Oh oh Maria... We love you.

Treasure of the day: Met al die Italianen om me heen lijkt het een soort magneet. En weer een Italiaan, en weer een Italiaan, en nog 3 en daar weer één, nog één om het hoekje en owja er is er ook nog één naar het toilet! Engels zit niet altijd in hun systeem. Zeker niet als de meerderheid Italiaans is en het dus niet echt nodig is.

Toen Maria en ik een drankje gingen doen in het hostel sloten we aan bij Michele (geen idee of dit goed geschreven is). Hij kende mijn Italiaanse drieling al van eerder, dus het was een mooie reünie. Uiteindelijk ging het gesprek half over op Engels, maar Michele stopte zichzelf (vanwege een fout) en vervolgde in het Italiaans. Meteen kwam ik ertussen, want ik was zeer benieuwd wat er intern bij hem gebeurde. Hij was bang dat hij het niet goed genoeg kon omschrijven en vond zijn Engels niveau niet goed genoeg. Ik nodigde hem uit en daagde hem uit om het toch te proberen. Eerst wilde hij dit niet, maar hij ging toch overstag. Ik heb alles kunnen begrijpen wat hij vertelde, zei en vroeg. Ik vond het zo gaaf dat iemand de moeite deed om zijn eigen uitdaging aan te gaan. Wat zit de wereld toch vol mooie kansen en mooie mensen. Dankjewel Michele dat je me hebt laten zien dat datgene wat in je hoofd onmogelijk en ongemakkelijk lijkt het niet hoeft te zijn. Ik was trots op hem en waardeerde het ontzettend dat hij er op deze manier voor zorgde dat ik me extra welkom voelde.