Day 2: Roncesvalles >> Larrasoaña

Om maar lekker in het ritme te blijven, had ik de wekker om 05.30 staan. Overigens begrijp ik nu wel waarom mensen zo enorm veel te vroeg gaan sporten haha.... Het is best lekker om zo actief bezig te zijn als de wereld nog slaapt!

Die wekker was amper nodig, want de slaapzaal werd gevuld met heilig gezang zo tegen 06.00. Ik sliep dan wel in een klooster, maar had ook weer niet verwacht dat we op deze manier tezamen het ochtendgebed gingen doen... Vervolgens schoot ook het licht aan, dus langslapers waren zeker niet gewenst.

Zo rond 06.30 was ik weer aan de wandel. Na de soort achtbaan van gisteren met veel op en af, zou het vandaag toch een wat rustigere route worden. Bijna 27 kilometer, dus een mooie afstand. Het ritme zat er lekker in en de muziek blies me vooruit. Af en toe wilde mijn linkerknie nog even laten weten dat ie aanwezig was en begon deze te mekkeren. Gelukkig is er altijd een weg om deze 'aanval' te kunnen pareren.

Na anderhalf uur lopen kwam ik een vrouw tegen met wie ik aan de praat raakte. Ze kwam uit Brazilië en was in Frankrijk gestart vanaf Lyon. Onze gesprekken voeren overal heen, van meditatie tot favela's en van Japan tot het onderwijs. Hoewel ik al gemerkt heb dat ik naast soloreiziger ook meer een solowandelaar ben, was het erg gezellig en liepen we de rest van de dag samen. Ik merk dat het voor mij belangrijk is om in mijn flow te raken en dat is toch makkelijker met mezelf! (Ook al weet ik hoe complex ik kan zijn).

Om 12.45 kwamen we aan in Larrasoaña. Tevergeefs ging ik in dit gehucht op zoek naar een winkel, café of restaurant. Om 13.30 ging de Albergue Municipal open. Dat is een hostel, alleen dan bekostigd vanuit de kerk. Dit is een verblijfplaats die alleen toegankelijk is voor pelgrims. De derde stempel werd in mijn Credencial (pelgrimspaspoort) gezet en het was tijd om mijn rust te pakken. Na een lekker warme douche las ik een boekje en waste ik een deel van mijn kleren. Jaja, hoe primitiever, hoe gelukkiger je hier wordt.

Meer en meer komt het besef dat wonder boven wonder mijn poging om in mijn lievelingsjaar de camino te lopen zich op dit moment afspeelt.... Wie weet waar het me brengt, wie weet hoe lang ik dit volhoud. Zo lang er weinig verwachtingen zijn, valt er alleen maar te genieten! Na een mooie avond werd ik routetechnisch aan het denken gezet. En hoewel het niet de tijd is van de rotte tomaten, heb ik morgen uitgeroepen tot korste etappe. Pamplona, ik kom eraan!