Day 22 Villafranca del Bierzo >> O Cebreiro: Warmte in je lijf.

Eindelijk heb ik dan toch ook een betekenis gekregen in het verhaal, oftewel een functie om te kunnen schitteren in onze groep. Ik werd namelijk de menselijke wekker. Waar ik normaal thuis altijd door mijn wekker heen slaap, de snoozeknop mijn vingerafdruk feilloos kent en ik minimaal 8x een alarm nodig heb, werd ik hier steeds maar gevraagd of ik de anderen wakker wilde maken. Van een uitdaging houd ik wel en misschien als het niet alleen mezelf wakker maken is, dat het dan makkelijker gaat. Het heeft zeker gewerkt, dus ik denk dat ik Matteo, Gloria en Maria meeneem naar huis. Moet ik even 3 stuks bagage bijboeken, maar ach als dit dan de hulptroepen zijn die mijn leven nog verder gaan veranderen: let's go!

Tijd om vanuit Villafranca del Bierzo de route af te leggen naar O Cebreiro. Dit werd zo'n 1200 meter stijgen, dus hopelijk werden de beenspieren snel warm. Door de verschillende ritmes van iedereen was ik uiteindelijk een stukje vooruit en genoot ik van een rustig ontbijtje. De Koreaan (jaja, ook Azië is in minimale zin vertegenwoordigd op de camino) die voor mij stond in de bar, bestelde wat hij wilde. Ik dacht dat ik het niet goed had gehoord, maar zo rond 09.00 kwam er inderdaad een rode wijn voor zijn neus te staan. Misschien een geheim recept, dus wie weet moet ik dit op een 'slechte' dag ook proberen

Daarna had ik weer frisse energie om door te stappen. De camino gaat vaak genoeg langs autowegen en het dorpje waar ik op dat moment doorheen liep was zeker aangenaam om te zien. Een pittoresk dorpje, maar toch ook levendig. Wat mij betreft een fijne combinatie. Dat vond een busje niet, want die wilde graag bowlen met pelgrims. Dit voertuig schoot zo rakelings langs me dat de wind me wegblies en ik van verbazing even 5 seconden het busje moest staan nagapen. Heel bijzonder dat het dus blijkbaar normaal is om iemand bijna aan te rijden. Gelukkig kon ik de camino voortzetten en werd er geen monument voor mij opgesteld. De herinneringen van overleden pelgrims kom je overal tegen. Hoe triest ook, het heeft wel degelijk de schoonheid in zich om deze personen te eren en niet te vergeten. Elke keer als ik weer een monumentje tegenkom, neem ik even de tijd om het eventuele verhaal te lezen, de persoon te bekijken en de pelgrim er te laten zijn.

Wat er met het verkeer in dit dorpje aan de hand is, weet ik niet zo goed.... Maar de bakkerswagen die vervolgens een soort straatorkest ging geven was al net zo gejaagd. Aan de hand van de claxon liet ze weten dat ze er was, maar ze drukte hier zo vaak op dat ik vermoed dat ze de claxon 1x per week moet laten vervangen.... Het was net geen natuurlijk geluid, dus bij iedere keer was het weer schrikken geblazen. Bovendien was het jammerlijke dat deze claxon door de noise-cancelling van mijn koptelefoon heenging. De camino laat je zeer zeker vele smaken zien op haar weg. Dit lokale concert is alleen niet aan mij besteed, dus deze mevrouw hoeft zeker niet in het voorprogramma van Mumford&Sons te staan..!

Tot dat moment was de route vrij vlak en er waren toch al best wat kilometers voorbij. Had ik dat maar niet gedacht, want dat was waarschijnlijk het lot tarten. Toen de hellingen begonnen, stopten ze ook niet meer. Zelfs in de schaduw waren de percentages intens, maar eenmaal in de zon was ik een lopend ijs. Ik smolt en kon nog net vooruitkomen. In het laatste dorpje voor O Cebreiro had mijn shirt een donkerdere kleur gekregen van het zweet en was voor mij letterlijk en figuurlijk het einde nabij. De eerste paar minuten kon ik buiten zitten vrij weinig. Ik was net een fonteintje op de camino. Overal droop mijn lichaamsvocht om vooral te bevestigen wat een inspanning het was. Een kinderbueno, cola en een sinaasappel waren de tegenprestatie die ik mezelf gunde. Een ding was zeker: Kapotgaan doe je zo.

Vergeleken bij deze afdalingen is de Vaalserberg een drempeltje. Ik ben dan ook extreem in het nadeel als Nederlander als dit soort uitdagingen op mijn pad opdoemen. Laten we kunstmatige bergen maken in Nederland, zodat we hier toch wat meer aan kunnen wennen.... Alhoewel het prachtige uitzicht dat ik hier tot mij mag nemen in Nederland lastig haalbaar is. Vanwege de grote bevolkingsdichtheid zul je vooral veel huizen, winkels en kantoren zien. Dit idee is dus niet het ei van Columbus.

Het lukte Fransesca en mij om de etappe te voltooien en zelfs om een plaatsje te bemachtigen in de albergue waar je niet kon reserveren. Maarja toen waren we pas met 2 van de 6.... (2 anderen waren per taxi naar een andere plek wat verder op de route gereden). Helaas mochten we niet 4 bedden reserveren, dus gingen we het dorp rond om slaapplaatsen te scoren. Helaas was dat in dit toeristische dorpje een onmogelijke zaak. Alleen Claudio kon een kamer delen met een andere Italiaan. Gloria, Matteo en Maria vonden gelukkig een plaatsje in de albergue van het voorlaatste dorpje.

Met Fransesca ging ik op ontdekkingstocht in het Middeleeuws ogende dorpje. Dit hield in dat we 5 minuten bij de kerk gingen kijken, die niet zo interessant was en dat we in 10 minuten van het begin tot het einde en weer terug wandelden. Enorme extra afstanden zoals je al wel hoort. We besloten om nog even wat bij de supermarkt te halen. Geinig genoeg was deze aan de autoweg, maar dan wel op een bijzondere manier. We moesten namelijk met een trap het dal in. Voor alles een eerste keer, maar apart was het wel. We kochten wat kleine dingen en toen begon het avontuur pas. We gingen namelijk met de andere trap naar boven. Angstaanjagend was het, omdat de treden geen subtiele schuine buiging maakten, maar letterlijk kaarsrecht boven elkaar stonden... Met één misstap zou je terug bij af zijn en opnieuw vanuit het dal op moeten klimmen naar O Cebreiro en alle dorpjes ervoor. Met wat spanning in ons lijf en een lachbui overleefden we het toch.

Eind goed al goed, al kon je dat niet van mijn gekregen armbandje zeggen, want uit het niets besefte ik me dat ik deze kwijt was. Natuurlijk is het maar een materialistisch iets, maar ik baalde er wel van. Nu zit de herinnering, het gebaar en de liefde in mijn hart, dus misschien heb ik het wel stiekem ingeslikt...!

Treasure of the day: Hoe kun je een dag beter afsluiten dan bizar fantastisch nieuws te horen?! Ja dat kan dus niet.....! Hyperactief ging ik dan ook slapen na een gesprek met een hele fijne persoon in mijn leven. De wonderen zijn de wereld nog niet uit en geluk mag gedeeld worden. De les die ik hier nog maar weer eens extra door in mijn gezicht gewreven kreeg, is dat de wisselwerking van de energie van vrienden en jezelf iets magisch is. Bovendien is een emotionele band iets onwijs unieks. Ik ben dankbaar voor de momenten die ik met alle belangrijke mensen in mijn leven mag delen. Het maakt me een gelukkig mens. Dankjewel dat je dit met mij wilde delen. De tranen die de afgelopen 21 dagen deel hadden uitgemaakt van mijn dagelijkse ritueel (meestal dan) waren terug en straalden van pure liefde en warmte.