Day 8 Azofra >> Redecillia del Camino: Stempelgekte en andere gekken.

Met trots kan ik zeggen dat ik na gisteren dus een marathon heb gewandeld. Rennend zal dit nooit mijn doel gaan zijn. Ik kan me nog niet motiveren voor 2km, laat staan voor meer dan 42km. Helaas heeft het dus wel zijn tekenen achtergelaten. Ik probeerde de volgende halte mijn pinguïngehalte te verbloemen, maar voor wie eigenlijk...?
Ik stond 'zo laat' op dat de albergue al zo goed als leeg was. Na een spookstad, nu een spookhuis, met mij als griezel in de hoofdrol. Ja ja, ik vertrok pas om 07.30 deze ochtend, een schande. Dat ik het in mijn hoofd haalde om zo lang te slapen. Nu is het wel zo dat je in de albergues voor 08.00 moet zijn vertrokken, omdat er schoongemaakt moet worden voor de volgende lading hongerige pelgrims (hongerig naar een rustplek wel te verstaan).

Deze dag had ik mezelf voorgenomen toch een beetje rustig aan te doen. Lopen ging moeizaam, maar eenmaal in het ritme lukte het wel. Bovendien vind ik het echt verwonderlijk dat je lichaam bij pijn (en dus ook bij mijn blessure) gaat compenseren. Dit betekent dat andere plekken van je lichaam de pijn over gaan nemen. En hoewel de pijn zich dan dus alleen maar verspreidt, is dit voor tijdens het lopen echt wel prettig. Na het lopen wordt de pijn weer gecentraliseerd en betekende dit voor mij dat ik weer in de huid van mijn lievelingsdier mocht kruipen.
Ik besloot voordat ik startte de dag in een soort van 3 etappes te verdelen, alle van ongeveer 9km, dus 2 uur lopen. Dit ging me goed af en het gaf me de ruimte om bij de eerste stop lekker mijn moment te nemen om te ontbijten. Ik ging een stukje off-road omdat Bar Jacobo niet aan de route lag, maar net iets erbuiten. Ja hoor Jacobo deze pelgrim komt wel naar jou toe hoor... Jacobo had niet alleen mij geroepen, maar voornamelijk ook mensen van één specifieke nationaliteit.. Mogen jullie raden. Het is meteen ook de nationaliteit waarvan ik de meeste mensen tegenkom op de camino. Morgen het antwoord! Ik genoot van mijn broodje serranoham/manchego en mijn café con leche. Alles kon ik nu weer aan.

La musica de camino ging weer over mijn oren en zo wandelde ik een paar uur verder. Totdat ik uiteindelijk Matias weer tegenkwam. We besloten weer een stukje samen verder te lopen. Dit leidde tot mooie gesprekken en de kunst van vragen stellen werd ingezet. Hoe onbelangrijk is het om over jezelf te kunnen praten, als je onwijs veel over een ander kan leren om zo een eventuele verrijking te laten plaatsvinden. Bovendien leerde hij me dat je bij de kerk in ieder dorpje ook een stempel kon halen voor je credencial (daarover later meer). Ook complimenteerde hij mijn Spaanse uitspraak. Wat is het een feestje om na zo'n 5 jaar weer écht te oefenen met mijn Spaans. Hablo un poquito de español, pero entiendo más.

Bergop merkten we dat het tijd was voor pauze. Matias ging rekken en strekken en ik genoot van het ongegeneerd onhandig eten van een sinaasappel. Zo had ik Matias verteld van mijn vaste ritueel van een sinaasappel eten en daarna een colaatje drinken. Hij sloeg de combinatie af en überhaupt vond ie een sinaasappel maar gedoe haha! Helaas was het me niet gelukt om onderweg een colaatje te scoren, dus bewaarde ik dat voor een later moment. Bij onze break schaarde zich een Hongaar. Met zijn drieën liepen we verder de heuvel op. Ik was benieuwd naar het belangrijkste moment tot nu toe op hun camino. Wat is het toch een lust voor een oor als iemand met passie gaat vertellen... Het lijkt een oneindige aaneenschakeling van geluksmomentjes die tijdens deze trip op mijn pad komt. Toen Thomas (de Hongaar) en Matias ook nog vertelden over de persoonlijke kwetsbaarheid ten aanzien van hun emotionele en spirituele ontwikkeling, werd me de contradictie duidelijk dat we bergop de diepte in gingen. Voor mij was het terugvinden van jezelf meer een sprookje, een geluid dat onlosmakelijk gekoppeld was aan de camino. Met hun verhalen werd het werkelijkheid. In stilte kwamen de woorden die de persoon vormden die ze op dit moment zijn. Met daarbij de vraag wat deze tocht gaat brengen.

Gelukkig is er ook de balans met het stukje luchtigheid. En die lucht is flink nodig, want Spanje is een soort levende bbq. Vanaf een uur of 9 à 10 begint het branden en dit stopt niet tot de late uurtjes zijn aangebroken (en ik allang onder de wol ben gekropen). We bereikten Grañon en ondertussen was ik geen Pilgrim (pelgrim/peregrino) meer, maar een piggrim. Ik ben er niet zo goed in om te denken aan het smeren van zonnebrand... Ik heb nog het voordeel dat het verbranden niet in extreem snelle mate gaat bij me, maar dat ik makkelijk bruin word. Vanaf nu zal ik proberen er maar aan te denken. Voor je het weet ben ik de one and only Po geworden en kan ik niet meer te voet verder, omdat 'ik' nergens heenga zonder mijn stepje. Al moet ik zeggen dat dat colaatje meer mijn belangrijke voorwerp is op deze trip. Even wat suiker, maar vooral gewoon ongezond genieten, woehoe!

Matias ging aangekomen in Grañon naar de mis, want het was ook nog eens zondag. Thomas en ik vervolgden onze weg. Toevalligerwijs sliepen we in hetzelfde hostel, dus dat maakte de combi makkelijk. Matias zou zelfs nog 2 dorpjes verder trekken, dus vroeg ik hem nog om 2 nummers voor mijn lijst door te geven.

De laatste kilometers vielen wel mee, al was een zuchtje wind geen overbodige luxe geweest. Aangekomen bij Essentia hostel werden we uiterst hartelijk ontvangen. En wat bleek... Deze man was echt een extreme mafkees! (In de goede en lieve zin). Ik denk dat er geen enkele zin uit zijn mond is gekomen die niet gevuld was met humor. Bovendien was hij ook echt een acteur, want met zijn hele lijf maakte hij er een complete komedie van. Mijn spieren deden overal pijn en nu mochten mijn lachspieren er ook nog aan geloven... In de avond hadden we een fijn driegangendiner, volledig verzorgd door onze host. Geweldige soep vooraf, heerlijke pasta uit de oven (met niet te veel poespas) en niet te overtreffen appelplaattaart. Er ging minimaal één man tevreden slapen! Wel schreef ik nog even een briefje voor deze hilarische en onwijs gastvrije man.

Treasure of the day: vandaag in de schijnwerpers 'La Credencial del Peregrino'. Oftewel het pelgrimspaspoort. Het is hier op de camino even belangrijk als je normale paspoort of identiteitsbewijs. Op elke uitvalsbasis voor de nacht worden de broertjes paspoort gevraagd. Je kunt er niet aan ontsnappen. Er wordt dan een stempel gezet in La Credencial en de datum wordt genoteerd. Dit is het bewijs dat je de camino aan het doen bent. In de laatste 100km wordt er zelfs van je verwacht dat je twee stempels per dag verzameld om uiteindelijk je Compostela op te halen. Dit is de soort oorkonde die aantoont dat je de camino hebt voltooid. Na mijn strikdiploma, zwemdiploma, VWO-diploma en PABO-diploma, is dit dus het eventuele wandeldiploma dat ik zou kunnen behalen. Niels wordt nog eens een grote jongen! Overigens staat zo'n Pelgrimspaspoort zo vol als je ervoor kiest om in Saint-jean-pied-de-port (of zelfs eerder) je camino te starten. Van die geweldige hosteleigenaar, beschreven in deze blog, kreeg ik dus alvast een nieuwe. Een man naar mijn hart! (Of hij wilde er gewoon zeker van zijn dat ik door zou lopen en heel snel uit zijn hostel zou verdwijnen... Hmm...)