Kirindy - Bekopaka (3/16): Wild zoals je graag wilt

Na mijn lunch deed ik even een wandelingetje. Een niet zo sjofele meneer sprak me aan en gaf me een hand. Daarna wilde hij geld, maar ik liep door.
Een meneer van de Gendarmerie: I want to talk you. We hadden een gesprek over voetbal, over het leven in ons eigen land en over werk. Ik vroeg om een foto, dus bij dezen. Arturo

Waar ben ik?! Wat is er?! Hoe dan?!
Ik schrok midden in de nacht wakker. Nu begreep ik pas waarom het winter werd genoemd hier. Wat was het koud... En als ik dat zeg, dan is voor de meeste mensen de volgende ijstijd aangebroken. Daar lag ik onder mijn eenvoudige eenlaagse lakentje. Zelfs 5-laags toiletpapier was warmer geweest. Ik begreep niet zo goed waarom er geen dekbed of deken was, maar blijkbaar waren ze hieraan gewend?! Ik trok mijn joggingbroek en vest aan om iets meer op temperatuur te komen. Gelukkig viel ik snel weer in slaap. De volgende ochtend was het weer vroeg dag, 06.30 om precies te zijn. Er zou een ochtendwandeling op het programma staan. Ik had helemaal geen behoefte om me te douchen, dat deed ik vanavond wel na het 'hoofdgerecht'. Maar waarom in godsnaam lagen er twee handdoeken opgerold op mijn bed?! Toen begreep ik het pas. Waarschijnlijk ben ik de laatste die zoiets begrijpt. Een van de twee rolletjes op mijn bed was geen handdoek, maar juist ja bijna beschamend om het woord nu te noemen. Uit protest doe ik dat dan ook niet.

Terugkomend op gisterenavond, want dan begrijp je ook meteen een beetje wat we met de ochtendwandeling zouden gaan doen. Op de mooie tijd van 10 voor 6 (fieuw geen avondvierdaagse in 1 avond) startten we met onze avondwandeling. We, want ik werd vergezeld door een gids en twee andere toeristen. Een stel, ongeveer de leeftijd van mijn ouders (juist doe maar een gokje;)). Hele vrolijke, actief uitziende mensen. Wat trof nou het toeval.. Zat ik weer opgescheept met een Nederlands stel haha. Onder de hoede van Ans en Harry wandelden we na een kort autoritje het bos in. Op zoek naar lemurs, een diersoort die alleen maar in Madagaskar voorkomt. Ongelooflijk genoeg wel in ongewoon veel soorten, maar liefst 52.. Ja, misschien is het in dierentuinen ook gelukt ze te bewonderen, maar dat is qua gevoel nét iets anders. Dit zou 'the real deal' worden. Tijdens deze avondwandeling zouden we 3 soorten kunnen tegenkomen. Ik, daarentegen, ben tijdens een avondwandeling al blij als we de weg terug weer vinden. Bovendien was het heel fijn om even lekker te wandelen na de lange zit die achter de rug was.

Na zo'n tien minuten was het al raak. De Grijzemuis lemur ontkwam niet aan het oog van onze gids. Dit beestje is dus gek genoeg zo groot als een muis. HOE DAN?! Hoe was het mogelijk dat onze gids dit beestje opmerkte in het donker? Grijs is vast een enorm opvallende kleur in het donker, ehh.. niet. Na wat onscherpe foto's realiseerde ik me dat het veel toffer was om gewoon even naar het beestje te kunnen kijken. Het grappige aan de verschillende soorten lemurs is dat ze allemaal ook weer anders leven. De een leeft alleen, de ander in groepen van 3-5 en dan heb je ook nog het kuddedier, dat in groepen van 5-12 leeft. Misschien zou ik die laatste soort wél kunnen ontdekken..?! Zorgvuldig koos onze gids de route. Hier naar links of naar rechts. Beide donker, dus kies iets leuks. Het leek wel alsof hij het spoor rook. Wij als scoutinggroepje vrolijk erachteraan. Al snel vonden we weer de Grijzemuis lemur. Even vroeg ik me af of het dezelfde was, maar dat wantrouwen liet ik snel varen en ik ging verder met genieten. We konden best dichtbij komen, want qua schuwe houding viel het wel mee. Na nog eenzelfde lemur gevonden te hebben, konden we in ieder geval al zeggen dat we 33% gezien hadden. We waren eigenlijk al heel gelukkig. Vaak loop je anderhalf uur tijdens zo'n wandeling en heb je helaas de pech alleen de maan te zien. Terwijl deze gedachte naar boven dreef, vergezeld door een glimlach, maakte onze gids kenbaar dat we vanavond geluk hadden. Daar was ie dan: de red tailed spotted lemur (klinkt toch lekkerder in het Engels). Ze hadden deze beter de red fat lemur kunnen noemen. Het was een wonder dat hij aan de boom bleef hangen. Yes, 2 van de 3! Als een idioot groepje met autistische trekjes hielden we koste wat het kost dezelfde volgorde, de door ons zo genoemde succesformule, aan. Gids voorop (dat leek ons sowieso wel praktisch), op de voet gevolgd door Ans, ikzelf en Harry. Ja excuses, normaal zou ik mezelf als laatst noemen, maar dat was verwarrend geweest. Hoe we ons ook formeerden bij het zien van een lemur, als de gids vertrok, wachtten we eerst tot Ans hem volgde, sloot ik aan en Harry was ons heldhaftige uiteinde. Samen hadden we de grootste lol. Wat een onwijs leuke mensen waren Ans en Harry. Ik trof het maar weer. 

Bij iedere stap die we zetten, kraakten de blaadjes onder mijn schoenen. Ik was 'bang' dat ik daarmee de lemurs weg zou jagen. Duidelijk ongegronde angst, want na de zoveelste tak in mijn gezicht stond onze gids weer stil. Ja hoor, hij had ook onze laatste vriend gevonden. Hij wel. Wij deden moeite en bleven moeite doen. De vorkhoofdige lemur (nouja hij heeft de afbeelding van een vork op zijn kop) is zwart en de avond was ook zwart. Handige combinatie heh?! Toch lukte het ons om hoog in de boom en redelijk ver weg (dankzij de aanwijzingen van de gids) het laatste slachtoffer te onderscheiden. Vaag was de vorm van een vork op zijn kop te onderscheiden, maar als je me had verteld dat het iets anders uit de bestekla was geweest, dan had ik het ook geloofd. De vraag bleef: Welke magische krachten had onze gids dat hij dit, alsof het niks was, kon laten aanschouwen? Na een kort beraad hadden Harry en ik hem ontmaskerd. Er bestond vast en zeker een Lemurinhuurbureau waar onze gids in de ochtend de planning en route mee had vastgesteld. De lemurgeluidjes die hij nadeed (voor elke lemur een ander geluidje), waren vast het teken dat we eraan kwamen. Lemur tegen zichzelf: "Showtime." Gids aan vorkhoofdige lemur over... : "Laat je niet te snel zien, dan is de spanning voor deze toeristen eraf." Vorkhoofdige lemur: "Krieuuw." Op de weg terug naar de auto vond de gids op de grond ook nog een witte, giftige spin. Absurd deze man..

Nu je zo lekker in de lemurflow zit, ga ik rustig door met de ochtendwandeling. Ik had deze liever joggend afgelegd, want het was dus echt ochtendguur. De temperatuur klom bewonderenswaardig snel en het wandelen werd zeer aangenaam.
BAM! Deze ochtend zouden we 2 soorten kunnen zien en dat lukte. En hoe! Deze daglemurs leefden in groepen en we kwamen de witte lemurs regelmatig tegen. Ze gaven zelfs een showtje met het springen van boom naar boom. Met één lemur kon ik me op dat moment heel goed identificeren. Deze lemur had zichzelf pontificaal in de zon gezet, wat een held!

Het gaafste (net of dit allemaal nog niet tof genoeg was) moest nog komen. Ook de bruine lemur, die bestempeld kon worden als kuddedier, werd gespot. Eerst in de bomen en vervolgens zelfs op de grond!! Op nog geen halve meter afstand liepen ze rustig hun weg te zoeken. De vraag welke boom ze nu weer zouden proberen, was prioriteit. Die gekke mensen.. Boeiend! Ik kreeg bijna de neiging om er als een lemur op handen en voeten achteraan te lopen. Staart omhoog en gaan! 

Genoeg energie verzameld dus voor het 'hoofdgerecht' en dat was nodig ook. Blij was ik dat de adrenaline nog nagierde in mijn lijf. We vertrokken om 09.00 en kwamen om 17.00 aan in Bekopaka. De werkelijke afstand? 148 km... Zeer zeker de moeite waard als je in Madagaskar bent, maar realiseer dat de weg ernaartoe eruitziet als een Motocrosscircuit. Je kunt bovendien je riem beter niet vastdoen. Je wordt toch wel alle kanten op geslingerd. Dit heeft ook weer een bepaalde charme al zag ik die ten tijde van de rit niet helemaal in.

Wel is deze weg de enige weg die leidt naar Allée des Baobabs. Hoe toeristisch ook, even magisch is het. Op de heenweg waren er amper toeristen. Dit omdat het nog niet de befaamde zonsondergang was. Dat zou op de terugweg plaatsvinden voor mij. Nu kon ik het groffe, ongepolijste leven nog vastleggen. In de verte een vrachtwagen. Een man die op zijn sandalen een houten kar voor zich uitduwt en zo het pad aflegt. Dit allemaal met aan weerszijden de begrenzing door de robuuste, indrukwekkende Baobabs. Wat een bijzondere boom, wat een bijzonder land.

Naast de extreme weg en deze unieke natuurlijke schoonheid was er nog een hoogtepuntje tijdens deze rit. Onze rit werd gekruist door zowel de Tsiribina rivier als de Manambolo rivier. Beide gingen we over met een vlot, maar de auto moest natuurlijk wel mee. Het vlot over de eerstgenoemde rivier was goed voor 5 auto's. Bij de andere rivier paste er maar twee auto's op het vlot. Dit betekent dan ook echt voor auto's.. Er was wel wat zit- en staruimte over voor mensen, maar de auto's stonden eersterangs. Met veel beleid daalden deze af naar het vlot dat klaarlag. Over vaķkundig vastgemaakte leggers hobbelden de auto's het vlot op. Wat knap met de weinige middelen dat alles zo soepeltjes verliep. Hup! Stenen bij de banden en varen maar met de bootjes die professorisch onder het vlot waren bevestigd. Af en toe kwam er een boot voorbij met locals en goederen die op hetzelfde punt alles uitlaadden of een klein bootje met locals die de rivier verder afvoeren. Wat een heerlijke ervaring was het.

Wel was ik heel blij toen we aankwamen bij de accommodatie van de komende 2 dagen. Toen ik mijn eigen bungalowtje toegewezen kreeg en we uiteindelijk voor een driehoekig, rieten optrekje stonden, liet ik de dag van me af vallen. De sleutel werd me overhandigd en ik keek rond in mijn basic paleisje. Ik maakte een enorm vreugdesprongetje en raakte daarmee mijn rieten dak. Nee mensen, ik was oké hoor. Niks aan de hand. Dit was waar ik voor gekomen was. Madagaskar in alle geuren en kleuren en dan ook nog zo'n soort inheems verblijfje. Ik kon mijn geluk niet op. Voor de nieuwsgierige lezer: Tanankoay heet het, in Bekopaka. Neem vooral een kijkje op de website. In euforie wandelde ik naar de Kameleontuin. Nog steeds had ik geen gevoel voor het vinden van dieren, maar een alleraardigste jongen hielp me graag. Hij vertelde in het Frans (ja.. goed om op te frissen..) dat hij de kameleons verzorgde en de tuin onderhield sinds twee maanden. JAAAAA! Je gelooft het nooit. Ik had er 1 gevonden! Nee, geen kameleon.. Een dier, een sprinkhaan! Net toen ik een foto wilde maken, werd ik 'tot mijn spijt' geroepen: "Monsieur." (Wat een oude grijze man was ik zeg). Het was raak: een kameleon! Wat een cool en lui beest. Ik bedankte de jongen en bleef 10 minuten geïntrigeerd naar het beest staan kijken.

Ik bedankte alles om me heen. Dankbaar is een woord dat niet genoeg zegt wat ik voelde. Wat een dag, wat een wereld!