Morondava - Andriambilany (6/16): Was het leven maar normaal, of toch niet..

Wat een talent.. Ik zou er iets mee moeten doen! Ik houd jullie allemaal voor de gek en mezelf ook. Leven bij de tijd is niet echt mijn sterkste kant.. In de tijd lukt me beter. Ik laat het gewoon gebeuren. Het vorige verhaal ging namelijk over donderdag en vrijdag (weer zo'n foutje) en nu ben ik pas aanbeland bij zaterdag. Ik liep wat op de zaken vooruit. Dit is dan ook ongeveer het ergste wat er op dit moment misgaat in mijn leven... Bevoorrecht noemen we dat.. Toch wel met wat schaamrood op mijn wangen.

Vandaag zou de dag zich afspelen in de auto. Niels moest weer zonodig het programma aanpassen zodat het net iets minder praktisch werd. Het zorgde ervoor dat de zaterdag 13 uur doorsjezen was. Antsirabe zou geskipt worden en daarvoor in de plaats kwam Andriambilany. Alleen al voor de dubbele woordwaarde was dit een uitstekende keuze. Graag wilde ik een authentiek dorpje meemaken in plaats van de grotere plekken. Jazeker, Bekopaka was ook zo'n dorpje, maar dan wel op de manier dat het dorpje zich een beetje naar het toerisme gevormd had. Nu moet ik toegeven dat de Malagassische identiteit fier overeind blijft, ook in de toeristische delen. Gelukkig maar.

Een autorit klinkt als een eentonige bedoeling, maar niks is minder waar. Niets is hartverwarmender dan de Malagassiche cultuur te ervaren door het gewoon met eigen ogen te zien. Het ene moment wordt mijn hart dan helemaal fijngeknepen en uitgeperst. Het andere moment komt er een regenboog binnengeslopen. Verbazing, ongenoegen, vraagtekens en sereniteit wisselen elkaar in moordend tempo af als we eenmaal on the road zijn. Hoewel ik de huizen al besproken heb, blijven me dingen opvallen. De verscheidene daken hebben vaak wel iets gemeen. Er ligt iets op. Nu zijn er daarin twee mogelijkheden. Ofwel er ligt was te drogen (knap ook dat het uiteindelijk niet wegwaait). Of er is een zonnepaneel op bevestigd. Wat bizar vooruitstrevend eigenlijk en mijn gedachten kunnen er nog steeds niet helemaal bij. Elektriciteit is er zeer vaak niet. Kaarsen en olielampen zijn de redders in nood. Niet voor niks gaan mensen hier in de winter vroeg naar bed en staan ze vroeg weer op. Ze leven mét de natuur. En toch ondanks de weinige kansen vliegen de zonnepanelen aan ons voorbij. Wel hooguit één op een dak, maar een gek beeld geeft het wel. 
Van deze gedachtekronkel spring ik even snel weer over naar een nieuwe. Mijn hoofd staat niet veel stil in dit bijzondere land.. 

In de schrijnende waarheid schuilt soms onbewust ook iets heel moois. Kijk maar eens naar de kleding die ze hier dragen (jullie met heel veel eigen fantasie en visueel vermogen). Eigenlijk is alle kleding hier verschillend van elkaar. Convectiekleding is hier (zo goed als) een taboe. H&M, Zarah en Primark. Madagaskar is totaal geen afzetgebied. Het is net of mensen maar gewoon iets uit de kast pakken en het aandoen omdat het past. Nee, het is niet net of, het is zo. Deze mensen zijn blij dat er kleding bereikbaar is en gebruiken het als primair goed. En of ze het nou kopen of kring en, het maakt hen niet uit hoe het eruitziet en daarmee hoe zij eruitzien. 

Er zijn hier maar 4 outfits die wel vaker dan één keer voorkomen. Allereerst gaat het dan om schooluniformen. De overheid en scholen zorgen ervoor dat deze gerealiseerd worden. Vervolgens komt het shirt van het Malagassische voetbalelftal meermaals voorbij. Zeker nu ze een historische prestatie had geleverd. Het was de eerste keer dat ze zich gekwalificeerd had voor de Afrika cup en ze bereikte daarin ook nog eens de kwartfinale. Als derde heb ik het dan over het shirt van tourguides en restsurantpersoneel. Je wilt toch een soort van eenheid vormen al lukt dit nog niet altijd. Tot slot zijn er de oranje shirts met paarse letters. Deze komen het meest voor. Hierop prijkt een groot hoofd en het kan niet anders of dit is propaganda. Madagasken denken vooral: "Goh weer een shirt erbij." Andry Rajoelina is dan ook niemand minder dan de in januari uit de bus gerolde nieuwe president. Toch zie ik niet 5% van de Nederlanders een shirt dragen met Willem-Alexander. Lijkt me niet per se een vooruitgang. 

De avond begint in te vallen. We komen langs een dorpje waar de mentaliteit één voor allen, allen voor één duidelijk aanwezig is. Iedereen van het dorp is uitgetrokken om vanaf een plek buiten het dorp planken, hout en ander materiaal naar het dorp te brengen. Waar wij de auto voorrijden bij de Praxis en deze volgeladen auto op de stoep voor je huis weer rustig uitladen, is dat hier andere koek. In tweetallen of alleen dragen de mensen zonder een grijntje chagrijn de materialen, waarschijnlijk voor een nieuw huis, naar de plek van bestemming. Dat noem je nog eens samen met een hoofdletter S.

Even later, als het volledig donker is (zo rond half 7 al), stoppen we om even wat warmere kleding aan te doen. Ik ben blij dat ik überhaupt warmere kleding bij me had. Er komt spontaan iemand langs met een tafel boven zijn hoofd. Alles wordt hier maar gewoon boven het hoofd gedragen alsof ik het niks is. Dorick zegt: "We zijn er bijna, nog maar '45 hours'." Na de 'lange avondwandeling' in Kirindy sta ik nergens meer van te kijken. Mijn oogleden zijn wel blij dat Dorick lachend zijn foutje opmerkt toen ik zijn uitspraak herhaalde. In werkelijkheid was het nog maar 45 minuten. 

Opeens sloegen we dan ook een weggetje links in. Onverlicht (zoals eigenlijk alle wegen hier) en het doet me denken aan de weg naar Bekopaka. Stuiterend zijn we binnen 10 minuten ongeveer op de juiste bestemming. Zelfs mijn gids weet niet waar we precies moeten zijn. Dan zien we wild zwaaiend een man en een jongen (uiteindelijk blijkt vader en zoon) op een grashelling staan. We maken een scherpe bocht en rijden zo het erf van de familie op. Een enorm huis beslaat het grootste deel van de grond. 

Hoe groot het huis ook is, zo sober is het ook. Als ik de woon-/eetkamer binnenstap, brandt er een kaarsje op een tafel waarop drie borden staan. Het diner wordt geserveerd en ik voel me een klein, gelukkig jongetje worden (dat overigens diep vanbinnen, en soms wat minder diep, altijd in mij zit). De basic sfeer geeft me meer dan het lokale gevoel waar ik naar op zoek was en op gehoopt had. Samen met mijn gids en opa eet ik van de heerlijkheden die worden neergezet. Mijn buikje is vol, de dag slopend, maar volmaakt. Door de vrouw des huizes word ik naar mijn slaapvertrek voor die nacht geleid. Als ik binnenstap moet ik bijna moeite doen om mijn tranen tegen te houden. Enerzijds vanwege hoe mooi eenvoud kan zijn en anderzijds omdat ik me schaam over de welvarende omgeving waarin ik leef. De kamer waar ik net ben binnengelopen, is zo goed als leeg. Er staat alleen een éénpersoonsbed met een tafeltje ernaast. Op dat tafeltje brandt een kaars met daarnaast een pakje lucifers. Na wat gelezen te hebben, blaas ik de kaars en daarmee mijn dag uit. Heerlijk droom ik weg.

De volgende ochtend word ik uitgerust wakker, maar een gezonde geeuw ontsnapt me nog regelmatig. Nadat ik het toilet heb bezocht, waar je met kopjes water je behoefte zelf weg moet spoelen (heel veel kopjes als je een hardnekkige grote boodschap hebt gedaan), loop ik de moeder tegen het lijf. Ze sjouwt een grote emmer voor zich uit en richt zich tot mij terwijl ze 'la douche' zegt. Ik wist niet dat mezelf overgieten met water zo fijn kon zijn. Dankbaar maak ik dus ook gebruik van het opgewarmde water.

Na een fijn ontbijt mag ik met vader en opa een wandeling door het dorp gaan maken. Dit laat ik me geen 2x zeggen ook al is Frans het hoogst haalbare om me uitleg te kunnen geven. 
Alle mensen die we tegenkomen, kijken verschrikt maar vriendelijk op. Ik groet heb en een glimlach verschijnt. We lopen door wat natuur en komen uit bij een enorme brug. Een oud spoor ligt vol in de zon nog altijd over deze doorgang. Toch rijden er alleen nog treinen met goederen over. Onder de brug zijn vrouwen de was aan het doen en twee jongetjes zijn aan het vissen. Het leven van alledag is in gang gezet, als ook mijn gedachten. Na teruggekeerd te zijn bij het huis en een foto met de familie te hebben gemaakt, is het tijd om te gaan. Om doei te zeggen, gebruiken de mensen hier 'Mividi'. 

Rijker dan eerst verlaat ik deze 'doodgewone' plek. Ik ben begonnen aan een nieuwe laag ban mezelf en weet dat deze laag flink doorleefd kan gaan worden. Ik ben er klaar voor!
Mividi mes amies!